จิลลาภัทรจุกจนพูดแทบไม่ออก ตอนถูกโยนมาบนเตียงใหญ่ แต่ไม่ว่าจะเจ็บปวดกายเพียงใด หญิงสาวก็รีบคว้าผ้าห่มหนานุ่มมาปกปิดร่างกายของตน ขณะเดียวกันก็หยิบหมอนใบใหญ่ทั้งหมอนหนุน หมอนข้างโยนใส่คนตัวใหญ่ ซึ่งยืนจังก้าอยู่ตรงปลายเตียง
“ออกไป เอาของๆ ท่านชีค แล้วออกไปจากห้องฉันได้แล้ว” จิลลาภัทรตวาดออกคำสั่ง หาได้เชื่อฟังและยอมทำตามความปรารถนาของชีคฟารีสต์ไม่
และชีคฟารีสต์เองก็หายอมไม่เช่นเดียวกัน เรือนกายใหญ่โตได้ทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ กับร่างบางที่กระเถิบถอยหนีจนไปชนกับหัวเตียง ทรงทอดสายตาเพ่งพิศดวงหน้างามลออ ซึ่งทรงเห็นว่าคุ้นตาพระองค์อย่างมาก
“จิลลาภัทร วิชชุกร...วิชชุกร”
เจ้าแห่งทะเลทรายทรงพึมพำอยู่ในลำคอ แล้วจู่ๆ พระพักตร์คมเข้มก็ตีสีหน้าถมึงทึง ดวงตาลุกวาบด้วยไฟโทสะ ก่อนจะตรัสถามเสียงลอดไรฟัน เมื่อนึกออกแล้วว่าเคยได้ยินนามสกุลนี้มาจากที่ไหน
“เธอเป็นอะไรกับไอ้ภูริช วิชชุกร”
จิลลาภัทรสะดุ้งตกใจ
