“หยี หยี ตื่นเร็ว”
ยาหยีรู้สึกตัวเพราะถูกเขย่าแขน เธอลืมตามองเขาอย่างงัวเงีย แค่ลืมตาให้เต็มตายังทำไม่ได้เลย เปลือกตามันหนักอึ้ง คอยแต่จะหรี่ลงอยู่ตลอด
เหนื่อยจัง...
ไอศูรย์หันไปมองพนักงานยกกระเป๋าที่เดินตามมาอย่างเก้ๆ กังๆ ก่อนจะเปิดรถ หยิบข้าวของส่วนตัวทั้งของเขาและของเธอใส่กระเป๋าเดินทางใบเดียวกันอย่างลวกๆ แล้วส่งให้พนักงาน จากนั้นก็รวบร่างอ่อนปวกเปียกของยาหยีขึ้นอุ้ม จังหวะนั้นเองเธอก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา ดวงตากลมมองเขาอย่างงุนงง
“ถึงบ้านแล้วเหรอคะคุณใหญ่”
“เปล่า” เขาใช้ศอกปิดประตูรถก่อนจะกดล็อก “ฉันง่วง ขับรถไม่ไหว จะนอนพักก่อน”
ยาหยีเหลือบมองพนักงานถือกระเป๋าอย่างอายๆ เธอขยับขยุกขยิกจนเขายอมปล่อยให้ลงยืนข้างๆ กัน
“หนูตื่นแล้วค่ะ หนูเดินเองได้”
ไอศูรย์โอบเอวบางเข้ามาใกล้ แล้วมองเธอด้วยสายตาของผู้ใหญ่มองเด็กดื้อ
ให้ตายเถอะ พอเขาหรี่ตาด้วยความง่วง ผมเผ้ายุ่งๆ แบบนี้ เขาดูเซ็กซี่เป็
