Chapter 4
1515 คำ
Chapter 4
งานหลักของครองภพก่อนเข้างานในตอนเช้าตลอดหลายเดือนมานี้คือแวะไปดูว่าอันนากำลังทำอะไร...
คอนโดมิเนียมที่แด้ดดี้อดัมดาวน์ให้ลูกสาวผ่อนต่อไม่ได้อยู่ไกลจากเพนท์เฮ้าส์ของเขานัก ห่างไปแค่ไม่กี่กิโลฯ สะดวกกับการเดินทาง เขายังมีห้องปล่อยเช่าอยู่ที่นี่
ไม่มีใครรู้ว่าเขามีคอนโดมิเนียมอีกหลายแห่งในเมืองกรุงฯ รถยนต์ปริมาณหนาแน่น บางวันเขาจะพามอเตอร์ไซค์สีเขียวคู่ใจหากพอไปได้ ในวันที่รถติดมากนั้นคงต้องเป็น PCX สีแดงด้วยความที่ไม่ต้องตบเกียร์ระบบแมนนวลให้เมื่อยขายังลัดเลาะทางเล็กแคบได้ดีกว่า
แน่ล่ะว่าถ้าพ่อแม่เขารู้เข้า มันจะถูกขายทอดตลาด ณ วินาทีนั้น!
‘ห้ามขี่มอเตอร์ไซค์นะลูก... แม่เป็นห่วง’
‘ห้ามเที่ยวกลางคืนนะลูก... เนี่ย ซอยนู้นลูกเป็นวิศวกร โดนลูกหลงเด็กช่างกระสุนฝังปอดตาย ไปไหนมาไหนลูกต้องระวังตัวนะ’
‘ห้ามนั่งรถเมล์นะลูก... เดี๋ยวพ่อซื้อรถให้ขับ เอ้อ... เรืออะไรก็ไม่ต้องไปนั่งนะ รถมันติดเผื่อเวลาเอา รับผิดชอบตัวเอง’
ห้าม ๆ! ห้ามไปหมดเสียทุกอย่างประสาคนเป็นหมอ
ขณะเดียวกัน พ่อแม่ของเขาไม่หยุดแค่งานห้าม...
ในสมัยที่ทั้งสองคนจบการศึกษาจากประเทศที่มีการศึกษาดีที่สุดในโลกอย่างสวิตเซอร์แลนด์ ได้พบรักกันด้วยฝีมือของพ่อชักแม่สื่อ ครอบครัวอุปถัมภ์ (Host Family) ซึ่งเป็นพ่อแม่ของอันนา
พ่อแม่ของเธอและเขาสนิทสนมกันตั้งแต่นั้นมา ต่างคนไม่ได้ขาดการติดต่อกันไปแม้จะเจอกันนาน ๆ ครั้ง
พ่อของเขาซื้อบ้านในกรุงเทพฯ ด้วยเงินเดือนของหมอสมัยก่อนซึ่งยังไม่มากนัก ขณะที่แม่กลับไปศึกษาต่อปริญญาโทที่สวิตเซอร์แลนด์ ในอีกเมืองหนึ่งไม่ไกลจากเมืองลูกาโน
‘เนตรดาว’ แม่ของเขายังคงความสัมพันธ์ฉันเพื่อนบ้านที่ดี เป็นเพื่อนรักที่สนิทสนมกลมเกลียวกันเท่า ๆ กับญาติสนิท
กระทั่งวันที่อดัมแต่งงานกับภรรยาสาวชาวไทย...
วันหนึ่งเขาก็ได้ยินเสียงร้องของเด็กสาวตัวน้อยในอ้อมแขนของแม่ผกาในวันที่เธอลืมตาดูโลกด้วยอายุประมาณแปดขวบ
ถึงเขาจะเกลียดเสียงเด็ก เขาพยายามเรียนรู้ที่จะดูแลใครสักคน อุ้ม กอดเด็กน้อยในบางครั้งหากได้ไปเยี่ยมเยียนบ้านเวลเนอร์ และถึงเวลาของผู้ใหญ่นั่งคุยกัน
เด็กสาวลูกครึ่งตัวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม พูดจาฉะฉานเป็นที่รักของทุกคน เติบโตมาอย่างสวยสะพรั่ง ปากนิดจมูกหน่อย ริมฝีปากกระจับแดง นัยน์ตาสีฟ้าครามขับผิวขาวผ่องลออดังหิมะ
ใบหน้าหวานงามหมดจดต้องตาบุรุษของเธอทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ...
ยิ่งหญิงสาวในวัยยี่สิบห้าปียอมรับงานหมั้นจากทางฝั่งผู้ใหญ่ ด้วยเธอเป็นคนเชื่อฟังพ่อแม่เสมอ เปิดใจคบหากับเขาในรูปแบบของคนรักที่คงความสัมพันธ์เช่นเดิม
เพื่อนบ้าน... พี่น้อง.. หรือคนรู้จัก
มันทำให้เขาไม่เคยแตะต้องตัวอันนาแม้สักครั้ง...
“อันนาครับ... วันนี้แต่งตัวสวยจัง เมียจ๋า...” เสียงทุ้มหวานของสาวหล่อในเสื้อเชิ้ตสีดำสนิท กางเกงสแล็คสีดำ ต่างคนเตรียมที่จะไปทำงาน หล่อนเข้าไปคว้าแขนเล็กไว้และก็ถูกสะบัดออกอย่างไร้เยื่อใย
“อย่ามายุ่งกับฉัน... ไป จะไปไหนก็ไป!” ทั้งน้ำเสียงและแววตาเกลียดชัง ใบหน้าหวานงามนิ่งขึ้งอย่างโกรธจัดสะบัดไป กระแทกปลายนิ้วกดลงบนปุ่มหน้าลิฟต์ซ้ำ ๆ ด้วยท่าทางเร่งรีบ
ในเดรสตัวสวยลายดอกไม้วันนี้เธอคงไม่ได้ไปทำงานแต่จะไปพบเพื่อนฝูงด้วยอยากหนีให้พ้นจากสาวช่างตื๊อข้าง ๆ
หล่อนอุตส่าห์มาเคาะประตูเรียกตั้งแต่หกโมงเช้า! ทั้งที่เป็นวันหยุดงานแท้ ๆ
“อันนา... พี่พัดขอโทษ... อันโกรธพี่เรื่องอะไร? เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ ที่รัก... นะคะ อันนาขา...”
เจ้าของร่างสูงชะรูดกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร ตวัดหางตามองเลขที่มีไฟสีส้มกระพริบ ด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน พยายามจะจับมือเธออีกครั้ง รอบนี้หล่อนโดนผลักหน้าอกเต็มแรง
“บอกให้ไปไง! หรือจะให้ฉันเรียกตำรวจ...”
“โธ่... เมียจ๋า ค่อย ๆ คุยกับพี่ดี ๆ ได้ไหม? เรามาโกรธอะไร คนนั้นเพื่อนพี่นะ เพื่อนที่ทำงานไงคะ อยู่แผนกตัดต่อเหมือนเรา คนเขารู้จักกันทั้งนั้น”
ความเจ้าชู้เล่นลิ้นปอกลอกเธอด้วยคำพูดจาจอมปลอม ใคร ๆ ก็รู้กันทั้งบริษัท พัสกรยังสลับเพศหญิงชายได้อย่างรวดเร็วเพื่อเข้าหาผู้หญิงได้ง่าย ๆ ถึงเธอจะรู้ช้าไปกว่าคนอื่นสักหน่อย ครั้งนี้เธอไม่มีวันให้อภัย!
“ไปให้พ้นหน้ากู... อีทอมร่าน!” น้อยครั้งที่เธอจะด่าคนที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันมาสองครั้ง และอีกฝ่ายก็มีศักดิ์ศรี มือกอดอกขึ้นเสียงตอบ
“อันนา... พูดจาไม่เพราะเลยนะครับ พี่มาขอคืนดีกับเราดี ๆ นะ”
“ไม่มีอะไรจะคุย ไสหัวไป...!” ดวงตาของเธอแทบถลนออกมาจากเบ้าเพราะความโกรธ
ความสัมพันธ์ของเธอและแฟนสาวหล่อตลอดสี่เดือนพอเรียนจบสาขาสื่อสารมวลชนจากมหา’ลัยชื่อดัง เริ่มเข้าทำงาน ฝึกงานเป็นน้องใหม่จนตอนนี้เธอพึ่งพาตัวเองได้มากแล้ว พี่พัดดีกับเธอมาก ๆ เอาใจเธอหมดทุกอย่าง ไม่ว่าอะไรที่อยากได้หรือตอนเธอเดือดร้อน คนแรกยื่นมือมาช่วยเหลือคือพัสกร
ความเข็ดขยาดจากผู้ชายไร้หัวใจอย่างพี่หมอคู่หมั้นเธอ คงทำให้อันนาตกหลุมรักใครคนใหม่ได้ไม่ยาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง... เมื่อคนคนนั้นเป็นผู้หญิง!
เป็นจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่ของชีวิต ทุกวันนี้อันนาคือพวกอนุรักษ์นิยมหญิงรักหญิงตัวแม่ แอดมินตัวยงทั้งในเฟซบุ๊ค อินสตราแกรม กลุ่มแชททอมดี้หรือแม้แต่กลุ่มเลสเบี้ยน
เธอมีความสุขดีกับพัสกรเว้นแค่เรื่องเดียว...!
“อ้าว... พี่พัด... นี่ใครคะ?” เสียงหวานถามพร้อมประตูที่เปิดอ้าออก ร่างเย้ายวนในเดรสเข้ารูปสีขาวดำตัดรับกับเอวคอดกิ่ว ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีชมพูอ่อนเม้มเข้าหากันในสีหน้าใช้ความคิด ขณะแววตาคู่สวยคู่หนึ่งมีเปลวไฟลุกโชน
“เอ้อ... ทำไมมาถึงนี่ล่ะ? พี่บอกว่าจะไปรับนี่ครับ น้องอร...”
“อรถามว่าใคร?” อิงอรย้ำถามคนที่มีสีหน้าเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยยังตอบคำถามนั้นด้วยรอยยิ้ม
“รุ่นน้องน่ะ ตากล้องแผนกตัดต่อชั้น 8E พี่เอางานด่วนมาให้ ทีมกลัวจะทำกันไม่ทันต้องตัดส่งเช้านี้ก่อนเจ็ดโมง”
ด้วยงานของหล่อนแล้วบางทีก็เร่งเสียเหลือเกิน
“ไปนะครับ คุณอันนา ไว้เจอกัน”
พัสกรโบกมือลาก้าวเข้าลิฟต์ไปยืนข้าง ๆ หญิงสาวที่ไม่ได้สงสัยอะไรในบทแสดงแสนแนบเนียน หรืออาจเป็นเพราะว่าไม่สนใจอยู่แล้วในเมื่อแม่คุณทุ่มสายเปย์! ขับรถสปอร์ตราคาเหยียดยี่สิบล้าน ยังมีทรัพย์สินที่ดินบ้านคอนโดฯ เลี้ยงกันสบายไปอีกทั้งชาติ
“ไปนะคะ คุณอันนา ไว้เจอกัน” มือเล็กยกขึ้นโบกไปมาพร้อมรอยยิ้มไร้เดียงสาตามคนข้าง ๆ มือเกี่ยวแขนเป็นล่ำสันอย่างสนิทสนม
ทว่าทันทีทันใดที่ประตูลิฟต์จะปิดลง มือเรียวเล็กของอีกคนก็ดันลิ้นประตูให้อ้าออกกว้าง ถลึงตาปูดโปน กรีดเสียงแหลมเล็กออกมา
“ของเหลือใช้เช็ดแล้วทิ้งกูไม่แคร์ ยกให้!”
ปัง! ตามด้วยเสียงปิดไฟและทุก ๆ อย่างที่อันนาจะเอื้อมไปกดได้ ความมืดกลืนกินไปทั่วห้องสี่เหลี่ยมเล็กแคบ เสียงวี้ดว้ายดังหล่อนก็จับคนข้างกายแน่น กามเทพสาว! กดปุ่มปิดประตูให้อย่างเต็มใจยินดี
“เชิญพลอดรักกันในลิฟต์ให้สบายใจนะ นังผีเน่าโลงผุ!”
‘กรี๊ด!’
‘ไม่ต้องตกใจนะคะ น้องอร ที่รัก... พี่พัดอยู่นี่ไง...’
เสียงที่เงียบลงของทั้งสองคนที่จากไปพาหยดน้ำใสเอ่อขึ้นคลอดวงตาคู่หวาน หลายครั้งแล้วกับการโดนหลอกใช้ และจากไป...
สี่เดือน... เธอคิดว่าโง่มากมาพอแล้วกับการหวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าพัสกรจะเลิกกับผู้หญิงคนอื่นและมีเธอเพียงคนเดียว
“ฮึก... ฮือ... ไอ้พัด... ทำได้ไง... ทำกับอันนาได้ไง...” เสียงร้องไห้ระงม ร่างสั่นเทาสะอึกสะอื้นไห้จนหัวไหล่สั่นยกแขนเสื้อลายดอกไม้ขึ้นปาดหางตา สองขาไร้เรี่ยวแรงพยายามก้าวเดิน มือผลักประตูบานใหญ่หนักอึ้งออก เพื่อนั่งลงเงียบ ๆ
- ผู้เขียน
