เมษายน พ.ศ. 2567
ร้านสะดวกซื้อ Ringring
เขมกรเงยหน้าขึ้นเพื่อทักทายลูกค้าคนแรกของร้านตามปกติ พลันต้องตกใจเมื่อได้เห็นใครบางคน
“หมอก?” เขาพึมพำกับตัวเองแล้วพยายามเก็บสีหน้า เฉไฉหันไปมองทางอื่น
ลูกค้าคนนั้นเดินวนไปวนมาในร้านอยู่สองสามรอบเพื่อหยิบขนม ของกิน และลูกอมรสมะนาว ทุกอย่างที่เป็นของโปรดของเขมกรมาที่เคาน์เตอร์คิดเงิน
สีหน้าของลูกค้าคนนี้ดูวิตกกังวลเล็กน้อย แต่แววตาเต็มไปด้วยความหวัง
“พี่เขม” เขาเอ่ยปากเรียกคนตรงหน้าด้วยความมั่นใจเต็มร้อยว่าเป็นคนที่เขาตามหามาตลอดสี่ปี
ทว่า พนักงานร้านสะดวกซื้อทำหูทวนลมราวกับว่าไม่ได้ยินเขาเรียก
“พี่เขมครับ” น้ำเสียงของเขาอ่อนลง แววตาที่ลิงโลดเมื่อครู่พลันเศร้าหมองทันใด เขาเอื้อมมือมาจับแขนของเขมกรอย่างอ่อนโยนเพราะไม่ได้เจอกันนาน
“เอ่อ...” เขมกรนิ่งงันแล้วสะบัดแขนออกอย่างสุภาพ “คุณคงจำคนผิดแล้ว”
“ไม่มีทาง” หมอกมั่นใจ ทั้งหน้าตา น้ำเสียง สีผมส
