สายฟ้า | EP.8 ร่างอรชรคุ้นตา
1547 คำ
สายฟ้า | EP.8
——————————
พลอยชมพูนั่งลงบนเตียงนุ่มอย่างเหนื่อยล้า ร่างกายเดินทางทั้งวันและจิตใจเจ็บช้ำเหมือนโดนเข็มทิ่มแทงไม่หยุด เธอนอนหลับตาลงบนเตียงกว้างพร้อมกับสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอดเพื่อให้ตัวเองผ่อนคลายขึ้น
ความเงียบสงบ ได้ยินเพียงลมหายใจและเสียงหัวใจที่มันกำลังเต้น เสียงนี้คงเป็นสิ่งเดียวที่บ่งบอกว่าเธอยังมีชีวิตอยู่
คืนนั้นทั้งคืนหญิงสาวนอนไม่หลับอาจจะเพราะต่างถิ่นต่างที่นอน เธอพยายามเปิดเพลงโปรดช่วยผ่อนคลายสมอง พยายามหาหนังสืออ่านเพื่อไม่คิดถึงเรื่องของเขาแต่ก็ไม่สำเร็จ
นึกภาพไม่ออกเลยว่าตอนที่เธอกับเขาเจอหน้ากันมันจะเป็นยังไง เขาจะทักทายไหม เขาจะพูดอะไรกับเธอหรือเปล่า เขาจะเดินผ่านทำเป็นมองไม่เห็นไม่เคยรู้จักกัน หรือเขาจะต่อว่าเธอเหมือนที่เคยทำ
แต่ไม่ว่าจะต้องเจออะไร เธอก็ต้องรับมันให้ได้อยู่ดี...
ด้วยความที่นอนหลับในตอนเช้าตรู่ พลอยชมพูจึงตื่นขึ้นมาอีกทีตอนเกือบเที่ยงวัน ร่างอรชรในผ้าห่มผืนหนางัวเงียขยับตัว พยายามปรับแสงตาเข้ากับแสงสว่างที่ส่องผ่านผ้าม่านสีขาวบางๆ ตรงระเบียงห้องนอน
เท้าเล็กก้าวลงจากเตียงเปิดม่านรับแสง กลิ่นอายบรรยากาศของสถานที่ที่เธอเคยนึกเคยจินตนาการถึงเขามันเป็นยังไง วันนี้เธอได้เห็นแล้ว
ท้องฟ้าไม่มีแสงแดดส่องผ่าน มีเพียงแสงสว่างจากตอนกลางวัน บรรยากาศหนาวเย็นไม่ถึงหนาวมาก แต่เวลาออกไปข้างนอกต้องสวมเสื้อคลุมกันหนาวเอาไว้
ดวงตาสวยหวานทอดมองวิวของเมืองอีสต์เบิร์นประเทศอังกฤษจากระเบียงห้องนอนของห้องพัก สูดเอากลิ่นอายที่เธอเฝ้านึกถึงมาตลอดการเดินทาง
“สวยจัง...”
รอยยิ้มหวานพร้อมกับความคิดที่จะออกไปเดินเล่นสำรวจเส้นทางแถวๆ ที่พักเอาไว้
พลอยชมพูไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเข้ามาดูของกินในครัวเพื่อกินรองท้อง เห็นขนมปังกับสตรอวเบอร์รีสดในตู้เย็นจึงนำมาประกบเป็นแซนวิซทานก่อนออกจากห้อง
เพื่อให้ตัวเองได้คุ้นเคยกับสถานที่มากขึ้น วันนี้เธอเลยตั้งใจจะไปเดินเล่นดูสภาพแวดล้อมแถวนี้ก่อน หญิงสาวเดินตามทางเท้า ตามซอกซอยต่างๆ จนถึงร้านเค้กร้านหนึ่งที่ตั้งอยู่ถนนเส้นเดียวกับที่ตัดผ่านหน้าคอนโดของเธอ
“น่ารักจัง” เอ่ยพูดเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปข้างใน
“สวัสดีครับ คุณลูกค้าเคยมาหรือยังครับ” ผู้ชายวัยห้าสิบปลายๆ เมื่อเห็นลูกค้าไม่คุ้นหน้าจึงเดินเข้ามาแนะนำทักทาย
“สวัสดีค่ะ ยังไม่เคยมาเลยค่ะ” ยิ้มหวานตอบรับคุณลุงหนวดขาวใจดี
“ถ้าอย่างนั้นขอแนะนำเมนูได้ไหม พอดีร้านลุงปิดปรับปรุงแล้วเพิ่งกลับมาเปิดเมื่ออาทิตย์ก่อน ได้ครีเอทเค้กใหม่ๆ เยอะเลย หนูอยากลองทานมั้ย” แซม เจ้าของร้านเอ่ยถามอย่างเป็นกันเอง ดูๆ แล้วหนูคนนี้น่าจะอายุราวๆ ลูกสาวเขาหรือไม่ก็มากกว่ากันไม่กี่ปี
“อ้อ ได้เลยค่ะ คุณลุงช่วยแนะนำหน่อยนะคะ”
“โอเคครับ งั้นเป็นเค้กลาวาสตรอวเบอร์รี่ท้อปปี้งด้วยดาร์กช็อกโกแล็ตดีไหม ลูกสาวลุงเพิ่งปรับสูตรใหม่ รับประกับความอร่อยอย่างนี้เลย” แซมยกนิ้วโป้งเพื่อการันตี
พลอยชมพูยิ้มหัวเราะกับท่าทางและการพูดคุยที่ไม่ทำให้เธอมีความเกรงหรืออึดอัดเวลาสั่งเมนูเลย
“ชอบกินน้ำส้มเหมือนลูกสาวลุงเลย”
พูดอย่างเอ็นดู เมื่อหญิงสาวตรงหน้าสั่งน้ำส้มมาทานคู่กับเค้ก ซัมเมอร์ลูกสาวเขาก็ชอบทานแบบนี้เหมือนกัน
“อร่อยนะคะ น้ำส้มสดชื่นมาดื่มตัดกับความหวานของเค้ก อย่างนี้เลยค่ะ” ยิ้มตาหยียกนิ้วโป้งขึ้นมาทำท่าทางเหมือนที่เจ้าของร้านทำ
รู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้เหมือนตอนเจอลินด์แรกๆ เลย แซมคิดในใจ
ระหว่างรอของมาเสิร์ฟ ดวงตาสวยก็มองสำรวจไปรอบๆ ร้าน ดีไซน์การตกแต่งดูเรียบง่ายแต่มีความน่ารักสดใสเหมือนกันชื่อร้าน Summer Time
หลังจากได้ลิ้มลองรสชาติของเค้กที่อร่อยเกินราคา พลอยชมพูจึงคิดไว้ว่าร้านเค้กร้านนี้จะเป็นร้านโปรดร้านแรกในอีสต์เบิร์นแน่นอน
“อร่อยมากจริงด้วยค่ะ ไว้จะกลับมาทานบ่อยๆ เลยนะคะ” บอกเสียงหวานตอนไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์
เห็นเค้กในตู้โชว์แต่ละอย่างน่าทานมาก เธอเลยเลือกซื้อมาเก็บไว้ทานต่ออีกสองชิ้นใหญ่ๆ จุกๆ ไปเลย
“โอ้ว ยินดีเลย ขอบใจมากนะ” แซมบอกด้วยน้ำเสียงยินดี
“ยินดีค่ะ” ยิ้มหวานอย่างสุภาพ ก่อนรับถุงกระดาษบรรจุเค้กจากพนักงานอีกคน
ระหว่างทางเดินกลับ หญิงสาวก็แวะซื้อของน่ารักจากร้านข้างๆ ติดไม้ติดมือไปด้วย เธอใช้เวลาทั้งช่วงบ่ายในการเดินสำรวจพื้นที่แถวๆ นั้นจนถึงเย็น
“พรุ่งนี้ไปดูแถวชายหาดดีกว่า ไปดูมหาวิทยาลัยด้วยดีไหมนะ” คิดไปพลางๆ ขณะเดินไปบริเวณข้ามทางท้าลาย
ร่างอรชรหยุดเดินเพื่อรอสัญญาณไฟข้ามไปยังถนนตรงข้ามซึ่งเป็นถนนหลักติดกับที่พักของเธอ เมื่อสัญญาณเปลี่ยนเป็นรูปคนเดินและเป็นสีเขียวเธอจึงเดินข้ามไปพร้อมๆ กับคนอื่น
รถซุปเปอร์คาร์คันหรูสีดำด้านตกแต่งเพิ่มด้วยสีแดงจอดนิ่งรอสัญญาณไฟจราจร ดวงตาคมกริบมองตรงไปข้างหน้าโดยไม่สนใจคนข้างๆ ที่นั่งมาด้วยเลย
สายตาเฉียบคมของสายฟ้าพลันมองเห็นร่างอรชรคุ้นตา เธอสวมกางเกงยีนขายาว ใส่เสื้อไหมพรมสีชมพูอ่อนกันหนาว สวมรองเท้าบูสดูทะมัดทะแมง มือกำลังถือถุงกระดาษอะไรสักอย่างและเธอกำลังเดินข้ามถนน
หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงขึ้นจนต้องกำมือกับพวงมาลัยแน่น ในขณะที่สายตายังคงมองตามหญิงสาวคนนั้นไป
“ที่รัก... เหรอวะ!”
ถึงแม้เธอจะไม่ได้ใส่ชุดกระโปรงแบบทีชอบใส่ แต่ท่าทางลักษณะการเดิน การทรงตัวหรือทุกอย่างที่เป็นเธอเขาจำได้หมด ทั้งผมสีน้ำตาลอ่อนหยักศกนุ่มลื่นนั่นเขายิ่งมั่นใจว่าคือ…
พลอยชมพู ผู้หญิงที่ยังวนเวียนอยู่ในหัวใจของเขาตลอดมา ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม…
สายฟ้าตกอยู่ความคิดพักใหญ่ ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะเดินข้ามถนนไปถึงอีกฝั่งแล้วก็ตาม สัญญานไฟจราจรทางฝั่งของเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียว แต่รถคันหรูก็ไม่ขยับเคลื่อนที่สักนิดจนรถคันด้านหลังบีบแตรใส่
“ลงไป” เอ่ยบอกคนข้างๆ โดยไม่สนใจแม้แต่หันไปมอง เพราะตอนนี้เขาโฟกัสผู้หญิงอีกคนที่เพิ่งเดินผ่านไปเมื่อครู่มากกว่า
“บอกให้ลงไปไงวะ!” พูดเสียงเข้มขึ้นจนผู้หญิงที่นั่งมาด้วยสะดุ้งตกใจ
ทิชชา สาวฝรั่งหน้าตาเฉี่ยวคมผมสีบรอนด์หันมองชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถแล้วปิดประตูใส่เสียงดัง เธอได้แต่กำมือแน่นกระทืบเท้ามองตามหลังด้วยความโกรธ
รถซุปเปอร์คาร์คันสีดำแดงจากที่จะตรงไปตามเส้นทางข้างหน้ากลับเปลี่ยนทิศทางเลี้ยวขวาไปอย่างรวดเร็ว
เสียงท่อรถคันหรูดังเข้ามาใกล้ตัว หญิงสาวจึงหันไปมองแวบหนึ่งอย่างระมัดระวังตัวกลัวจะโดนรถเฉี่ยว ทำให้คนที่นั่งอยู่ในรถมั่นใจได้ทันที
“พลอยชมพู!...”
มองหญิงสาวตัวเล็กเดินข้ามถนนไปอีกฝั่งอย่างไม่เชื่อสายตา หัวใจที่มันเคยเต้นแรงไม่เป็นส่ำมันกลับมาอีกครั้งเมื่อได้เจอเธอในรอบห้าปี มือใหญ่กำพวงมาลัยแน่นมองตามร่างอรชรเดินเข้าไปในคอนโดหรู
“มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงวะ” แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
เพราะไม่อยากเจอที่รัก ไม่อยากอยู่ในสถานที่ที่มองไปทางไหนก็มีแต่ภาพที่รักเต็มไปหมด เขาเลยหลบเลี่ยงโดยการหนีมาไกลถึงที่นี่แต่ก็ไม่คิดว่าจะเจอเธออีกจนได้
ความรู้สึกที่คั่งค้างและคับแค้นใจที่มีอยู่ เมื่อได้เห็นเธออยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ความรู้สึกนั้นมันยิ่งตอกย้ำหัวใจของเขาให้กลับมาเจ็บปวดซ้ำๆ กับเรื่องเดิม
“พลอยชมพู...”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อที่ตราตึงอยู่ในใจซ้ำไปซ้ำมา ในหัวขาวโพลนทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งนิ่งๆ ให้หัวใจที่มันกำลังหนักอึ้งและเต้นแรงนั้นผ่อนคลายลง
ก๊อกๆ
เสียงเคาะกระจกรถทำให้สายฟ้าหลุดออกจากภวังค์ แต่คิ้วหน้าที่ขมวดชนกันอยู่กลับไม่คลายลงง่ายๆ
ชายหนุ่มพยักหน้าตามที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาเตือนเพราะที่ตรงนี้เป็นสถานที่ห้ามจอดรถ
- ผู้เขียน
