บทที่ 5
993 คำ
ชารอนเหลือบมองที่เซียร์รา “อยากรู้ว่าจริงหรือเปล่า”
"แน่นอน."
ชารอนพยักหน้าและยื่นนิ้วให้ เซียร่ากัดฟัน “ก็ได้ ฉันจะเพิ่มสิบเหรียญ!”
ชารอนยิ้มและพูดว่า “เซียร์ร่าที่รัก อย่าไร้เดียงสาไปหน่อยเลย คำถามแบบนี้มีมูลค่าอย่างน้อยหนึ่งพันเหรียญ”
เซียร์โกรธจัด "นี่คือการหลอกลวง!"
“โอ้ ไม่ คุณคิดผิด คุณจะบอกได้อย่างไรว่าฉันหลอกลวงคุณ มันเป็นเรื่องของการตกลงร่วมกัน คุณให้เงินฉัน แล้วฉันจะขายข้อมูลของฉันให้คุณ ไม่มีอะไรมากไปกว่าธุรกรรมปกติ มันเป็นธุรกิจตามปกติ คุณได้รับสิ่งที่คุณต้องการจากฉันและฉันจะได้รับสิ่งที่ฉันต้องการ " ชารอนสะบัดเงินในมือของเธอ “ฆ่านกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว คุณเห็นด้วยไหม”
เซียร่าจ้องมองเธออย่างว่างเปล่า
ชารอนยิ้มและโบกมือ "แล้วเจอกัน! อย่าลืมมาหาฉันอีกครั้งถ้าคุณต้องการทราบรายละเอียดเพิ่มเติม"
เธอหันหลังกลับและจากไป ราวกับเจ้าเล่ห์ราวกับจิ้งจอกตัวน้อย แต่เซียร์ราก็นึกขึ้นได้และตะโกนใส่ชารอนกลับว่า “ชารอน กลับมาเถอะ!”
'ถ้าฉันกลับไปฉันเป็นคนงี่เง่า!' ชารอนอบอวลอยู่ในหัวใจของเธอ
เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
เซียร์ราโกรธมากจนกระทืบเท้า “เฮ้ บอกฉันที คุณรู้เกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ได้อย่างไร”
ชารอน เด็กสาวแสนดีที่ไม่แม้แต่จะนินทาข่าวบันเทิง รู้จักบุคลิกและความชอบของสแตนลีย์ดีแค่ไหน? สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่แม้แต่นางผู้ให้ข้อมูลก็ไม่รู้เรื่อง
“หยุดอยู่ตรงนั้น! ไปไม่ได้เว้นแต่จะทำให้ชัดเจน! ไม่อย่างนั้น เอาเงินฉันคืนมา!”
เซียร์ราเดินไปไล่ตามชารอน
"เ**้ย!" ชารอนเหลือบมองหญิงสาวที่ไล่ตามเธอและสาปแช่ง
ขณะที่เธอกังวลว่าจะทำอย่างไรต่อไป ทันใดนั้นเสียงที่เหมือนนางฟ้าก็ดังขึ้น “เซียร่า ลองไล่ตามเธออีกครั้งแล้วดู”
ชารอนรีบวิ่งไปหาหญิงสาวและกอดเธอ "พระเจ้า."
Melody Graham เรียนเทควันโดมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เธออยู่ที่ระดับแปดของเข็มขัดหนังสีดำ ผู้หญิงที่อ่อนแอไม่คู่ควรกับเธอ
เมโลดี้เลิกคิ้วและมองไปที่เซียร์รา เซียร์รากลืนน้ำลายอย่างเขินอาย โดยรู้ว่าเมโลดี้ทำอะไรได้บ้าง เธอจ้องมองพวกเขาและจากไปอย่างไม่เต็มใจ
ชารอนอยากจะจูบเมโลดี้มากจริงๆ เมื่อเธอมาถึงทันเวลา แต่เมโลดี้มองเธออย่างเย็นชาและพูดว่า "ตามฉันมา"
"ตกลง."
นางเอกที่ช่วยหญิงสาวในยามทุกข์ยากเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอและยังเป็นสาวที่เย็นชาและสง่างามในโรงเรียน
เมโลดี้พาชารอนออกจากประตูโรงเรียนแล้วเลี้ยวซ้ายเข้าไปในร้านก๋วยเตี๋ยว ชารอนสงสัยว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเมโลดี้หรือไม่ ดังนั้นเธอจึงไม่สังเกตเห็นว่าฮัมเมอร์สีดำเดินมาจากด้านหลัง
ที่ร้านก๋วยเตี๋ยว.
“มันเป็นขนมของฉัน คุณจะสั่งอะไรก็ได้ที่คุณชอบ” ชารอนวางเงินที่เธอได้รับจากเซียร์ราไว้บนโต๊ะอย่างภาคภูมิใจ
เมโลดี้หยิบตะเกียบออกมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ “ตอนนี้คุณรวยแล้วหรือยัง?”
"ฮ่าฮ่า ฉันเพิ่งได้รับมัน"
“พี่ได้เงินมาเท่าไหร่?”
ชารอนเม้มริมฝีปากของเธอ "เซียร่าขี้เหนียวเกินไป ฉันไม่สามารถหาเงินจากเธอได้มาก..."
“ชารอน ครูซ!” เมโลดี้กระแทกโต๊ะและจู่ๆ ก็ขึ้นเสียง
ชารอนกระโดดอย่างตกใจ เธอตบหน้าอกของเธอและกระพริบตาโตด้วยความงุนงง “อืม มีอะไรเหรอ?”
“เลิกทำสักที!” เมโลดี้โกรธมาก “เมื่อไหร่จะเลิกทำเรื่องมืดมนแบบนี้”
"ไม่ร่มรื่น เป็นธุรกิจที่ร่ำรวย..."
"ธุรกิจ?" เมโลดี้ดูผิดหวังมากที่ชารอน "ในฤดูหนาว คุณนำอาหารกลับบ้านในราคาสองเหรียญต่อเที่ยว ในฤดูร้อน คุณซื้อเครื่องดื่มเหล่านี้และรับเงินเพียงขวดละ 1 ดอลลาร์ คุณยังซื้อผ้าอนามัยจากซูเปอร์มาร์เก็ตได้ไกลถึงเท่าๆ กับซื้อผ้าอนามัยให้พวกเขาด้วย ซื้อถุงยางอนามัยให้พวกเขา เอ่อ!”
ชารอนหน้าแดงด้วยความอับอาย ชารอนปิดปากเมโลดี้แล้วพึมพำ "เงียบไปเลย คนอื่นมองมาที่ฉัน มันน่าอายมาก ฉันยังเด็กอยู่"
เมโลดี้ถึงกับพูดไม่ออก
ชารอนกระพริบตาโตของเธอราวกับอัญมณีที่แช่อยู่ในน้ำพุ “ก็ได้ ฉันรู้ว่าฉันคิดผิด วันหยุดของเราอยู่ใกล้แค่เอื้อม ฉันจะหยุดทำการค้าธรรมดาๆ เหล่านี้ ฉันสามารถหารายได้มหาศาลด้วยงานพาร์ทไทม์ภาคฤดูร้อน”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เธอรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อใบหน้าของเธอเป็นประกายระยิบระยับ
เมโลดี้ถอนหายใจและผลักมือของชารอนออกไป “บอกฉันที ทำไมคุณถึงทำธุระแบบนี้ที่โรงเรียน”
ชารอนหลับตาลงและยิ้ม “ชีวิตในวิทยาลัยนั้นน่าเบื่อและน่าเบื่อเกินไป ฉันเป็นนักเรียนที่ดี ฉันสามารถพัฒนามิตรภาพที่ดีกับเพื่อนร่วมชั้นได้เช่นเดียวกับการหาเงินค่าขนมสำหรับตัวเอง ทำไมไม่ทำล่ะ”
เธอต้องการเงินด้วยเหตุผลหลายประการ: พ่อของเธอที่นอนอยู่ในโรงพยาบาล ค่าครองชีพ และค่าเล่าเรียนของเธอ ทุกอย่างต้องการเงิน เธอไม่สามารถอยู่รอดในโลกนี้ได้หากไม่มีเงิน
แม้ว่าเงินที่เธอหามาได้ไม่มาก แต่เธอก็สามารถสะสมมันได้ อยู่มาวันหนึ่ง เธอจะทำเงินได้มากมาย นำค่ารักษาพยาบาลของพ่อมาใช้ และจ่ายเงินที่เธอเป็นหนี้ให้ครอบครัวโจนส์คืน
- ผู้เขียน
