บทรักที่ร้อนแรงตั้งแต่ช่วงบ่าย สองกายนอนกกกอดกันอย่างไม่รู้สึกตัวด้วยความเหนื่อยล้า จนดวงตะวันลาลับขอบฟ้า ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมีใครตื่น จนเวลาผันผ่านมาถึงยามกลางคืนที่พระจันทร์ทอแสงสีนวลสาดทอผ่านบานหน้าต่างเข้ามา ข้าวปลามื้อเย็นยังไม่ตกถึงท้องของคนทั้งสองแม้แต่คำเดียว
แขนแกร่งที่เริ่มเหน็บชา ทำให้จาห์มาล์รู้สึกตัว เปลือกตาค่อย ๆ ลืมมอง กะพริบปรับรับแสงที่ผันเปลี่ยน สายตามองเห็นจัสซีเนียที่ยังคงนอนหลับสนิท ใบหน้าจิ้มลิ้ม ริมฝีปากอิ่ม ทำให้เขาที่ได้เมียนมองต้องลอบยิ้มอย่างเผอเรอ เรียวปากสีชมพูระเรื่อช่างดึงดูดสายตาของคนตรงหน้าเสียเหลือเกิน จนเขาอดใจไม่ไหว ค่อย ๆ โน้มใบหน้าเข้าใกล้ ประทับริมฝีปากบรรจบอย่างละมุน แค่เพียงสัมผัสก็ทำเอาขนอ่อนลุกชัน ความกระสันเสน่หาแล่นพล่านจนแทบอดกลั้นไม่ไหว สมองสั่งการต่อสิ่งที่รู้สึก ทำให้จาห์มาล์ค่อย ๆ ถลำลึกต่อตัณหา เคลื่อนคล้อยใบหน้าลงต่ำ ปากครอบงำยอดถันสีส
