ทันทีที่สแตนลีย์กลับมาบ้าน เขาเห็นชารอนซึ่งนั่งอยู่ที่ประตู กอดคางของเธอและรอเขาอยู่ เขายังคงนั่งอยู่ในรถและขมวดคิ้วเมื่อเห็นสิ่งแปลกปลอม มันหายากสำหรับเธอที่จะนั่งข้างประตูในเวลาดึกเช่นนี้
เขาเปิดประตูและลงจากรถ ชารอนรีบวิ่งไปเหมือนลูกสุนัขกระดิกหางอย่างมีความสุขตามเจ้านายของมัน “ที่รัก ทำไมคุณกลับมาช้าจัง คุณยังไม่ได้กินข้าวเลย เข้ามาเร็ว”
ชารอนยิ้มอย่างประจบสอพลอ
ที่รัก?
นั่นเป็นความสนิทสนมผิดปกติ
สแตนลีย์หรี่ตาลง ยังคงสงบและเงียบ
"มานี่ ให้ฉันเอานี่" เธอหยิบกระเป๋าเอกสารใบใหญ่จากเขามาวางไว้ข้างๆ จากนั้นเธอก็พบรองเท้าแตะในตู้รองเท้าอย่างรวดเร็วและนั่งลงพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ “ที่รัก มาเปลี่ยนรองเท้าแตะเถอะ อาหารร้อน พอเข้าไปข้างในก็กินได้”
เมื่อมองดูใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของเธอซึ่งมีแดดจัดราวกับดอกทานตะวัน สแตนลีย์โพล่งเป็นครั้งแรกหลังจากที่เขากลับถึงบ้าน "คุ
