บทที่ 10
1436 คำ
"คน" เสียงหวานเรียกตามหลังชายหนุ่มที่กำลังเดินไปดูว่าข้างบ้านมีเรื่องอะไรกันทำไมเสียงเอะอะโวยวาย
พอเขาได้ยินเสียงที่คุ้นหูชายหนุ่มก็รีบหันกลับมา
"แพรว" รู้แน่ชัดแล้วว่าคนที่เรียกเขาคือใคร คนธรรพ์เลือกที่จะเดินกลับมาหาคนรัก โดยไม่สนใจว่าบ้านหลังนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น
"คนจะไปไหนคะ"
"เปล่าหรอกจ้า แพรวมาได้ไง"
"ก็แพรวนึกว่าคนลืมนัดของเรา นี่มันสายแล้วนะ" แพรวเป็นผู้หญิงที่อยู่ต่างหมู่บ้าน แต่ห่างกันไม่ไกล และเธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงใส ๆ เห็นว่าคนธรรพ์ฐานะทางบ้านดี เธอก็เลยเลิกกับแฟนเก่าเพื่อที่จะมาคบกับเขา
"ไปกันจ้า"
ชายหนุ่มเอามอเตอร์ไซค์ของหญิงคนรักมาจอดไว้ที่บ้านเขา แล้วเอารถเก๋งของตัวเองพาเธอไปทำธุระในตัวเมือง
[ กอหญ้า ]
"หญ้ากลับบ้านโน้นไปก่อนลูก" แม่กลัวว่าลูกจะมีอันตราย แต่ตอนนี้พ่อเลี้ยงก็อารมณ์เย็นลงมากแล้ว พอพูดถึงเรื่องสินสอดทองหมั้น
"แม่ไปกับหนูนะ"
"ไม่ได้หรอกลูก หนูกลับไปก่อนนะ" ตั้งแต่รู้ว่าลูกสาวท้อง ละอองดาวก็พูดกับลูกสาวไพเราะขึ้น ไม่มีคำว่ากูมึงหรือเรียกอีเหมือนเคย เพราะนางกลัวว่าหลานจะซึมซับเอาสิ่งไม่ดีไป
"จะอาลัยอาวรณ์อะไรกันนักหนาวะ กูไม่ฆ่าแม่มึงหรอก แล้วมึงอย่าลืมเรื่องสินสอดทองหมั้นด้วยแล้วกัน บอกมันมาตบมาแต่งให้เป็นทางการได้แล้ว"
กอหญ้าอยากจะด่าพ่อเลี้ยงใจจะขาด แต่กลัวว่า มันจะโมโหแล้วทำร้ายแม่เธออีก หญิงสาวก็เลยเลือกที่จะเงียบ
ถึงแม้ว่าเธอได้สินสอดทองหมั้นมาจริง ๆ เธอคงจะไม่ให้มันหรอก เพราะเธอก็มีพ่อและแม่ครบทั้งสองคน
พอกอหญ้าแน่ชัดแล้วว่ามันคงไม่ทำร้ายร่างกายแม่ของเธออีก หญิงสาวก็เลยเดินกลับมาที่บ้านคนธรรพ์ พอเธอมาถึงเห็นรถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่เธอรู้ได้ทันทีว่ามันคือมอเตอร์ไซค์ของใคร
"มาหากันถึงบ้านเลยเหรอ" กอหญ้ามองเข้าไปด้านใน ตอนนี้เธอคิดว่าแพรวคงจะอยู่ในนั้นกับคนธรรพ์หรือเปล่า หญิงสาวก็เลยถอยออกมาจะกลับบ้านตัวเองก็ไม่ได้ จะเข้าบ้านของเขาก็ไม่กล้า
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
"มึงมานอนทำอะไรอยู่ที่นี่วะ กูก็สงสัยว่าผู้หญิงที่ไหนมานอนอยู่ศาลา" ผึ้งขับรถผ่านศาลาหน้าหมู่บ้าน สังเกตเห็นว่ามีผู้หญิงนอนอยู่บนม้าไม้ตัวยาวที่ทำไว้สำหรับนั่งรอรถ เธอก็เลยจอดแล้วลงไปดูเพราะคนที่นอนอยู่นั้นคุ้นตามาก
หญิงสาวคิดว่าจะมานั่งเล่นที่ศาลารอให้คนธรรพ์กับแฟนของเขาออกจากบ้านไปก่อนแล้วค่อยกลับ แต่พอนั่งไปกอหญ้าเกิดง่วงนอนเธอก็เลยเอนลงตรงนั้นแล้วก็หลับไป
"มานั่งรับลม..ง่วงนอนก็เลยเผลอหลับ"
"แน่ใจนะว่ามึงมานั่งรับลม มันไล่มึงออกจากบ้านหรือเปล่าเนี่ย"
"ใครจะกล้าไล่กูออกจากบ้าน"
"แล้วทำไมมึงไม่ไปเล่นบ้านกู มานอนทำไมอยู่ศาลาแบบนี้"
แต่ก่อนร่างกายของกอหญ้าก็ไม่ได้อ่อนเพลียอ่อนแอแบบนี้เพราะช่วงนี้เธอท้องแต่ก็โชคดีที่ไม่มีอาการแพ้
"แล้วมึงจะไปไหน"
"กูว่าจะไปตลาด พี่พลกลับมาจากเกาหลี ก็เลยว่าจะซื้ออะไรมารอรับพี่เขาหน่อย"
"พี่พลกลับมาแล้วหรอ" หัวใจของกอหญ้าถึงกับพองโต เพราะผู้ชายคนแรกที่กอหญ้าให้ความสนใจมากก็คือพี่ชายของเพื่อน
"แหม..ยิ้มแป้นเลยนะมึงอย่าลืมนะว่าตอนนี้มึงกำลังท้องโย้อยู่"
และเพื่อนทุกคนของกอหญ้าก็รู้ดีว่าเธอสนใจพลแค่ไหน
"บ้าไปแล้วมึงคิดอะไรเนี่ย"
"แล้วมึงจะไปรอรับพี่พลกับกูไหมล่ะ"
"พี่เขาเอาเมียมาด้วยไหม"
"พี่กูยังไม่มีเมียสักหน่อย มีแฟนหรือเปล่ายังไม่รู้เลย"
[ บ้านผึ้ง ]
รถที่ไปรับพลที่สนามบินมาจอดหน้าบ้าน กอหญ้าและผึ้งรีบเดินออกมารับ
"สวัสดีค่ะพี่พล" หญิงสาวยกมือไหว้และยิ้มหวานให้กับผู้ชายที่เธอเคยปลื้ม
"ว่าไงจ๊ะน้องกอหญ้า โตเป็นสาวแล้วนะเรา"
ผู้ชายในฝันของกอหญ้า และสเปคของเธอก็คือพลนี่แหละ แต่ตอนนี้ความฝันของเธอต้องมลายหายไป เพราะความเมา
"อะไรนะ!!"
"พี่พลอย่าพูดแรงสิ" ผึ้งมองซ้ายมองขวากลัวว่ากอหญ้าจะได้ยินสิ่งที่เธอเล่าให้พี่ชายฟัง
เธอเล่าทุกอย่างให้พี่ชายรับรู้เรื่องของกอหญ้า ผึ้งรู้ดีว่าที่พี่ชายยังไม่มีใคร เพราะเขาสนใจกอหญ้าอยู่เหมือนกัน
"มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้ยังไง" ที่พลรีบกลับมา เขาคิดว่าจะบอกความในใจของตัวเองให้เพื่อนของน้องสาวได้รับรู้สักที
"เห็นไหมล่ะฉันบอกแล้ว ถ้าพี่ให้ฉันพูดให้กอหญ้าฟังตั้งแต่ก่อนที่พี่จะไปเกาหลี ป่านนี้พี่กับกอหญ้าคงจะได้เป็นแฟนกันไปแล้ว" ผึ้งเคยคิดจะเล่าให้กอหญ้าฟังว่าพี่ชายของเธอก็สนใจกอหญ้าอยู่เหมือนกัน แต่พลเป็นคนขี้อายและตอนนั้นมันก็ยังไม่ถึงเวลา เพราะกอหญ้ายังเรียนอยู่มัธยมปีที่ 5
"แล้วไอ้คน มันรับผิดชอบไหม"
"มันคงจะรับผิดชอบนั่นแหละพี่กอหญ้าถึงได้ไปอยู่บ้านของมันแล้ว"
เรื่องนั้นกอหญ้าไม่ได้เล่าให้เพื่อนฟัง ว่าคนธรรพ์รังเกียจเธอแค่ไหนที่เธอหอบผ้าหอบผ่อนเข้าไปอยู่ในบ้านของเขา เพราะมันน่าอายเกินไปเกินกว่าที่จะเล่าออกมาเป็นคำพูดได้
19 : 00 น.
กอหญ้าเล่นอยู่บ้านของผึ้งจนค่ำมืด พลก็เลยอาสามาส่งกอหญ้า โดยขับมอเตอร์ไซค์มาจอดที่หน้าบ้านของคนธรรพ์
"ตาพลใช่ไหม" ครูรสสุคนธ์มองออกมาดูว่าเสียงรถของใคร ก็จำได้เพราะพลก็เป็นลูกศิษย์อีกคนของครู
"สวัสดีครับแม่ครู แม่ครูสบายดีไหมครับ" เขายกมือไหว้แบบเคารพ เพราะครูรสสุคนธ์เป็นครูที่นักเรียนรักมากที่สุด
"สบายดีจ้า เป็นไงบ้างกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เพิ่งมาวันนี้เลยครับ"
"ขึ้นมากินน้ำกินท่าก่อนมา"
พลไม่ปฏิเสธแม่ครูเขาเดินตามกอหญ้าขึ้นมาด้านบน พอขึ้นมาถึงก็พบว่าคนธรรพ์นอนดูทีวีแบบสบายใจอยู่ตรงโซฟาหน้าทีวี
"เดี๋ยวกอหญ้าเอาน้ำมาให้..พี่พลนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ" กอหญ้าเชิญให้พลไปนั่งอยู่ด้านข้างคนธรรพ์ที่กำลังนอนดูทีวีโดยไม่ได้ลุกขึ้นต้อนรับแขกเลย
แต่คนธรรพ์ก็ไม่สนใจ ทั้งที่รู้ว่าคนที่ขึ้นมาใหม่คือใคร เขายังนอนดูทีวีแบบสบายใจและไม่ทักด้วย
"ตาคนลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะลูก เสียมารยาท"
"ก็ผมนอนอยู่ตรงนี้ก่อน และนี่ก็บ้านผมจะเสียมารยาทตรงไหน"
"ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ครู"
"น้ำมาแล้วค่ะ" กอหญ้าเอาแก้วน้ำไปวางตรงหน้าของพล และเธอก็นั่งลงด้านข้างของเขา
"บริการกันดีจังเลยนะ" คนธรรพ์พูดเหน็บแนม เพราะเรื่องที่กอหญ้าสนใจในตัวพลเขาก็รู้ดี แต่ตอนนั้นพวกเขาไม่ได้มีพันธะอะไรต่อกันเหมือนในตอนนี้
"คน แม่ว่าเข้าไปดูทีวีในห้องลูกดีกว่าไป" ครูรสสุคนธ์ไม่อยากต่อว่าลูกชายต่อหน้าแขก
"เรื่องอะไรผมต้องไปด้วย"
ปู๊ดดด~
"ไอ้คน!!!" กอหญ้ารีบลุกขึ้นแล้วเอาถาดที่เธอรองแก้วน้ำฟาดลงที่ลำตัวคนธรรพ์อย่างแรง
"โอ้ย!! กูเจ็บนะโว้ยย!!"
ถ้ากอหญ้าไม่ฟาดคนธรรพ์ก่อน..คนที่จะฟาดเขาก็คือแม่ของเขาเอง แต่ตอนนี้รสสุคนธ์ถึงกับนั่งขำที่คนธรรพ์ถูกกอหญ้าฟาดอย่างแรง เพราะเสียมารยาทผายลมใส่แขก..
- ผู้เขียน
