ยามวิชิตแต่งตัวเรียบร้อยเดินออกไปข้างนอกเพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง เป็นจังหวะเดียวกับที่รถบิ๊กไบค์ของแมนแล่นเข้ามาจอด
“สวัสดีครับ” แมนค้อมศีรษะให้กับรปภ. ท่าทางของเขายังคงสุภาพอ่อนโยน
วิชิตอดนึกชื่นชมไม่ได้ ขณะเดียวกันก็ให้อดนึกหึงหวงวิภาไม่ได้ทั้ง ๆ ที่รู้ดีว่า เขาไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเธอแม้แต่นิดเดียว
รปภ.หน้าดิบเถื่อนพยายามสงบสติอารมณ์ให้เป็นปกติ
“มารับคุณวิหรือครับ”
“ใช่ครับ”
“คุณวิยังทำงานอยู่ในออฟฟิศครับ สงสัยคงรอคุณ”
“ขอบคุณครับ”
แมนกล่าวขอบคุณแล้วก้าวยาว ๆ ห่างออกไป โดยยังคงอยู่ในสายตาของวิชิต ผู้ชายคงไม่อาจสลัดความรู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของได้ แม้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์
วิชิตเองก็ผู้ชายประเภทนั้น ยอมรับว่า เวลานี้รู้สึกหวงวิภาเหลือเกิน แต่จะทำอะไรได้ล่ะ ฐานะของเขาเป็นเพียงแค่รปภ.
แตกต่างจากเธอ แตกต่างจากแมน
เขาไม่อาจเปรียบใด ๆ กับแมนได้เลย
รปภ.เถื่อนขยับไปนั่งในป้อม อดวาดภาพ
