"นี่ ฉันยังไม่ลืมนะ ว่าเธอเรียกฉันว่าอะไร" อูย บทจะพูดทำไมพูดเรื่องนี้วะ
"อะไรเล่า พูดอะไรที่ไหน"
"เธอเรียกฉันว่าทอร์นาโด"
"อ้าว ก็ฉัน เฮ้อ ก็มนต์ไม่รู้จักชื่อพี่นี่คะ เรียกว่าพี่ทอร์นาโดน่ะถูกแล้ว เพราะว่าพี่มันอารมณ์แปรปรวน บ้าอำนาจ จริง ๆ ฉันกะจะเรียกพี่ว่า เฮอริเคน งวงช้าง"
"พอ ๆ ๆ ๆ หยุดพูดไม่อยากฟัง" และเหตุการณ์นั่งรถกลับคอนโดก็จะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งและเป็นประจำ ทำไมมันรู้สึกแฉะ ๆ เหนียว ๆ ตรงนั้นวะ ฉันไม่ได้ฉี่รดผ้านี่หว่า หรือว่า
"เฮ้ย"
o_o
"เป็นอะไรของเธอยัยบ้า ตะโกนทำไม ตกใจหมด"
"จอด ๆ จอดเซเว่นข้างหน้าเลยค่ะ" ว่าแล้วเชียวทำไมมันไม่ค่อยมีแรง หงุดหงิดง่ายแถมยังหน่วง ๆ ตรงท้องน้อยอีก ชัดเลย ชัด เวรกรรมของผู้หญิงอย่างฉันแท้ ๆ ไม่น่าเกิดมาเป็นผู้หญิงเล๊ย
"จอดทำไม" นี่ก็จะถามอะไรนักหนา
"จะถามเอาโล่รึไง บอกให้จอดก็จอดสิวะ โว้ย" เหนือก็ความคิดก็ปากฉันนี่แหละ ความเร็วแ
