(อารียา)
"ฮึ!" ฉันแค่นเสียงในลำคออย่างนึกตลก เมื่อจู่ ๆ เขาก็จูบฉันอย่างหนักหน่วง อยากหลบหนีแต่หลบไม่ทันจึงทำเพียงสบตาเขาในระยะใกล้อย่างเย้ยหยัน นั่นจึงทำให้เขาผละริมฝีปากออก แล้วจ้องหน้าฉันอย่างไม่เข้าใจ มีแต่ฉันที่กำลังมองเขาแล้วยกยิ้มมุมปากให้
“อาไม่ค่อยกินเด็ก แต่เห็นว่าหนูคนนี้เด็ด อาเลยจะกินอย่างนั้นเหรอคะ?” ฉันพูดออกไปอย่างท้ายทาย ในเมื่อเขาล้ำเส้นตอนนี้ก็ไม่จำเป็นต้องวางท่า ยังไงก็อยู่ในห้องที่ไม่มีใครเห็นอยู่แล้ว
“เหอะ~เสืออย่างอา ไม่กินผู้หญิงซ้ำหน้าและคนใกล้ตัวหรอก” เขาขยับตัวออกห่าง เดินไปพิงกับโต๊ะทำงานยืนมือกอดอกแล้วเอ่ยขึ้น
“ทำไมคุณอาถึงเรียกตัวเองว่าเสือล่ะคะ ... ทั้ง ๆ ที่ก็เอาไม่เลือกฤดูเหมือนกับหมา หนูว่าไม่น่าจะใช่เสือนะจากที่เคยเห็น”
“อารียา!”
“หึ...อีกอย่างอาก็ยังไม่ได้กินหนูนี่คะและคงไม่มีทางได้กินง่าย ๆ ด้วย" ฉันพูดทิ้งท้ายแล้วหันหลังหวังเดินออกมา เจ็บใจนักที่
