หมอกเดินเข้าไปจัดของในห้องนอนแล้วออกมาเรียกเขมกรเพราะคิดว่าดึกแล้วและทั้งคู่เดินทางมาเหนื่อย ๆ ทั้งวัน
“นายนอนในห้องไปเถอะ ฉันจะนอนห้องรับแขก” เขมกรยังคงบ่ายเบี่ยงไม่อยากเข้าไปนอนห้องเดียวกัน
“ข้างนอกไม่มีแอร์ ตอนกลางคืนร้อนเหนียวตัว พี่เข้ามานอนกับผมเถอะ” เขาเอ่ยปากชวนแต่พอเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบจึงพูดต่อ “พี่นอนบนเตียง ผมนอนข้างล่าง”
เขมกรถอนหายใจแล้วเดินตามเข้าไป นอนลงบนเตียงแบบกางแขนกางขาเต็มเตียงไม่ให้เหลือที่ว่าง ในขณะที่หมอกยืนดูเขาไม่พูดอะไร
ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจ้องเขาไม่วางตาแล้วยิ้มมุมปาก
ทำไมหน้าตาดูเจ้าเล่ห์ชอบกล ขอร้องล่ะ รีบปิดไฟนอนได้แล้ว เขมกรคิดในใจ สายตาของเขาเองจ้องกลับไปที่อีกฝ่ายเช่นกัน
“จะปิดไฟแล้วนะ” หมอกชี้นิ้วไปที่ปุ่มบนผนัง พลันเสียงของเขมกรห้ามไว้เพราะนึกอะไรบางอย่างได้
“ไม่ต้องปิด เปิดไว้แบบนั้นแหละ”
“ไม่เอา แสบตา” เขาพูดจบไม่ทันขาดคำ ไฟดวงน้อยก็ดับพรึ่บลงในท
