“หายไปไหนกันมาหรือ แม่มารอตั้งแต่สาย ๆ เห็นแจ่มบอกว่าออกไปกันแต่เช้าเลย” อนงค์นาถทักขึ้นคำแรก ตอนที่เห็นลูกชายเดินขนาบมากับแอนดี้ลูกน้องคู่ใจ “แล้วดูซิ คุยอะไรกัน หน้างี้เครียดเชียว”
คนเป็นแม่เดินตรงไปหาลูกพร้อมลูบมือไปมากับแขน ยื่นมือคลึงหัวคิ้วของลูกชายเบา ๆ เพ่งพิจารณาสีหน้าของลูกชายเมื่อครู่นี้ พบว่าไม่มีพิรุธใดเลย ค่อยโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง
“เรื่องยุ่ง ๆ ในไร่น่ะครับ คนงานไปก่อเรื่องไว้ เลยเอาออกไปฝากขังไว้ก่อน”
“ใช่ครับนายท่าน ก่อเรื่องหลายคนเลยครับ นี่ก็เพิ่งส่งเข้าโรงพักไปอีกสามคนนะครับ” แอนดี้รีบเสริมตามคำพูดของเจ้านาย อนงค์นาถพยักหน้าตาม แล้วค่อยพูดต่อจากนั้น ลักษณะคล้ายบ่น แต่ก็ไม่ได้จริงจังเท่าไร “แม่บอกศิธแล้วไง ว่าอย่าทำงานแบบนี้ ศิธก็ไม่เชื่อแม่”
“ผมอยากทำอะไรใหม่ ๆ บ้างน่ะครับ เบื่องานในเครือแล้วด้วย” ศศิร์ธาอธิบายให้แม่ของเขาฟังอีกครั้ง ค่อยเดินไปหยิบน้ำเย็น ๆ มาสองขวด
