Ep.5 ทำไมต้องเป็นเขา
1309 คำ
Ep.5
หลังจากที่แวร์ซายด์ขับรถออกมาจากคอนโดได้สักพัก เขาก็กลับมากวนประสาทเหมือนเดิม
"ไปไหนกันดีครับ คุณภรรยา"
"อย่ามากวนตีน ขับไปส่งฉันที่บ้านแล้วนายจะไปไหนก็ไป"
ฉันพูดอย่างไม่มองหน้า ฉันอยากกลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่เหมือนกัน ไม่ได้ออกไปไหนมาเกือบเดือนแล้ว พวกท่านอาจจะเป็นกังวลเอาได้
"ได้ขอรับ"
แวร์ซายด์ยังคงขับรถอย่างอารมณ์ดี และเปิดเพลงฟังไป มันจะไม่น่ารำคาญถ้าเขาไม่...ร้องมันออกมา
"ทำ...ได้แค่เพียง... แค่ทุก ๆ อย่างที่เธอขอ จะนาน เท่าไร ไม่ว่า เมื่อไร... ก็พร้อมจะยอมทำให้เธอ" เขาก็ร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ "เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว...แม้ว่าเธอไม่เคยเป็นอะไรกับฉันเลย" ตอนนี้กลายเป็นว่าเขากำลังแหกปากร้องเพลง แล้วหันมาทำหน้าตาเหมือนตัวเองเป็นพี่ทอม รูม 40 "ฉันก็แค่คนหนึ่ง ที่เธอต้องการในบางครั้งได้อยู่ตรงนี้ก็ดีแค่ไหน...(อุ๊บส์)"
ฉันทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว รีบเอามืออุดปากเขาทันที
"หยุดร้องแล้วตั้งใจขับรถไป นายนี่มัน!!!"
ฉันต้องเอามือปิดปากเขามาเกือบตลอดทาง แต่พอเผลอปล่อยมือปุ๊บ...
"ก็เรานั้นมันคนละชั้น... ทำเช่นไร โว้ววว โหวววว" เขาร้องเพลงต่อไป ไม่ได้เกรงกลัวต่ออำนาจของฉันเลย
"แวร์ซายด์!!!! หุบปาก เพลงเขาร้องมาดี ๆ จะเสียเพราะนายเนี่ยแหละ" ฉันบ่นพร้อมกับส่ายหัวทันที แม้จะแอบตลกกับความหน้าด้านของเขาก็เถอะ
"ไม่เพราะแล้วยิ้มทำไม แน่ะ ๆ ชอบอ่ะดิ ๆ" เขายื่นนิ้วมาจิ้มแก้มของฉัน
"ไม่ได้ชอบ รำคาญ" ฉันปัดมือเขาทิ้งทันที "ไอ้บ้า" แล้วก็หันไปด่า แต่เขาดูไม่สะทกสะท้านอะไร
ถึงบ้านของฉันเอง...
"มากันแล้วหรอจ๊ะเด็ก ๆ เพลินตาลูก" คุณแม่ยืนรอหน้าบ้านพอดี พอเราเดินเข้าไปท่านก็วิ่งมากอดฉันทันที
"สวัสดีครับ/ค่ะ คุณพ่อคุณแม่" ฉันกับแวร์ซายด์รีบยกมือไหว้
"เป็นไงเจ้าแวร์ซายด์ ทนฤทธิ์เอาแต่ใจยัยเพลินไหวมั้ย" คุณพ่อเดินเข้ามากอดคอแวร์ซายด์ทันที
"คุณพ่อ!!" ฉันค้อนใส่คุณพ่อทันที
"โอ๋ ๆ ก็เรามันคุณหนูเอาแต่ใจนิ" แล้วพ่อก็กอดคอฉันอีกข้าง
"ผมน่ะ ทนเพลินได้อยู่แล้วครับ" เขายิ้มเจ้าเล่ห์
"ย่ะ!!!" ฉันแยกเขี้ยวใส่เขาทันที
"คุณแม่ครับ เพลินตาเขา..." แวร์ซายด์ฟ้องแม่ฉันทันที
"อะไร ๆ นาย มีอะไรคะ??"
ฉันผละออกจากพ่อ และเดินไปควงแขนเขาก่อนจะแอบหยิกแขนเบา ๆ เสียจนหน้าเขียวขึ้นมาทันที
"ทำไมจ๊ะ ลูก มีอะไรรึเปล่า หรือยัยเพลินแกล้ง"
แค่พูดก็รู้ว่าแม่อยู่ฝั่งใคร ฉันเลยออกแรงบิดหนักกว่าเดิม
"เปล่าครับ ๆ เพลินตาเขา ...เขาน่ารักดีครับ น่ารักมากกก"
พอเขาไม่ฟ้องแม่ฉัน ฉันจึงยอมปล่อยเขา
"ทะเลาะกันบ่อย ๆ ลูกหัวปีท้ายปีนะ พ่อบอกเลย" คุณพ่อที่เห็นเหตุการณ์เดินมากระซิบข้างหูฉัน
"คุณพ่ออ่ะ" ฉันค้อน ๆ ใส่คุณพ่อ
"ป้าลำดวนครับ ผมล้างท้องมาเพื่อรอชิมฝีมือของคุณป้าเลยนะครับ" แวร์ซายด์ยังคงออดอ้อนทุกคนที่พบเจอ ไม่เว้นแม่แต่ป้าลำดวน หัวหน้าแม่บ้าน
"ปากหวานแบบนี้ ใครก็รักก็บ้าแล้ว รอแป๊บนึงนะคะ เดี๋ยวป้ารีบจัดโต๊ะอาหารให้เลย" ป้าลำดวนยิ้มหน้าบานทันทีที่เขาเดินไปบอกว่าฝีมือแกอร่อย
"ขี้ประจบ" ฉันกระซิบข้างหูเขาทันที ดูสิไม่มีใครสนใจฉันเลย กลายเป็นหมาหัวเน่า
"ไง ยัยเพลิน น้องสาวสุดที่รัก"
และเสียงที่คุ้นเคยก็เดินเข้าบ้านนี้มาอีกคน พี่สามภพคงเป็นคนเดียวที่สนใจฉะ...อ้าว...
"ฮัลโหล น้องเขย" เขาเดินเข้ามากอดแวร์ซายด์ ก่อนจะกอดฉันซะอีก
"อ้าวเฮีย หวัดดีครับ" แวร์ซายด์กอดทักทายพี่สามภพทันที
"พี่สามภพ น้องสาวแท้ ๆ อยู่ตรงนี้นะ" ฉันแว๊ดใส่พี่ชายตัวเองทันที
"อะไรกันเนี่ย ทุกคนสนใจแต่แวร์ซายด์อะ"
วิญญาณคุณหนูเพลินคนเดิมกลับเข้าร่างแล้วค่ะ หลังจากนั้นทุกคนก็หัวเราะกับท่าทีของฉัน
"ก็แค่ทักทายน้องเขยดีเด่นเท่านั้นเอง นี่ไม่น่าเชื่อว่ามันจะพาเพลินตาของพี่ออกจากห้องได้ แถมยังแต่งตัวซะสวย หน้าตาก็อิ่มเอมขึ้นตั้งเยอะ" พี่สามภพเดินเข้ามากอดฉัน "โอ๋ ๆ ๆ ใครจะรักคนอื่นมากกว่าน้องตัวเองกันล่ะ"
"ชิชิ" ฉันแกล้งงอน แต่ก็กอดพี่สามภพอย่างคิดถึง
หลังจากที่เราได้รับประทานอาหารกันพร้อมหน้าพร้อมตาเสร็จ พี่สามภพก็ขอตัวไปเดินทางไปรับพี่โยกับลูก ๆ ของเขาที่ไปเยี่ยมคุณตาคุณยายที่เชียงใหม่ ก็เลยไม่ได้เจอกันในวันนี้
"เดินทางปลอดภัยนะลูก" คุณแม่พูดกับพี่สามภพ
"ครับ สวัสดีครับ พี่ไปก่อนนะ เพลิน แวร์ซายด์" พี่สามภพก็ขึ้นรถขับออกไป
"งั้นผมกับเพลินก็ขอตัวกลับเลยนะครับ" แวร์ซายด์ยกมือไหว้พ่อกับแม่ของฉัน
"แล้วจะมาหาใหม่นะคะ คิดถึง ๆ" ฉันเดินไปกอดร่ำลาท่านทั้งคู่
บนรถ
ฮื้ออออ ฮื้ออออออ ฮื้ออออ เสียงโทรศัพท์แวร์ซายด์สั่นขึ้น แต่เขาเชื่อมเข้ากับบลูทูธในรถ เวลารับสาย จึงได้ยินทุกคำพูดออกมาผ่านลำโพงบนรถ
"ฮัลโหล ว่าไงครับ??" แวร์ซายด์รับสายอย่างร่าเริง
"คุณแวร์ซายด์ ช่วยมาที่ผับด่วน ๆ เลยได้มั้ย" เสียงของผู้ชายคนหนึ่งพูดเสียงเครียด
"มีไรเปล่า ดูเครียด ๆ นะ บ๊อบบี้" แวร์ซายด์เริ่มจริงจังมากขึ้นเมื่อปลายสายดูซีเรียส
"เพื่อนคุณวายุนะสิครับ ดื่มคนเดียวไปหลายกลมแล้วครับ แต่เขายืนยันจะขับรถกลับบ้านเองท่าเดียว"
บ้าหรอ ใครเขากินเหล้าได้ขนาดนั้น นั่นคอคนหรือคอห่านชักโครก
"ใครวะ พี่ราเชนทร์หรอ หรือพี่..." แวร์ซายด์เลี่ยงที่จะพูดเมื่อเขานึกได้
"กูม่ายม้าวววววว เอาเหล้ามาอี้กกกกกกดิวะ มึงงกหรออออ ปล่อยกูเลย กูจะขับรถ จะตายไม่ตาย ก็ไม่ต้องมายุ่ง"
เสียงผู้ชายที่พูดจาแทบไม่รู้เรื่องดังแทรกขึ้นมา ฉันจำเสียงของเขาได้ดี พี่ทีสอง...ฉันเด้งตัวขึ้นตั้งใจฟังที่พนักงานคนนั้นพูดทันที
แวร์ซายด์เบรกรถ...เอี๊ยดดดด
"คุณแวร์ซายด์จะมาได้มั้ยครับ คือผมติดต่อคุณวายุไม่ได้เลย"
"โอ๊ยยย ปล่อยกู กูบอกว่าไม่ได้เมา" เสียงพี่ทีสองยังคงโวยวายไปทั่ว
"ห๊ะ?? เออ ๆ" แวร์ซายด์พูดพลางเหลือบมองที่ฉัน
"อว๊ะะะะ ฮว๊ะะะะ" เสียงเหมือนคนกำลังอ้วก
"ฟังนะ นายบ๊อบบี้!!! นายดูแลเขาให้ดีเลยนะ ห้ามให้เขาไปไหน ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจ่ายทิปไม่อั้น แค่ดูแลเขาให้ที" เป็นฉันเองที่ตะโกนตอบพนักงานคนนั้นไปเร่งรีบ พูดไปอย่างไม่คิด
"ครับ?" น้ำเสียงของนายบ๊อบบี้เหมือนจะสงสัยอะไรบางอย่าง
"อ่อ ๆ เออ ทำตามที่บอกแหละ ฉันกำลังไป" แวร์ซายด์พูดก่อนจะกดวางสาย
- ผู้เขียน
