(นิโคลไล)
ผมต้องหันหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อที่จะแอบขำกับท่าทีของอารียา ที่เธอนั้นพยายามปั้นแต่งขั้นมา ผมสัมผัสได้ว่าคำพูดเหล่านั้นเธอไม่ได้พูดมันออกมาด้วยใจสักนิด จริตที่เป็นเพราะเธอกลัวว่าผมจะพาเธอไปโรงพยาบาลเท่านั้นแหละ ไม่คิดเลยว่าคนมั่นหน้าอย่างเธอจะกลัวหมอ น่าขำให้ฟันร่วงจริง ๆ แต่ผมก็ต้องทำเป็นนิ่งเพื่อให้มันดูน่าเชื่อ
ผมอุ้มเธอขึ้นมาบนห้องนอนแล้วค่อย ๆ วางเธอลงบนเตียงอย่างเบามือ จากนั้นจึงช่วยประคบเย็นข้อเท้าให้เธอ ที่ยอมทำให้แบบนี้นั่นก็เพราะว่าเป็นคนของพ่อหรอกนะ ที่ผมทำไปนั้นแค่ไม่อยากให้พ่อต้องกังวล เดี๋ยวพ่อจะหาว่าผมไม่เชื่อฟัง ฝากฝังอะไรไม่ได้ จึงต้องทำหน้าที่ดูแลอารียาแบบนี้ พอเธอหายดีผมจะใช้งานเธอให้คุ้มค่ากับเงินตราที่พ่อผมส่งเสียอุปการะสิจริงไหม?
"เดี๋ยวทำเอง...อ๊ะ! ตีทำไมเจ็บนะ"
"หางเสียงมันหล่นไปตรงบันไดหรือไงถึงได้พูดกับผู้ใหญ่ห้วน ๆ แบบนี้"
อารียาเธอเอื้อมมือจะแย่งเจ
