เมื่อพาขึ้นรถได้แล้ว ประไพพรรณีลองหยั่งเชิงถามลูก “นินนิน”
ลินินขานรับแม่เสียงใส “จ๋า”
“ลุงคนนั้น” ประไพพรรณีพยายามให้เรื่องที่จะคุยกันเป็นเรื่องที่ถามอยู่บ่อย ๆ “คนที่เคยมาบ้านเราน่ะ เขาไปทำอะไรที่โรงเรียนของหนู เขาใช่คนไม่ดีหรือเปล่...” ยังถามไม่ทันจบ แม่ตัวดีพูดสวนขึ้นอย่างจริงจังว่า “ใช่จ้ะ ใช่คนที่มาบ้านเรา แต่คุณลุงเขาไม่ใช่คนไม่ดีหรอกนะแม่”
ประไพพรรณีได้ยินอย่างนั้นแล้วก็สูดลมหายใจเข้าปอดยาว ๆ ข่มอารมณ์ไม่พอใจเอาไว้ค่อยถามต่อ “แล้วหนูรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ใช่คนไม่ดี”
“น้องเจอคุณลุงทุกวัน คุณลุงมาเรียนหนังสือ ท่องกอไก่ด้วยแล้วก็เอาขนม เอาของเล่นมาให้ทุกคนเลยจ้ะ”
“มาทุกวันเลยหรือ”
ประไพพรรณีทวนช้า ๆ เธอได้คำตอบของทุกคำถามแล้ว
เพราะเอาขนมและของเล่นมาให้ทุกวัน ลินินของเธอเลยอยากไปโรงเรียน แบบนี้เองลินินเลยบอกว่าเขาเป็นคนดี คิดทบทวนแล้วเจ็บใจไม่น้อย ศศิร์ธามักก้าวได้ไวกว่า
