ประไพพรรณียกด้ามเสียมขึ้นเหนือพื้นดินราวฟุตเศษ ๆ แล้วเสียบลงดินหนัก ๆ แรง ๆ ตามแรงอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะนิ่งเท่าใดนักที่เห็นศศิร์ธาเข้ามาในบ้าน หญิงสาวเอ่ยย้ำกับเขาไปว่า
“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ขาย แล้วนี่ใครอนุญาตให้เข้ามาในเขตพื้นที่ของฉัน บุกรุกแล้วนะแบบนี้”
ศศิร์ธาไม่ตอบในทันที เขาเมินมองไปทางอื่น พูดด้วยน้ำเสียงแบบที่มั่นใจได้เลยว่าจะปั่นหัวคนตรงหน้าของเขาได้
“อยากแจ้งความก็ได้นะ แต่พอดีว่ามีคนเชิญผมมา ไม่ได้วิสาสะเข้ามาเอง”
ประไพพรรณีเกือบบิดปากด้วยความรังเกียจ แต่แล้วก็ยั้งตัวเองไว้ได้ทัน บอกตัวเองว่าอย่าทำกิริยาที่ไม่เคยทำแบบนั้นกับคนตรงหน้า ไม่ใช่กลัวว่าเขาจะมองเธอไม่ดี แต่เพราะไม่อยากทำนิสัยแบบนั้นกับใครเลยต่างหาก แล้วเปลี่ยนมาใช้คำพูดเหน็บแนมแทน ซึ่งก็ไม่ได้ดีนัก แต่ใครจะสนกัน ตอนนี้เธออารมณ์เหวี่ยงขึ้นมาแล้วนี่นา
“ใครเชิญคุณมาที่นี่หรือ ถ้าบอกว่าเชิญตัวเองมาก็แสดงว่าหน้าของคุณนี่
