นิดาทำงานบ้านเสร็จทุกอย่างในตอนบ่ายแก่ๆ จึงเปิดประตูเดินออกมาจากบ้านหมายจะช่วยหยิบจับอะไรช่วงที่ผ่องจิตทำกายภาพบำบัด เธอไม่คิดว่าจะเห็นไอศูรย์นั่งกอดอกอยู่บนเก้าอี้ไม้หน้าบ้าน สายตามองราวหัดเดินที่ทำจากไม้ไผ่ง่ายๆ ปักลงดิน โดยปูทรายไว้ข้างในตัวราวเพื่อให้นุ่มเท้า ตอนนี้ผ่องจิตนั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งหนึ่งของราวหัดเดิน ขณะที่ณัฐนั่งคุกเข่าจับมือคนไข้และมียาหยียืนดูอยู่ใกล้ๆ
สายตาของไอศูรย์ฉายประกายหงุดหงิดจนนิดาไม่กล้าเข้าหน้า เลยคิดเลี่ยงไปเทอาหารให้แมว เพราะเมื่อกี้เห็นพวกมันตื่นมานอนอาบแดดอยู่หลังบ้าน
“พี่นิด” ไอศูรย์เรียกโดยไม่หันไปมอง “มานั่งนี่สิ”
นิดาเดินตัวลีบไปนั่งบนเก้าอี้ไม้ข้างๆ ไอศูรย์อย่างเกร็งๆ ระหว่างนั้นณัฐกำลังช่วยผ่องจิตหัดลุกขึ้นยืนเองโดยไม่ใช้ไม้เท้า
“เขยิบมาอีกนิดครับน้าผ่อง ให้ก้นอยู่ตรงปลายเก้าอี้เลย ดีครับ คราวนี้โน้มตัวมาข้างหน้า เหยียดขา เอ้า ยืดตัวขึ้นครับ ฮึบ”
