(นิโคลไล)
"ไปเที่ยวไหนมาเหรอ?" ผมที่เห็นผู้หญิงรูปลักษณ์คุ้นตา เพราะความสูงที่มันเอื้ออำนวย ทำให้ผมมั่นใจว่าคนคนนั้นคือคนที่ผมกำลังตามหากันจ้าละหวั่น แต่เธอดันอยู่แค่ปลายจมูก
ผมรีบวิ่งไปดักทางด้วยความคล่องแคล่ว จนเธอคงคิดไม่ทันว่าผมนั้นจะเห็นเธอเข้าแล้ว ความคุ้นเคยกับเส้นทางคนอย่างเธอไม่มีวันหลบหนีผมได้หรอก สีหน้าของเธอดูตกใจเมื่อเห็นผมยืนอยู่ตรงหน้า แต่ว่าเธอรีบปรับสีหน้าให้ดูปกติ
"....." เธอมองหน้าผมชั่วครู่ ไม่มีคำตอบในสิ่งที่ผมถาม แต่เธอเลือกที่จะเดินเลี่ยงไปอีกทาง ซึ่งผมก็รีบสาวเท้าวิ่งไปดักหน้าเธอไว้อีกครั้ง ไม่มีทางที่เธอจะหนีผมพ้น แม้จะหนีออกนอกประเทศก็ตาม สุดหล้าฟ้าเขียวผมก็ตามหาเจอ
"อาถามไม่ได้ยินหรือไง" ผมเอ่ยขึ้นเสียงขรึม หวังข่มให้เธอหวาดหวั่นเสียบ้าง แต่ทุกอย่างก็ไม่เป็นอย่างที่ผมคิด เพราะอารียาเธอดูไม่ได้สะทกสะท้านกับท่าทางและน้ำเสียงของผมเลย เธอเอาแต่เงยหน้ามองผมด้วยสี
