จอมตื๊อ
1517 คำ
เมื่อสองพี่น้องเดินเข้าไปในลิฟต์สำหรับผู้บริหาร ได้มีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่ตุลา ทุกคนต่างกรี๊ดกร๊าดในความหล่อเหลาของเขา
"ได้ข่าวว่านั่นคือคุณตุลา เขาจะมาเป็นผู้บริหารที่นี่ พวกแกหล่อชะมัดเลย" สาวที่ทำงานในออฟฟิศคนหนึ่งพูดขึ้น เมื่อกลุ่มของเธอเพิ่งจะกลับจากรับประทานมื้อเที่ยง
"ยังกับโอปปา แบบนี้โรงงานเราค่อยมีชีวิตชีวาขึ้นมาหน่อย"
"เห็นเขาบอกว่าโสดอีกด้วยนะแก เพิ่งเรียนจบโทจากเมืองนอกด้วยคนอะไร หล่อเพอร์เฟคเป็นบ้าเลย”เวลานี้ดูเหมือนทุกคนในกลุ่มจะพูดเป็นเสียงเดียวกัน เมื่อตุลานั้นเป็นชายในฝันของผู้หญิงหลายคน
"ฉันชื่อบุษบา เป็นแฟนของคุณตุลา ถ้าพวกเธอเข้าใจผิดก็กรุณาเข้าใจใหม่ด้วยนะ อ้อ... แล้วอย่าแอบเก็บไปคิดฝันลม ๆ แล้ง ๆ เพราะต่อให้พวกเธอฝันยังไง มันก็ไม่มีทางเป็นจริงขึ้นมาได้หรอก" คำบอกเล่าของบุษบาทำให้ทุกคนถึงกับงง ก่อนที่เธอจะไปปากเบ้ปาก มองหญิงสาวกลุ่มนั้นด้วยสายตาที่ดูแคลน จากนั้นเธอจึงเดินนวยนาดตรงเข้าไปยังลิฟต์ ไม่ต้องบอกก็รู้บุษบาคงมหาตุลาแน่ๆ
ทางด้านตุลาสองพี่น้องกำลังทำข้อตกลงกัน เมื่อธันวาไม่ยอมท่าเดียว ผู้เป็นน้องชายจะไปทานข้าวที่ร้านอาหารให้ได้ โดยเขาให้เหตุผลว่ามันได้อรรถรสในการรับประทานอาหารมากกว่า การนั่งรอตุลาอยู่ในห้องแบบนี้
"แต่ร้านอาหารมันติดถนนใหญ่ ถ้าเกิดว่านายเกิดเล่นซนขึ้นมา วิ่งออกมาตรงถนนแล้วเจอรถเข้า ฉันไม่อยากคิดเลยนะธันวา แม่เอาฉันตายแน่ แต่นั่นไม่เท่ากับที่ฉันเป็นห่วงนาย" ตุลาพยายามอธิบาย เพราะเขาไม่อยากปล่อยน้องชายไว้ตามลำพัง
"พี่ไปส่งผมไว้แล้วค่อยกลับมาประชุมก็ได้ ใกล้ ๆ นี่เอง ผมจะนั่งทานข้าวรอจนกว่าพี่จะประชุมเสร็จ ผมขอสัญญาว่าจะไม่ลุกออกมาจากร้านอาหาร นะครับพี่ตุลา" ธันวาเริ่มอ้อน ในขณะที่ไม่กี่นาทีเขาต้องรีบเข้าห้องประชุม
"โอเค นายนี่มันจริงๆ เลยนะ ดื้อเหมือนใครเนี่ย"
"เย้! ขอบคุณครับพี่ชาย"
"ลุกได้แล้วเดี๋ยวให้น้ำตาลไปส่ง นายห้ามไปไหนนะ เสร็จแล้วเดี๋ยวฉันไปรับโอเคไหม" น้ำตาลซึ่งเลขาของตุลา เวลานี้เธอต้องย้ายตามท่านรองประธานหนุ่มมาทำงาน ที่โรงงานแห่งนี้แทนโดยปริยาย
"โอเคครับ"
"ว้าย! บุษกำลังจะเคาะประตูเข้าไปพอดีเลยค่ะ" หญิงสาวในชุดรัดรูปเซ็กซี่ เธอยังคงแต่งตัวตามสไตล์ที่เธอชอบ แต่คนที่ไม่ชอบนั่นคือตุลา หล่อนคงไม่รู้ว่าสเปกของชายหนุ่ม คือผู้หญิงที่แต่งตัวเรียบร้อยดูธรรมดา
"คุณบุษบา..." ตุลาเอ่ยชื่อหญิงสาวออกมาเบา ๆ เขาเองก็ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่ ซึ่งชายหนุ่มพอจะเดาได้ว่าคงเป็นฝีมือของบิดา ที่รายงานให้หล่อนได้ทราบ ถึงการเคลื่อนไหวของเขา
"บุษได้ข่าวว่าคุณตุลา จะย้ายมาบริหารที่นี่ก็เลยจะมาแสดงความยินดี เย็นนี้เราไปดินเนอร์กันนะคะ" ดูเหมือนว่าหล่อนจะถือเอาโอกาสนี้ขึ้นมาเป็นข้ออ้าง ในการชวนชายหนุ่มออกไปดินเนอร์ หล่อนช่างไม่อายกล้าชวนผู้ชายก่อน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับผู้หญิงทุกวันนี้ และหนึ่งในนั้นก็คงจะเป็นบุษบา ที่หล่อนถือคติประจำใจที่ว่าด้านได้อายอด หรือตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก หญิงสาวก็พยายามงัดเอาออกมาใช้เพื่อให้มันได้ผล
"พี่ตุลา...ผมหิวข้าว" เมื่อธันวาไม่ชอบหน้าบุษบาอยู่แล้วเขาจึงรีบพูดขึ้นมา เพราะไม่ต้องการให้พี่ชายตกลงรับปากบุษบา
"ธันวาจ๊ะ เวลาผู้ใหญ่พูดกันไม่ควรพูดแทรกมันไม่มีมารยาท เข้าใจไหมจ๊ะ" บุษบาฉีกยิ้มพูดจาออกมาให้น้ำเสียงดูไพเราะ แต่สายตาของหล่อนที่จิกมองธันวานั้น ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเด็กชายก็ไม่ปาน
"น้ำตาล ช่วยพาธันวาไปส่งที่ร้านอาหารตามสั่งหน้าโรงงานที แล้วคุณก็รีบตามไปที่ห้องประชุม" น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยความน่าเกรงขาม
"ได้ค่ะ เชิญทางนี้ค่ะคุณธันวา เดี๋ยวพี่จะไปส่ง" จากนั้นธันวาก็เดินตามน้ำตาลออกไป ปล่อยให้พี่ชายยืนทำหน้าเซ็งอยู่ตรงนั้น เมื่อชายหนุ่มไม่รู้ว่าจะสลัดบุษบาให้พ้นไปจากชีวิตของเขาได้ยังไง
"ผมขอตัวไปประชุมก่อนนะครับคุณบุษบา อาจจะต้องใช้เวลานานหลายชั่วโมง" คำพูดที่ฟังดูเย็นชา พร้อมกับใบหน้าที่เรียบเฉย ทำให้บุษบาเดาใจเขาไม่ได้เลย แต่ดูเหมือนหล่อนไม่มีทางที่จะลดละความพยายาม เมื่อบุษบาต้องการจะได้ตุลามาครอบครองทั้งกายและใจ
"วันนี้บุษว่างทั้งวันเลย ขออนุญาตไปรอคุณในห้องทำงานนะคะ ขอให้แฮปปี้กับการประชุมค่ะ" หญิงสาวทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับท่าทีของชายหนุ่ม แถมหล่อนยังทำเหมือนกับว่า กำลังจะเดินเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของตุลา เขาไม่อยากจะคิดเลย ผู้หญิงอย่างบุษบาจะสร้างความวุ่นวายอะไรให้กับชีวิตของเขาบ้าง แต่ที่แน่ๆ ในเวลานี้จิตใจของเขามันจดจ่อ อยู่ที่ร้านอาหารตามสั่งมากกว่าห้องประชุมซะอีก
เมื่อน้ำตาลเลขานุการสาวแสนสวย ได้พาธันวาเข้ามานั่งภายในร้านอาหารตามสั่ง จากนั้นผักกาดได้เป็นคนมารับออเดอร์ ช่วงเวลานี้ลูกค้าภายในร้านก็ไม่ค่อยหนาตาเท่าไหร่แล้ว เนื่องจากลูกค้าประจำส่วนมากจะเป็นหนุ่มสาวในโรงงาน ซึ่งตอนนี้ทุกคนก็ทยอยกันเข้าไปทำงานกันเกือบหมดแล้ว
"คุณธันวาอยู่คนเดียวได้ใช่ไหมคะ เพราะว่าพี่น้ำตาลจะต้องรีบเข้าไปประชุม ป่านนี้คุณตุลาคงเข้าไปรอในห้องเรียบร้อยแล้ว" เลขาสาวยังคงมีสีหน้าที่เป็นกังวล เมื่อเธอกำลังกลัวว่าธันวาจะซุกซนวิ่งข้ามถนนเข้าไปในโรงงาน
"พี่ไปเถอะครับผมอยู่ได้" ธันวาพูดพร้อมกับนั่งแกว่งขาไปมาอย่างอารมณ์ดี เพราะเขาไม่ค่อยได้ออกมานั่งชิว ๆ ในสถานที่แบบนี้ ส่วนมากจะอยู่แต่บ้านกับมารดามากกว่า หรือไม่ก็ไปเดินในห้างกินข้าวในภัตตาคารหรู จนธันวารู้สึกเบื่อกับบรรยากาศรอบตัวแบบนั้น
"ถ้าทานข้าวเสร็จแล้วก็นั่งเล่นรอ ห้ามวิ่งข้ามถนนเข้าไปในโรงงานเป็นเด็ดขาด เข้าใจไหมคะคุณธันวา" น้ำตาลพูดออกมาด้วยน้ำเสียงดุ เพื่อขู่ธันวาให้เขารับฟังในคำสั่งของเธอ
"พี่ก็ยังไม่แก่สักหน่อย ทำไมบ่นเก่งเหมือนแม่ผมเลย" คราวนี้ธันวาพูดออกไปด้วยใบหน้าเอือม ๆ เมื่อเขารู้สึกรำคาญที่น้ำตาลเริ่มจู้จี้ขี้บ่นไม่เลิก
"คุณธันวาอ่ะ...หืม พูดได้น่าตีมาก" น้ำตาลพูดออกมาด้วยความมันเขี้ยว ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน เพื่อฝากฝังเจ้าของร้านให้ดูแลธันวาแทนเธอ
"คุณจะรับอะไรเพิ่มหรือเปล่าคะ ผักกาด ผักบุ้งไปไหนกันทำไมไม่ดูแลลูกค้าเลยล่ะจ๊ะ" องุ่นรีบเรียกสองสาว เพื่อให้ทั้งสองมาดูแลเทคแคร์ลูกค้า
"อ้อ... ไม่ได้จะสั่งอะไรเพิ่มหรอกค่ะ แค่จะฝากให้พี่ช่วยดูน้องให้หน่อย พอดีว่าฉันต้องรีบไปประชุม กลัวว่าน้องจะเล่นซนแล้วเผลอวิ่งข้ามถนนไปฝั่งนู้น ฝากน้องด้วยนะคะ ประชุมเสร็จฉันจะรีบลงมารับน้อง เข้าไปในโรงงาน" น้ำตาลไม่ได้พูดความจริงเรื่องที่ธันวาเป็นน้องชายของตุลา เพราะเธอกลัวว่ามันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ที่อยู่ ๆ ลูกชายคนเล็กของเจ้าของโรงงาน ก็มานั่งรับประทานมื้อเที่ยง อยู่ที่ร้านอาหารตามสั่งคนเดียวแบบนี้
"อ๋อ... น้องที่สั่งข้าวผัดกุ้งพิเศษใช่ไหมคะ เดี๋ยวองุ่นจะดูแลให้เองค่ะ เชิญคุณไปประชุมได้ตามสบายเลย ประชุมเสร็จค่อยมารับน้องไม่ต้องกังวลนะคะเดี๋ยวดูแลให้เป็นอย่างดีเลย"
"ขอบคุณมากค่ะ" เมื่อองุ่นตกปากรับคำที่จะดูแลธันวาให้น้ำตาลเป็นอย่างดี จึงทำให้เธอรู้สึกคลายความกังวลใจที่มีลงไปได้บ้าง เพราะหากว่าธันวาประสบอุบัติเหตุหรือเป็นอะไรไป เธอต้องโดนไล่ออกจากงานแน่ ๆ
จากนั้นเลขาสาวจึงไม่รอช้าเธอรีบข้ามถนนเดินเข้าไปในโรงงานทันที เพราะเวลานี้เลยเวลาประชุมมาแล้วเกือบสิบนาที ป่านนี้เจ้านายหนุ่มของเธออาจจะอารมณ์เสีย ที่เธอมานานเกินไป เนื่องจากเขาเป็นคนที่ตรงเวลามาก
- ผู้เขียน
