ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงตรงธารน้ำใส เสียงน้ำแตกกระจายเป็นวง ลูกอินทร์หลุดออกจากอ้อมแขนของคิมหันต์พยุงตัวลุกขึ้น เจ็บปวดทั่วร่างกาย กระโปรงสั้นขาดวิ่นใบหน้าขะมุกขะมอม
ลำธารกว้างน้ำใสไหลรินร่มรื่นสองข้างขนาบด้วยหน้าผาสูงและเนินเขา ไม่มีร่องรอยของมนุษย์มีเพียงสรรพเสียงของพงไพร
"คุณ คุณ"
ลุยน้ำเข้าไปหาคิมหันต์ที่นอนหงายกางแขนเลือดสีแดงไหลออกจากไหล่ข้างซ้ายปนกับสายน้ำเป็นสีแดงฉานลูกอินทร์รุ้สึกขอบคุณคิมหันต์ที่เอาตัวเข้าปกป้องโอบกอดลูกอินทรืไว้จนตัวเองบาดเจ็บมีร่องรอยบาดแผลทั่วตัว
"พาฉันขึ้นไปจากตรงนี้"
“จะได้อย่างไรคุณตัวหนักจะตาย”
“หรือจะให้จมน้ำตาย”
คิมหันต์ส่งเสียงแหบแห้ง ลูกอินทร์ดึงคอเสื้อลากคิมต์ไปที่หาดทรายแห้งนุ่มตลิ่งริมน้ำ
"อย่าเพิ่งตายนะ ฉันกลัว"ใบหน้าเสร้าเสียงอ่อนลง คิมหันต์ฝืนยิ้ม
"ปลอดภัยแล้วเราตกลงมาลึกมากฉันเองยังไม่เคยเดินมาถึงนี่ มันเป็นหุบเขาลึก"
"แต่มีน้ำไหลผ่านนะ ล
