สองทุ่ม ณ คฤหาสน์พิตตินันท์
คุณหญิงสาธิตานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยความไม่พอใจ เกือบสองทุ่มแล้ว แต่ทำไมลูกชายของเธอยังไม่ยอมกลับมาอีก ใบหน้าที่ดูเหี่ยวลงเล็กน้อยตามวัยกลับดูเครียดจนอีกสองคนที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นต่างก็นั่งเงียบ ไม่กล้าเอ่ยถามว่าท่านเป็นอะไร
คุณก้องภพนั่งมองภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากมาเกือบสี่สิบปีด้วยสายตาอบอุ่น ทุกครั้งที่ลูกชายคนโตกลับบ้านไม่ตรงเวลาตามที่ภรรยาของท่านกำหนดไว้ สีหน้าและอารมณ์ของคุณหญิงสาธิตาจะเป็นแบบนี้เสมอ นับได้ว่าท่านและลูกสาวเริ่มจะชินกับสถานการณ์อึมครึมแบบนี้แล้ว
“ไม่เมื่อยหน้าบ้างหรือไงคุณหญิง”
คุณก้องภพเอ่ยถามคุณหญิงสาธิตาอย่างขบขัน ไม่รู้ว่าจะห่วงกิตติภพไปทำไมนักหนา หากท่านจำไม่ผิดปีนี้ลูกชายอายุก็จะสามสิบแล้ว แต่ดูภรรยาของท่านสิ คิดว่ากิตติภพอายุเท่าไหร่กัน ถึงได้เป็นห่วงจนเกินเหตุ
“ทำไมป่านนี้แล้วตากฤตยังไม่กลับค่ะคุณพี่” ท่านหันไปถามสามี
“ธิตา
