จึงมีผู้คนน้อยมากที่จะมัวมาสนใจเธอกับเขา
ศศิร์ธาเดินนำไปที่รถโดยมีแอนดี้กางร่มให้ และตอนนั้นเองที่ประไพพรรณีรู้สึกตึง ๆ ตึงไปทั้งตัว เหล้าที่ซัดเข้าไปคงเริ่มออกฤทธิ์แล้ว เธอเดินก้มหน้าตามแรงดึงตรงชายสไบไปยังรถคันหรู เมื่อขึ้นนั่งแล้วก็ปิดตาลงเพราะมึนหัวไม่น้อย ผ่านไปพักใหญ่ถึงได้เห็นว่ารถจอดลงแล้ว
“อ้าวคุณ ลงรถสิ” เสียงเข้ม ๆ ของศศิร์ธาสั่งเธออีกครั้ง
“ถนัดแต่สั่งหรือไง เดี๋ยวขึ้นรถ เดี๋ยวลงรถ” ประไพพรรณีโต้ย้อนกลับใส่เขา ด้วยอาการมึนเมาที่เริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ “เลิกตอแยฉันได้แล้ว ทำไมหรือ ถูกใจฉันมากใช่ไหม อยากนอนกับฉันหรือไง”
ศศิร์ธานึกโมโหเช่นกัน เลือดลมในตัวของเขาค่อย ๆ ออกร้อนทีละนิด จนรู้สึกว่ามันกำลังเดือดพล่าน ๆ แต่เขาไม่ถนัดตวาดใครกลับ น้ำเสียงทุ้ม ๆ ของเขาเฉียบขาดกว่าเสียงตวาดมากนัก
“ทำไม คิดว่าอ่านความคิดคนอื่นได้อย่างนั้นหรือ ผมนี่หรืออยากตอแย ถูกใจแล้วก็อยากนอนกับคุณ”
