บทที่ 2
826 คำ
"กอหญ้ามึงไปไหนมา"
"แม่!!!" หญิงสาวตกใจอยู่ดี ๆ แม่ก็โผล่หน้ามา จังหวะที่เธอแอบเดินเข้ามาในบ้าน
"ไอ้ห่าากูตกใจหมดเลย!! แล้วมึงจะร้องทำไม" ละอองดาวคือแม่ของกอหญ้า นางชอบพูดคุยกับลูกสาวแบบนี้เสมอ เป็นคนเสียงดังฟังชัดคิดยังไงพูดไปอย่างงั้น ปากไม่ค่อยมีหูรูด แถมพูดไม่เพราะด้วย กอหญ้าจึงเกรงกลัวแม่ของเธอมาก
"หนู..เออ..หนู"
"หนู..พ่อมึงตายหรือไง"
"อ้าว..เกี่ยวอะไรกับพ่อด้วยวะ" ศรรามคือพ่อเลี้ยงของกอหญ้า ส่วนพ่อจริง ๆหย่าร้างกับแม่เธอได้หลายปีแล้ว
"ขอโทษทีจ้าพี่ ก็ลูกสาวของพี่ทำให้ฉันโมโห..เมื่อคืนนี้มึงไปนอนไหนมา!!" พูดกับสามีอย่าง หันกลับมาพูดกับลูกสาวอีกอย่าง
"ใครเป็นลูกสาวของมันตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันมีพ่อคนเดียว" กอหญ้าพูดคนเดียวแบบไม่สบอารมณ์
"ก็เมื่อคืนนี้หนูไปกินงานเลี้ยงวันเกิดบ้านไอ้ผึ้งมันไง"
"ดาวก็อย่าว่าให้ลูกเลยลูกโตเป็นสาวแล้ว ปล่อย ๆ ลูกบ้าง" ศรรามพูดพร้อมกับเดินไปจูงมือกอหญ้า เพื่อที่จะไปส่งเธอที่ห้องนอน
แต่กอหญ้าสะบัดมือของพ่อเลี้ยงออกอย่างแรง "ถ้าไม่อยากตายอย่ามาแตะเนื้อต้องตัวฉันอีก"
เพรี้ยะ!!
"โอ้ย! แม่ตบหนูทำไม"
"กูบอกมึงหลายครั้งแล้วว่าอย่าพูดแบบนี้กับพ่อ พ่อเป็นห่วงมึงไม่รู้หรือไง"
พ่อเลี้ยงของเธอเป็นคนเจ้าชู้มาก เจ้าชู้ไม่เว้นแม้แต่กับลูกเลี้ยง
แต่ละอองดาวไม่ยอมรับว่าสามีตัวเองเจ้าชู้ เพราะรักเขามาก รักจนยอมเล่นชู้ตอนที่อยู่กับสามีเก่าคือพ่อของกอหญ้า
แต่ตอนนี้พ่อของเธอก็ได้ภรรยาใหม่อยู่ต่างหมู่บ้าน ภรรยาใหม่ไม่ชอบหน้ากอหญ้า ทั้งสองทะเลาะกันบ่อยครั้งเธอก็เลยเลือกที่จะอยู่กับแม่ ถึงแม้พ่อเลี้ยงของเธอจะเจ้าชู้หน่อย แต่หญิงสาวก็ยังมีวิธีเอาตัวรอดได้
ที่จริงกอหญ้าเป็นคนสวย และเธอก็สวยมาก แต่หญิงสาวจะทำตัวสวยเด่นไม่ได้เพราะเธอกลัวไม่ปลอดภัยจากพ่อเลี้ยง เครื่องสำอางและแป้งที่เธอใช้ หญิงสาวจะเลือกเบอร์คล้ำที่สุด ส่วนผมเผ้าก็ปล่อยให้กระเซอะกระเซิงอยู่แบบนั้น(นี่คือวิธีเอาตัวรอดของเธอ)
#หลายวันต่อมา
"ไม่เข้าใจเลย พ่อแม่เป็นครูทั้งสองคน แต่ทำไมลูกถึงไม่รักเรียน" ผอ. ภูไท เป็นผอ. โรงเรียนมัธยม
ส่วนแม่ของคนธรรพ์ก็เป็นครูสอนที่โรงเรียนเดียวกัน ฐานะทางบ้านถือว่าดี และบ้านของเขาเป็นบ้านสไตล์โมเดิร์นหลังใหญ่เนื้อที่กว้างขวาง
บ้านกอหญ้าปูนชั้นเดียวทั้งเก่าและโทรม บ้านทั้งสองหลังอยู่พื้นที่ติดกันมีแค่รั้วกั้น
"พ่อจะบ่นอะไรให้ผมนักหนา ผมเรียนจบม.6 ให้พ่อก็ดีเท่าไรแล้ว" คนธรรพ์เป็นคนเกเรติดเพื่อนแถวบ้านชอบแว้นมอเตอร์ไซค์ไปเรื่อย จนพ่อกับแม่กลัวลูกจะเกิดอุบัติเหตุเข้าสักวัน แต่ก็ห้ามลูกไม่ได้ห้ามทีไรลูกชอบหนีออกจากบ้าน และอีกอย่างที่พ่อกับแม่เขากลัวมากก็คือ กลัวลูกชายจะเล่นยาเสพติด
#หนึ่งเดือนผ่านไป
"หนูกอหญ้าจะไปไหนเหรอลูก" ครูรสสุคนธ์แม่ของคนธรรพ์กำลังจะไปวิ่งออกกำลังกาย แต่ก็เจอกับกอหญ้าที่เพิ่งจูงจักรยานออกมาจากบ้าน
"สวัสดีค่ะครู หนูว่าจะไปตลาดนัดตอนเย็น ครูจะไปออกกำลังกายเหรอคะ" กอหญ้าเคยเป็นนักเรียนของครูรสสุคนธ์ เธอเรียนห้องเดียวกับคนธรรพ์ ตั้งแต่ชั้นประถมจนจบมัธยมหก
"ใช่แล้วจ้า..ถ้างั้นครูไม่กวนนะ" แล้วทั้งสองก็แยกกันไป
กริ๊ง~ กริ๊ง~ // ปี๊ก~ ปี๊ก~
"กรี๊ดดดด!!"
ตุ๊บ!! โครม!!!
"เฮ๊ยย!! ตายมั๊ยวะ" คนธรรพ์รีบออกจากมอเตอร์ไซค์ที่ล้ม เพื่อไปดูว่าเขาชนใคร
"กอหญ้า!!"
"เกิดอะไรขึ้น" รสสุคนธ์วิ่งไปยังไม่ไกล นางได้ยินเสียงอุบัติเหตุก็รีบวิ่งกลับมา
นางคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นกอหญ้าแน่ที่ถูกรถชนแต่ไม่คิดว่าคนที่ชนคือลูกชายของนางเอง..
วี่หว่อ~ วี่หว่อ~ เสียงรถกู้ภัยมารับคนที่ประสบอุบัติเหตุ
#โรงพยาบาลศูนย์ประจำจังหวัด
"เราต้องรีบช่วยผู้หญิงเป็นการด่วนเลยค่ะ" ใครเป็นญาติของเธอคะ
"ญาติของเธอไม่ได้มาด้วยค่ะ ฉันเป็นญาติของผู้ชายที่เข้าไปกับเธอเมื่อกี้" คนธรรพ์ก็ได้เข้าห้องฉุกเฉินเหมือนกัน แต่เขาเจ็บไม่มากเท่ากับกอหญ้า
"พอจะตามญาติของน้องผู้หญิงได้ไหมคะ เพราะตอนนี้เธอกำลังท้อง เราต้องให้ญาติเซ็นต์ยินยอมด้วยค่ะ"
"....!!??...."
- ผู้เขียน
