13 บุกรุก
1174 คำ
สิ้นคำของสมภพ เสียงครูดเก้าอี้ดังขึ้น ทำเอาหญิงสาวสะดุ้งด้วยความตกใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองกล้าๆ กลัวๆ ธาวินลุกขึ้น และผลักเก้าอี้เต็มแรง มือคว้าเสื้อสูทได้ก็ก้าวเท้าพรวดๆ เดินออกไปทางหน้าบ้าน ไม่นานก็ได้ยินเสียงสตาร์ทรถยนต์ เสียงล้อลากดังสนั่นหวั่นไหว
มือเล็กกำแน่นจนชื้นเหงื่อ เพิ่งรู้ว่าเมื่อครู่ตัวเองกลั้นหายใจอยู่…กลัวใจธาวิน กลัวเขาจะหาเรื่องเล่นงานเธอต่อ แต่เปล่า เขาเดินหนีไม่พูดอะไร…แต่นั่นแหละความเงียบสงบยิ่งน่ากลัวกว่าโวยวาย เพราะเดาใจไม่ออกว่าเขายอมรับตามที่สมภพพูด หรือเขากำลังคิดอะไรอยู่…แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเธอแน่นอน
ไม่เข้าใจว่าทำไมธาวินต้องจงเกลียดจงชังเธอนักหนา ทั้งที่ไม่เคยเข้าไปยุ่งวุ่นวาย นอกจากธาวินจะเป็นฝ่ายเรียกใช้เธอก่อน ทุกวันนี้ก็ทำงานดูแลบ้านแลกข้าวสามมื้อด้วยซ้ำ แล้วอะไรคือผลาญสมบัติเขา
“อุ๊บ!!”
ร่างที่กำลังหลับใหลสะดุ้งตื่นตกใจ เมื่อจู่ๆ ก็มีบางอย่างมาปิดปากปิดจมูก ร่างถูกทับจนแทบจะจมหายลงไปกับฟูกที่นอน พอได้สติหญิงสาวก็ออกแรงดิ้นด้วยความตื่นกลัว แต่กลับถูกตรึงแน่นไม่อาจขยับเขยื้อนได้ ท่ามกลางความมืดสลัว ดุจพลอยตกใจจนแทบเสียสติ
...โจร!!
“อ่อยยยยย!!” ดุจพลอยจิกเล็บลงบนหลังมือที่ปิดปากเธอไว้ และออกแรงดิ้นรนขัดขืน พยายามร้องขอความช่วยเหลือ
“หุบปาก!!”
กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนกึกโชยแตะจมูก จนต้องเบี่ยงหน้าหลบ น้ำเสียงคุ้นหู แต่เธอกำลังสติแตก แยกแยะไม่ออกว่าเสียงที่ได้ยินเป็นใคร รู้เพียงว่ามันคือโจรบุกเข้ามา เธอกำลังจะถูกฆ่า!
...ไม่นะ! เธอยังไม่อยากตายตอนนี้ ยังไม่ได้ทำบุญร้อยวันให้ป้าภาณี ยังเรียนไม่จบ ไม่! เธอจะไม่ยอมให้ตัวเองขึ้นหน้าหนึ่งหัวข้อข่าวอาชญากรรมเด็ดขาด
ดุจพลอยออกแรงดิ้นสู้อีกครั้งสุดกำลัง มือก็ยกขึ้นเป็นพัลวันทุบตีคนที่กล้าบุกเข้ามาให้ห้องเธอยามวิกาล แต่กลับถูกรวบจับกดไว้เหนือศีรษะ ร่างใหญ่โตมหึมาโถมเข้าใส่กดทับเธอไว้จนแทบกระดิกตัวไม่ได้...หมดโอกาสสู้
“ถ้าไม่หยุดดิ้น ฉันจะบีบคอให้ตาย” น้ำเสียงแข็งกร้าวเจือแววโทสะ ทำให้เธอแน่ชัดแล้วว่าเป็นใคร
“อุนอินนนน”
“ดีดดิ้นยังกับจะถูกฆ่า”
เธอทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่ง เมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ก่อนจะลนลานถดตัวหนี มือเอื้อมไปกดเปิดโคมไฟที่หัวเตียง ผมยาวสลวยบัดนี้ดูยุ่งเหยิง ใบหน้าขาวซีด มือไม้สั่น สายตาจ้องเขม็งไปยังคนที่บุกรุกเข้ามา
“คะ...คุณวิน”
“ใช่! ฉันเอง หรือเธอคิดว่าใคร”
“ปะ เปล่า”
“นัดผู้ชายหน้าไหนไว้ล่ะ ถึงได้ทำหน้าตื่นตกใจที่เห็นฉัน แทนที่จะเป็นมัน”
“คะ?” บุกรุกเข้าห้องคนอื่น และยังทำตัวราวกับโจรผู้ร้าย ยังกล่าวหาว่าเธอนัดผู้ชายไว้อีก
ดุจพลอยจ้องหน้าเขาเขม็ง ไม่คิดว่าธาวินจะมองเธอในแง่ร้ายขนาดนี้...ไม่สิ ปกติเขาก็ไม่เคยคิดดีอยู่แล้ว “คุณเข้ามาทำไม”
“ฉันเคยบอกเธอแล้วไง นี่มันบ้านฉัน จะเข้าออกห้องไหนก็ได้ทั้งนั้น”
“แต่นี่มันห้องส่วนตัวของพลอย คุณไม่ควร...”
“เธอเป็นใคร กล้าดียังไงมาบอกว่าฉันควร หรือไม่ควร” น้ำเสียงพาลพาโลไม่พอใจตวาดขึ้น หญิงสาวจึงต้องเงียบปากลง ก่อนจะเหลือบตามองนาฬิกาบนหัวเตียง บอกเวลาตีสอง
บ้าไปแล้ว...
เขาจะเดินเข้าออกห้องคนอื่นในยามวิกาลแบบนี้ แล้วบอกว่ามันเป็นความชอบธรรมที่สามารถทำได้…มันใช่ที่ไหนกัน ริมฝีปากเรียวเม้มไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะคนบ้าแบบธาวินต่อให้เถียงไปก็เท่านั้น ไม่มีทางชนะ นอกจากหาเรื่องใส่ตัว
“แล้วคุณวินเข้ามาดึกดื่น มีอะไรคะ” เธอเน้นคำว่าดึกดื่น แต่เหมือนเขาจะไม่สะดุ้งสะเทือน ยังคงนั่งนิ่งบนเตียง ไม่มีท่าทีว่าจะลุกออกไป
สายตาคมปลาบหันมาจ้องหน้าเธอ รังสีอำมหิตแผ่กระจาย น่ากลัว ดูไม่น่าไว้ใจ หญิงสาวขยับถอยหลังชิดขอบเตียง มือคว้าผ้าห่มที่วางกองขึ้นมาคลุมกายที่สวมเพียงชุดนอน ถึงมั่นใจว่ามันเรียบร้อยดี แต่ก็อดรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ไม่ได้
“เธอนี่มัน...โคตรเสแสร้ง แสดงเก่ง จนบางครั้งฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าไร้พิษสง”
“สะ...แสดงอะไร” อย่าบอกนะว่าที่เขาบุกเข้ามาดึกดื่น เพื่อจะตามมาด่าเธอ ปกติก็แขวะจิกกัดอยู่แล้ว ยังไม่พออีกเหรอ
“ทำเป็นเจียมเนื้อเจียมตัวไม่ต้องการอะไร แต่ลับหลัง เป่าหูพ่อฉันจนแทบจะประเคนให้ทุกอย่าง”
“เป่าหู? ไม่จริง พลอยไม่เคยขออะไรคุณลุง”
“หึ! ไม่เคยขอ”
โดยไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงใหญ่ที่เห็นนั่งบนขอบเตียงกลับพุ่งเข้ามา มือคว้าจับไหล่ทั้งสองข้างบีบแน่นจนเธอเผลอร้องออกมาเสียงดังด้วยความเจ็บปวด
“โอ๊ย!!”
“คิดจะใช้หน้ากากใสซื่อมาหลอกคนแก่ กอบโกยสมบัติทุกอย่างแทนป้าเธอล่ะสิ...มารยา!!”
“พลอยไม่เคยทำแบบนั้นนะคะ” รู้ว่าเขาไม่ฟัง ต่อให้เธอพูดจนคอแตกเขาก็ไม่ฟัง
“ผู้หญิงอย่างเธอฉันเจอมาเยอะ ทำเป็นเรียบร้อย ไม่สู้ แต่แท้จริง สันดานชั่วคอยปั่นหัวคนให้มาติดกับหลุมพราง และก็หลอกเอาทุกอย่าง”
“...”
“ทำไมไม่เถียงล่ะ”
จะให้เธอพูดอะไรล่ะ ในเมื่อพูดไปเขาก็ไม่เคยฟัง สู้อยู่เงียบๆ ให้เขาด่าให้พอ เดี๋ยวเบื่อก็คงเลิกไปเอง
“คิดจะมีผัวคนเดียวกับป้าตัวเอง...ทุเรศ”
“คุณวิน!!” ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกตะลึง ธาวิน คิดอกุศลแบบนั้นได้ยังไง
เธอเคยทำอะไรให้เขาเข้าใจผิดว่ากำลังจะเลื่อนขึ้นไปเป็น แม่เลี้ยงเขาเหรอ เท่าที่จำได้ไม่เคยเลยสักครั้ง ไม่เคยมีในสมอง เธอเคารพสมภพเหมือนลุงแท้ๆ ปฏิบัติอย่างญาติผู้ใหญ่ ไม่เคยมีความคิดจิตใจบาปหนาเหมือนเขา
“พลอยรักคุณลุงแบบญาติผู้ใหญ่ ไม่เคยคิดอกุศลอะไรแบบที่คุณวินพูด”
“กลิ่นเงินมันหอมหวานขนาดนี้ เธอจะอดใจไหวเหรอ กลัวแต่จะกระโดดเกาะพ่อฉันไม่ปล่อย”
“คุณวิน คุณดูถูกพลอยไม่เป็นไรหรอกนะ แต่คุณไม่ควรดูถูกพ่อของคุณ”
“ดุจพลอย!! ...กล้ามาก เธอกล้าด่าฉัน” มือใหญ่เลื่อนขึ้นมากุมลำคอขาวผ่อง ก่อนจะออกแรงบีบรัดแน่นขึ้น ทำเอารูขุมขนบนกายหญิงสาวลุกซู่ กลัวใจ เพราะคนอย่างธาวินทั้งโหดร้าย และใจดำ
เริ่มอ่านเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมได้ที่นี่
- ผู้เขียน
