"จัสซีเนียวานหยิบเครื่องเทศตรงนั้นให้หน่อยสิ" ในครัวที่กำลังอลหม่านวุ่นวาย กับการทำอาหารมื้อเช้าของเหล่าแม่ครัว หนึ่งในนั้นก็คือซัลมาและจัสซีเนียที่เป็นคนลงมือทำ
"........" เสียงเรียกขอความช่วยเหลือของซัลมา ประหนึ่งว่าไม่ได้เข้าหูของคนที่ยืนหั่นผักแต่อย่างใด
"จัสซีเนีย จัสซีเนีย!"
"วะ...ว่าไงนะ"
"ฉันบอกว่าหยิบเครื่องเทศให้หน่อย แล้วเธอเป็นอะไรหรือเปล่า ดูเหม่อ ๆ เชียว หรือรู้สึกไม่สบาย"
"เปล่า ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ฉันสบายดีแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ"
วันเวลาที่ผ่านพ้นไปราวสัปดาห์ ทว่ากลับไร้วี่แววของคนที่จากไป ไม่มีเป้าหมายกำหนดวันว่าจะมาเมื่อไหร่ ระคนพยายามนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เหตุผลของการกระทำและสิ่งอื่นอีกหลายอย่างที่พบเจอ ไม่เว้นแม้กระทั่งคำพูดดี ๆ น้ำเสียงที่ใช้เอ่ยวาจาทิ้งท้ายก่อนจากไป มันทำให้หล่อนคิดไม่ตกเสียที แค่เวลาชั่วข้ามคืนทำไมเขาถึงดูแปลกไปมาก แม้แต่แววตาที่ดูไร้พิ
