สายฟ้า | EP.2 มากกว่าจูบ
1401 คำ
สายฟ้า | EP.2
——————————
เคยมีแฟนมาก็หลายคน แต่สุดท้ายก็เอาแต่คิดถึงเด็กสาวที่ไร่ ยิ่งโตก็ยิ่งสวย ทุกครั้งที่มีใครเข้ามาใกล้ เข้ามาทำทีจะจีบเธอ เขาก็ยิ่งรู้สึกหวง!
“พี่มีเรื่องจะคุยกับเธอ จะทานข้าวก่อนหรือจะคุยก่อนดีครับ” เข้าเรื่องทันที เพราะเขาไม่ชอบยืดเยื้อสักเท่าไหร่ ในใจตอนนี้คิดไปถึงตอนที่เธอตอบตกลงแล้ว
“เรื่องอะไรเหรอคะ”
“ตอบมาก่อนสิ จะทานข้าวก่อนหรือจะคุยกันก่อน”
“คุย... ทานข้าวก่อนดีกว่าค่ะ” พลอยชมพูฉีกยิ้ม หยอกล้อสู้กับแววตาชวนหลงของเขา แววตาคู่นี้เวลามองมาที่เธอ เวลาสบตากับมันชวนให้ใจเต้นแรง ร่างกายร้อนผ่าวจนทำตัวไม่ถูกอยู่เสมอ
“ก็ได้” ยิ้มมุมปาก ดึงเข้าอีกออกให้เธอนั่งก่อนเดินเข้าไปในบ้านหยิบไวน์มาหนึ่งขวดแล้วรินใส่แก้วคนละแก้วกับหญิงสาว
“ไม่แรงหรอก สร้างบรรยากาศเฉยๆ” ราวกับรู้ว่าเธอจะถามอะไร
“โอเคค่ะ” อีกสาเหตุหนึ่งที่ไม่ไปฉลองกับเพื่อนเพราะเธอคออ่อนมาก จิบแอลกอฮอล์เบาๆ แก้วเดียวก็เมาแล้ว
“ไม่เมาหรอกน่า เพราะเราต้องใช้สติคุยกัน”
“พี่สายฟ้าจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอคะ ที่รักอยากรู้แล้วนะว่าจะคุยเรื่องอะไร”
“จริงจังมาก อย่างที่ไม่เคยจริงจังกับใคร”
“เอ่อ...” ยิ้มบางๆ หลับแววตานุ่มลึกจากคนตรงข้ามไปจิบไวน์แทน
รสชาติดีกว่าที่คิดว่าซะอีก ถ้าไม่ใช่เพราะเขาให้ดื่ม เธอก็คงไม่มีโอกาสดื่มไวน์แพงขนาดนี้ จำได้ว่าเขาชอบไวน์ยี่ห้อนี้มากและต้องสั่งตรงมาจากสเปน ราคาคงไม่ใช่ถูกๆ แน่ๆ
“ดีกว่าที่คิดใช่มั้ย” เหมือนรู้ทันความคิด
“รู้ได้ยังไงคะว่าที่รักคิดอะไรอยู่”
“มองตาก็รู้แล้ว”
คำพูดและการกระทำของเขาในวันนี้ทำให้เธอทำตัวไม่ถูกจริงๆ โดนรุกแรงกว่าทุกวันทั้งสีหน้าแววตาและคำพูด
พลอยชมพูเอามือทาบอกอก พ่นลมหายใจทางปากเบาๆ เธอขบกัดริมฝีปากล่างโดยไม่รู้ตัวยิ่งทำให้คนตรงข้ามอยากสัมผัสมันเร็วๆ
“ที่รัก ไม่หิวแล้วค่ะ ขอไปยืนมองวิวตรงนั้นดีกว่านะคะ” ทางเดียวที่จะหลบสายตาที่ทำให้เฮเสียอาการได้มากขนาดนี้คือต้องออกห่างและไม่อยู่ตรงหน้าเขา
หญิงสาวยิ้มกว้างทำทีเป็นแกล้งหยอก ก่อนลุกเดินไปยืนมองวิวตรงระเบียงที่เดิม
สายฟ้าเว้นระยะให้เธอได้ปรับเพราะเขาก็รู้ตัวเองว่ารุกหนักขึ้นเหมือนกัน แต่จะทำไงได้ เขามันเป็นพวกไม่ชอบห้ามใจตัวเองซะด้วยสิ...
แต่ไม่นานคนตัวสูงก็ตามไปยืนข้างๆ หญิงสาว เธอยืนหันหน้ามองวิวที่ตอนนี้มืดสนิทหมดแล้ว ส่วนเขายืนพิงหลังกับระเบียงแล้วมองเธอแทน มือข้างหนึ่งถือแก้วไวน์ยกขึ้นจิบเบาๆ ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มพลางเอียงมองคนตรงหน้า
พลอยชมพูพยายามหลบสายตานุ่มลึกคู่นั้นและเพื่อไม่ให้เขาเห็นหน้าแดงระเรื่อของเธอในตอนนี้เลยมองไปทางอื่น
“ที่รัก...” วางแก้วไวน์ไว้ริมระเบียงพลางเอ่ยเสียงนุ่มลึกชวนฟัง
“คะ...” หันมองสบตากันจนได้
“เรารู้จักกันมากี่ปีแล้ว สิบปีแล้วใช่มั้ย”
“ค่ะ...” พยักหน้าช้าๆ อย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก
“ตอนนี้เราอายุเท่าไหร่ โตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันแล้วใช่มั้ย”
“ค่ะ” หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิด
“พี่บอกเธอได้หรือยัง ว่าไม่ได้รักเธอแบบน้องสาว”
จับมือเล็กดึงเข้ามาใกล้ แขนอีกข้างโอบเอวคอดไว้หลวมๆ ไม่อยากให้เธอตกใจ ก้มมองใบหน้าสวยที่ช้อนมองเขา ดวงตากลมโตสวยงามของเธอมันเหมือนหลุมพลางที่มองเข้าไปแล้วหาทางออกไม่ได้
“พี่สายฟ้า...”
“แล้วที่รักรักพี่แบบไหนครับ” เอ่ยถามโดยที่สายตามองตั้งแต่คิ้วลงมายันริมฝีปากอวบอิ่มน่าสัมผัส
“ที่รัก เอ่อ...”
เธอเคยคิดเข้าข้างตัวเองว่าเคยมีสักครั้งมั้ยที่เขาจะเผลอใจเหมือนกันกับเธอ เพราะการกระทำตั้งแต่เธอเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับเขามันเปลี่ยนไป ไม่เหมือนตอนอยู่ที่ไร่ ไม่เหมือนตอนเด็กมัธยมเลยสักนิด
“รักพี่แบบไหน แบบคนรักหรือแบบพี่ชาย” มือที่จับมือเล็กเอาไว้เลื่อนมาแตะริมฝีปากเล็กเบาๆ
“...” มองตาปริบ เหมือนคนตื้นตันจนพูดอะไรไม่ออก
“ที่รักคบกับพี่ไหมครับ...”
ไล้นิ้วมือแตะริมฝีปาก แตะจมูกเล็ก วนรอบแก้มนุ่มแดงระเรื่อก่อนไปแตะคิ้วสวยแล้วไล้ลงมาตามกรอบหน้า สุดท้ายจึงแตะคางเรียวรั้งขึ้นเพื่อสบตา
“เงียบแบบนี้พี่ใจไม่ดีเลยนะ”
“ที่รัก... คิดกับพี่สายฟ้าแบบ คนรัก... ค่ะ”
มองดวงตานุ่มลึกแฝงความร้ายกาจแล้วเจ้าเล่ห์นั่นกลับ กว่าจะพูดจบประโยคได้ทำเอาเธอเขินจนอยากวิ่งหนีลงไร่ชาหากไม่ติดว่าโดนเขากอดไว้อยู่
“หึ...” รอยยิ้มดีใจจนเก็บไม่อยู่ สายตา แววตามองคนตรงหน้าเต็มไปด้วยความอบอุ่นคลั่งรักจนปิดไม่มิด
“รอพี่แป๊บนึงนะ”
ปล่อยกอดจากคนตัวเล็กแล้วรีบเดินเข้าไปเอาของที่เตรียมไว้ในบ้านอย่างรวดเร็ว หญิงสาวมองตามพลางยิ้มหวานเขินจนหุบยิ้มไม่ได้
“คิดว่าจะไม่ได้ใช้แล้ว” เดินออกมาพร้อมดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ ผูกโบว์สวยงาม
“ของขวัญชิ้นแรกให้แฟนพี่” ยื่นกุหลาบช่อนั้นให้คนตัวเล็ก เธอรับไว้ด้วยความเต็มใจ มองกุหลาบแต่ละดอกที่ตอนจัดช่อคงจัดอย่างประณีตไม่มีรอยช้ำตรงส่วนไหนเลย
“พี่สายฟ้า... ขอบคุณนะคะ”
“พี่ปลูกเองเลยนะ มีแปลงกุหลาบขาวอยู่หลังบ้าน เดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปดู”
“พรุ่งนี้...” พรุ่งนี้คือ... หมายความว่าเธอต้องค้างที่นี่ใช่หรือเปล่า
“ครับ ชอบมั้ย” โอบรอบเอวคอดไว้หลวมๆ
“ชอบค่ะ แต่ที่รักไม่มีของขวัญให้พี่เลย” เธอไม่รู้ว่าจะถูกขอเป็นแฟนนี่นา ไม่รู้ว่าตัวเองจะมีโมเม้นต์น่ารักๆ แบบนี้เป็นกับเขาด้วย
“ถ้าอย่างนั้นขอจูบเป็นของขวัญได้มั้ย” เอ่ยถามโดยใช้สายตาเจ้าเล่ห์มอง
“เราคบกันแล้ว พี่ขอจูบที่รักหน่อยนะครับ” มือแตะกรอบหน้าสวยรั้งขึ้นจนหญิงสาวพยักหน้าอนุญาตเบาๆ จึงค่อยๆ โน้มลงแตะริมฝีปากแนบชิดกัน
จูบแรกทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นแรงมาก
พลอยชมพูหลับตาโดยสัญชาตญาณ รับจุมพิตอ่อนหวาน แต่ในวินาทีต่อมาริมฝีปากหยักก็อ้าขบเม้มริมฝีปากของเธอเบาๆ เป็นการจูบที่ค่อยเป็นค่อยไปจนสุดท้ายกลายเป็นจูบร้อนแรงเมื่อคนตัวสูงสอดลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจ ชิมรสชาติไวน์ในปากเล็กที่ยังติดลิ้นอยู่ มันช่างหอมหวานจนเขาไม่อยากหยุด
เสียงลมหายใจหนักหน่วงบ่งบอกว่าเธอเริ่มหายใจไม่ทันเขาจึงยอมละออกแต่ใบหน้ายังใกล้ชิด ริมฝีปากยังเฉียดกันอยู่
“รู้มั้ยว่าคนเป็นแฟนกันเขาทำมากกว่าจูบก็ได้นะ”
บอกเป็นเสียงกระซิบก่อนบดริมฝีปากจูบอีกครั้ง ร่างเล็กถูกนำพาให้ก้าวเดินถอยหลังโดยที่ไม่ละริมฝีปากออกจากกัน จูบแนบแน่นหนักหน่วงเต็มไปด้วยความต้องการ ความอยากที่จะสัมผัส อยากที่จะเป็นเจ้าของอย่างที่ใจคิดมานาน
สายฟ้าละจูบออกเพื่อมองใบหน้าสวยหวานอีกครั้ง เขาใช้สายตาขออนุญาตแทนการพูด แต่ทว่ามือของเขากลับดึงเชือกเดรสตรงหน้าอกให้เปิดออก พลอยชมพูก้มหน้าด้วยความเขินอาย เธอเผลอกัดริมฝีปากตนเองโดยไม่ตั้งใจเลยเป็นการเพิ่มไฟความร้อนรุ่มในใจชายหนุ่มให้ลุกลามมากกว่าเดิม
.
.
ปัจจุบัน : ทั้งรักทั้งเกลียด แต่ยิ่งเกลียดมากเท่าไหร่ เขากลับยิ่งรักเธอมากขึ้นเท่านั้น...
- ผู้เขียน
