ชารอนถูกกดลงกับผนังอย่างแน่นหนา และเธอไม่สามารถทำเสียงได้เมื่อมีมือใหญ่ปิดปากของเธอ
"อืม..."
ชารอนขัดขืนและดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง พยายามผลักบุคคลนั้นออกไป
“อย่าขยับ!”
เสียงแหบแห้งแต่ค่อนข้างคุ้นเคยดังก้องอยู่ในหูของเธอ “อีกสักครู่ข้าจะปล่อยเจ้าไป!”
ชารอนตกตะลึงเมื่อจำเสียงนั้นได้
เมื่อเห็นว่าเธอหยุดดิ้นรน ชายคนนั้นจึงปล่อยมือที่ปิดมือของเธอไว้
“ม-คุณเฟรเซียร์?”
จิตใจของชารอนว่างเปล่าเมื่อเธอเรียกชื่อเลียม
เลียมมองลงไปที่ชารอนในอ้อมแขนของเขาและรู้สึกตกตะลึงเมื่อเห็นท่าทีตกใจของเธอและความหวาดกลัวในดวงตาของเธอ
“ชารอน เธอมาที่นี่ทำไม”
เขาพึมพำกับตัวเอง
พวกเขาอยู่ใกล้กันมากจนได้ยินเสียงของกันและกันอย่างชัดเจน ชารอนเขินอายกับความใกล้ชิดของพวกเขามากจนเธอต้องการผลักเขาออกไป แต่กลับพบว่ามือของเขากำเอวเธอไว้แน่น
“ม-คุณเฟรเซียร์?” ชารอนเรียกชื่อเขาอย่างสุภาพ “ให้
