ตอนที่ 4.
1111 คำ
“พรุ่งนี้ผมต้องเดินทางไปประชุม คืนนี้อยากได้ตุ๊กตาไปนอนกอดอุ่นๆ ที่ห้องสักหน่อย สาวโคโยตี้สวยๆ ข้างล่างนั่น พอมีใครว่างไหม”
ถึงจะจัดการสองสาวไปแล้ว แต่เอนริโก้ยังไม่อิ่มหนำ เขาต้องการหญิงสาวสักคนไปทำให้ค่ำคืนในโรงแรมไม่เปล่าเปลี่ยวเกินไป
“สาวๆ โคโยตี้กลับกันหมดแล้ว เดี๋ยวผมจะโทรเรียกให้นะ คุณชอบคนไหนล่ะ” คารอสเข้าใจอารมณ์คนกินไม่อิ่ม ซึ่งเขาก็เป็นบ่อย
“ผมอยากได้...”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!
เสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะก่อนที่เอนริโก้จะได้พูดจบ คารอสส่งเสียงอนุญาตให้เข้ามา ประตูห้องจึงเปิดออกพร้อมกับร่างอวบอิ่มในชุดแม่บ้านสีน้ำเงินเดินยกถาดอาหารเข้ามา แม่บ้านสาวประคองถาดมาวางบนโต๊ะ แล้วจัดการเก็บจานชามเก่าเตรียมตัวจะออกไปจากห้อง แต่ถูกเอนริโก้คว้าข้อมือไว้ก่อน
“เอ๊ะ คุณจะทำอะไร”
ไปรญาอุทานด้วยความตกใจ มองหน้าเจ้าของมือหนาที่จับข้อมือเธออย่างหวาดระแวง
ปกติเธอจะไม่เข้ามายุ่มย่ามในบริเวณห้องรับรอง หรือในบาร์ ทำหน้าที่ล้างจานและทำความสะอาดอยู่หลังร้านเท่านั้น รอจนบาร์ปิดถึงจะมาปัดกวาดทำความสะอาดก่อนกลับบ้าน แต่คืนนี้ป้ามาเรียแม่ครัวของร้านเกิดท้องเสียกะทันหัน หลังจากทำอาหารตามคำสั่งของเจ้านายแล้วก็เรียกให้เธอยกเข้ามาแทน ไปรญาจึงได้ออกมาจากครัว
“ผมอยากได้ผู้หญิงคนนี้ครับคุณคารอส” เอนริโก้หันไปบอกคารอส
อีกฝ่ายมองดูแม่บ้านสาวแล้วเกาศีรษะ เธอไม่ใช่สาวบริการในบาร์ ดูจากเครื่องแบบที่สวมก็รู้ว่าเป็นคนงานในครัว ถึงหน้าตารูปร่างจะสวยกว่าสาวในบาร์นี้ที่เขาเคยผ่านตามาก็ตาม เขามีหุ้นส่วนในบาร์นี้ครึ่งหนึ่งกับโทนี่ บราว แต่ไม่มีสิทธิ์ไปบังคับให้คนงานในร้านมารับแขก
“เลือกคนอื่นเถอะคุณเอนริโก้ เธอเป็นแม่บ้านไม่ใช่สาวบาร์ เธอไม่ได้ให้บริการแบบสาวๆ คนอื่น”
“ใช่ค่ะ ฉันเป็นแม่บ้านทำงานในครัว ปล่อยฉันเถอะค่ะ ฉันต้องกลับไปทำงานต่อ”
ไปรญาสะบัดมือจนหลุด แล้วรีบออกไปจากห้องนั้นทันที หญิงสาววิ่งลงมาจากชั้นสอง มาหยุดยืนหอบหายใจแรงที่หน้าประตูห้องครัว ไม่คิดว่าตัวเองจะถูกผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนนั้นคิดซื้อบริการ ถึงเธอจะยากจนต้องทำงานส่งเสียตัวเองเรียน ก็ใช่ว่าจะยอมขายศักดิ์ศรีแลกเงินทอง
“บ้าจริง หน้าตาก็หล่อดี แต่คิดมาซื้อบริการเรา ฝันเอาเถอะ ไปทำงานต่อดีกว่า”
หญิงสาวปัดเรื่องกวนใจทิ้ง กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อจนหมดเวลาทำงาน จึงได้เปลี่ยนเครื่องแต่งกายมาใส่ชุดเดิมคือเสื้อยืดกางเกงยีนตัวเก่า เดินออกจากหลังร้านเพื่อกลับบ้านเหมือนทุกคืน แต่คืนนี้มีบางอย่างที่เปลี่ยนไปเมื่อมีรถยนต์คันใหญ่จอดขวางทางออกอยู่ พร้อมกับร่างสูงใหญ่ในชุดสูทราคาแพงของผู้ชายที่เธอพบในห้องรับรองของบาร์ยืนกอดอกเหมือนกำลังรอใครบางคนอยู่
“คนบ้า มาจอดรถขวางซอย ช่างเถอะ ง่วงจะตาย จะรอใครก็ช่าง รีบกลับบ้านดีกว่า”
หญิงสาวไม่ได้สนใจ เดินผ่านเขาไปเหมือนอีกฝ่ายเป็นแค่ตอไม้ แต่ไม่ทันจะพ้นจากตรงนั้น ร่างสูงก็เดินมาขวางหน้าเธอไว้
“เท่าไหร่...” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
ไปรญายกคิ้วสูงมองหน้าคนพูดด้วยความแปลกใจ เขาถามอะไร
“อะไรนะคะ”
เธอยังไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด มองใบหน้าหล่อเหลาของคนถามด้วยความงุนงง อีกฝ่ายจึงบอกซ้ำอีกครั้ง
“ค่าตัวเธอ ต้องการเท่าไหร่ถ้าจะอยู่กับฉันทั้งคืน”
เอนริโก้มองใบหน้าสวยด้วยแววตาราวกับคนประเมินสินค้า เขาติดใจแม่บ้านสาวคนนี้ตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรกแล้ว ถึงคารอสจะบอกว่าเธอเป็นแม่บ้านไม่ได้ขายบริการ แต่คนอย่างเขาเมื่ออยากได้ก็ต้องได้ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธเงินของเขา แค่ต้องจ่ายราคาสูงกว่าปกตินิดหน่อยก็ถือว่าคุ้มหากได้ของถูกใจ
“ฉันไม่ใช่สาวบาร์ ฉันไม่มีราคาค่าตัว ถอยไปค่ะฉันจะกลับบ้าน”
ไปรญาบอกเสียงขุ่น รู้สึกโมโหที่โดนอีกฝ่ายดูถูก เขาคิดว่าเธอขายตัวหรือไงถึงได้มาถามราคา
“แสนเหรียญพอไหม หรือจะเอามากกว่านี้ก็ได้”
เอนริโก้ยื่นข้อเสนอที่หากหญิงสาวคนไหนได้ยินคงตาลุกวาว เขาไม่เคยจ่ายให้ผู้หญิงคนไหนมากเท่านี้มาก่อน
“ล้านเหรียญก็ซื้อฉันไม่ได้ เอาเงินของคุณไปซื้อคนอื่นเถอะ ฉันไม่ได้ขายตัว”
ไปรญาตะโกนใส่หน้าเขาด้วยความโกรธ อยากตบหน้าหล่อๆ ของคนนิสัยเสียจนตัวสั่น เขาดูถูกค่าของความเป็นคนมากเกินไปแล้ว นี่คงใช้เงินซื้อผู้หญิงจนเคยตัวเลยคิดว่าเงินซื้อผู้หญิงทุกคนได้ นั่นมันคนอื่นแต่ไม่ใช่ไปรญาคนนี้
“อวดดี คนอย่างฉันถ้าอยากได้อะไร ก็ต้องได้”
เอนริโก้ตาลุกวาบด้วยความหงุดหงิด ผู้หญิงคนนี้ยโสเกินไปแล้ว หรือเป็นการเล่นตัวเพื่อเรียกค่าตัวที่สูงกว่านี้ นางแบบดาราหนังเขาก็ใช้เงินซื้อมาปรนเปรอตัวเองมาแล้วไม่รู้จักกี่คน แค่ผู้หญิงธรรมดาบ้านๆ คนหนึ่ง กล้าดีอะไรมาขัดใจนักธุรกิจใหญ่อย่างเขา เธอคงไม่รู้จักเอนริโก้ดีพอ
“คุณนั่นแหละอวดดี บ้าอำนาจ คิดเหรอว่าจะเอาเงินฟาดหัวฉันได้ คนอย่างคุณมีแต่เงินแต่ไร้สมองสินะ ถึงได้ฟังฉันไม่รู้เรื่อง ถอยไปนะฉันจะกลับบ้านแล้ว”
ไปรญาผลักแผงอกหนาแรงๆ แล้ววิ่งหนีเขาไปจากตรงนั้น ปล่อยให้อีกฝ่ายมองตามด้วยความโกรธ เสียหน้าสุดๆ เมื่อถูกผู้หญิงแบบเธอปฏิเสธ
“ยายตัวดี อย่าคิดว่าจะหนีฉันพ้น”
เอนริโก้มองตามร่างเล็กที่วิ่งลับตาไปอย่างคุมแค้น แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ทำไมเขาจะเอาเธอมาเป็นนางบำเรอไม่ได้
“ฉันจะทำให้เธอ มาร้องครางอยู่ใต้ตัวฉันให้ได้ คอยดู”
- ผู้เขียน
