เด็กดีของพี่ภู

หน้ามัธยม..นมมหาลัย

ตอนที่ 5

1เดือน ต่อมา

รุ่งเช้าที่โต๊ะอาหาร

“ปล่อยให้พี่เขารอได้ยังไงกัน ใช้ไม่ได้เลยนะยัยไอย์” นภัสวรรณตำหนิลูกสาวที่แต่งตัวช้า แต่น้ำเสียงของผู้เป็นมารดาก็ฟังดูคล้าย ๆ จะเอ็นดูเสียมากกว่า

สายตาภูบดินทร์ที่มองน้องสาวบุญธรรมราวกับจะกลืนกินเลยทีเดียว ใช่ว่าเขาจะไม่ตะลึงกับความงามของเธอที่โตเกินวัยหรอกนะ หากแต่เขาเคยควงผู้หญิงมาก็เยอะ ที่สำคัญสายตาของเธอก็ช่างยั่วยวนเขาซะเหลือเกิน เขายังไม่อยากจะเชื่อด้วยซ้ำหากไม่ได้ยินจากปากของเธอว่าเรียนอยู่ชั้นม.2 เรียกง่าย ๆ ตามภาษาวัยรุ่นที่เขาถนัดก็คือ 'หน้ามัธยมแต่นมมหาลัย'

“ไอย์ต้องขอโทษด้วยนะคะ..พี่ภู” หญิงสาวกล่าวเสียงใสพร้อมส่งยิ้มหวานให้ภูบดินทร์ เธอทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจเพราะวันนี้จะได้นั่งรถหรูไปโรงเรียนพร้อมพี่ชาย ไอยวริญย้ายมาเข้าโรงเรียนเดียวกันกับภูบดินทร์เพราะจะได้ไปโรงเรียนพร้อมกัน ตามความต้องการของผู้เป็นมารดา

ในสายตาของเด็กสาวภูบดินทร์ก็ช่างดูดีมีเสน่ห์แถมยังหล่อมากในสายตาของเธอ เธอไม่อยากให้เขาเป็นแค่พี่ชาย ใบหน้าคมคิ้วเข้ม ตาสีดำเปล่งประกายดูน่าเกรงขามจมูกโด่งรับกับริมฝีปากหยักอมสีชมพูอมแดง ในความคิดของไอยวริญแล้วภูบดินทร์เหมือนเทพบุตรในร่างผู้ชาย ยิ่งอยู่ใกล้ ๆ ก็ยิ่งรู้สึกรัก

“คาดเข็มขัดก่อนนะ” ภูบดินทร์เอื้อมไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้น้องสาว นภัสวรรณมองดูพฤติกรรมของภูบดินทร์อยู่ตลอด สายตาภูบดินทร์ที่ใช้มองไอยวริญอยู่นั้น ทำให้แม่เลี้ยงสาวมองออกว่าเด็กหนุ่มคนนี้คิดยังไงกับลูกสาวของตน

“ขอบคุณค่ะพี่ภู” กลิ่นกายของสาวแรกรุ่นวัย 14 ถูกพัดโชยเข้าจมูก มันช่างหอมเย้ายวนบุรุษเพศยิ่งนัก เสียงใสดุจระฆังแก้วและแววตาสดใสคู่นั้นของเธอสร้างความปั่นป่วนในใจของเขาขึ้นมาทันที

ถ้าไม่ติดเรื่องฐานะระหว่างเธอกับเขาล่ะก็ เขาคงไม่ปล่อยเธอหลุดมือไปแน่ ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจเพื่อระบายอารมณ์ที่เริ่มคุกรุ่น แต่กลับสร้างความเข้าใจผิดให้แก่ไอยวริญ เพราะเมื่อเด็กสาวเห็นอาการนั้นจึงถามออกไปด้วยความไร้เดียงสาพลางจับแขนพี่ชาย เบาๆ อย่างเป็นห่วง

“พี่ภูเป็นอะไรไปคะ” ชายหนุ่มเหลือบมองมือเรียวนุ่มที่กำลังจับแขนเขา นี่หล่อนไม่รู้ตัวเลยใช่ไหมเนี่ย ว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอบ้าง

“ปะ เปล่าหรอกครับ สงสัยเมื่อคืนพี่จะนอนน้อย”

“พี่ภูนอนไม่หลับเหรอคะ”

“ก็เป็นบางครั้งครับ”

“เย็นนี้ไอย์กลับพร้อมพี่ภูอีกได้มั้ยคะ”

“ได้สิครับน้องไอย์ คุณแม่ให้เราไปกลับพร้อมกันอยู่แล้ว แล้ววันนี้น้องไอย์มีเรียนพิเศษที่ไหนหรือเปล่าครับ”

“ไม่มีค่ะ”

“งั้นเราไปหาอะไร อร่อย ๆ ทานกันมั้ย” ก่อนถึงโรงเรียนภูบดินทร์ก็เอ่ยชวนเด็กสาวเพราะไม่อยากกลับเข้าบ้านเร็ว

“ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวไอย์ไปก่อน..ขอบคุณนะคะ..”

“แล้วเจอกันตอนเย็นนะครับ”

“กลางวันก็เจอกันได้นี่คะ..” เธอยิ้มหวานให้เขาแล้วก็ลงจากรถไป ก่อนที่เด็กหนุ่มจะวนรถของตัวเองไปเก็บแล้วไปเข้าเรียนตามปกติ