“หลับตาและห้ามลืมขึ้นจนกว่าผมจะสั่ง”
ไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลอะไรเขาถึงต้องการอวดสวนแห่งนี้กับนาริณ แม้ว่าเธอจะไม่ได้แสดงออกว่าชื่นชอบดอกไม้เหมือนผู้หญิงทั่วไป
จอห์นใช้สายตาสั่งงานบอดี้การ์ดซึ่งเดินตามเขากับเธออยู่ไม่ไกล ทำนองว่าต้องการความเป็นส่วนตัว เพียงแค่นั้นทุกคนก็กระจายกันออกไปยืนตามจุดต่างๆ รอบโดม ก่อนจะช้อนร่างเล็กอุ้มเข้าไปข้างในลำพังสองต่อสอง
เสียงน้ำตกกระทบพื้นหินดังซู่ซ่าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทำให้รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย กระทั่งจอห์นวางเธอลงและเขาอนุญาตให้ลืมตาขึ้นเธอจึงเข้าใจเหตุผลว่าทำไมเขาถึงต้องอุ้ม แทนที่จะปล่อยให้เดินเข้ามาข้างในนี้ด้วยสองขาของเธอเอง
“เหตุผลเท่านี้เพียงพอที่ผมจะต้องศึกษาเรื่องดอกไม้โดยไม่ต้องนำมาใช้ประโยชน์ได้หรือเปล่า ?”
จอห์นแอบยืนยิ้มอย่างภาคภูมิอยู่ข้างหลังคนที่ทำตาโตเหมือนกระรอกตกใจ ริมฝีปากน่าจูบของเธอห่อเป็นรูปตัวโอเมื่อเห็นว่ากำลังยืนอยู่บนศาลากลางแอ่
