อี้เหรินถูกจับให้นั่งทำสมาธิบนแท่นหิน ร่างกายยังมีความร้อนสูง เมื่อพิศแล้วเติ้งไห่หลงคงต้องรีบจัดการบางสิ่งเพื่อให้อาการของเด็กน้อยทุเลาลง
“เจ้ายังรู้สึกไม่สบายตัวหรือไม่”
“คือ ผู้น้อยขอกล่าวตามความจริง เมื่อครู่ที่อยู่ใกล้ชิดองค์ชาย อี้เหรินคล้ายได้รับไอเย็น ทำให้ความร้อนในตัวทุเลาลง” อี้เหรินสบายตัวขึ้น และอาการปวดตุบๆ ตรงบั้นท้ายก็หายไปแล้ว
“เป็นเช่นนั้นจริงๆ รึ”
เด็กน้อยไม่กล้าตอบ เพียงแค่พยักหน้ารับช้าๆ เขาเลี่ยงหลบสายตาคมดุราวกับขัดเขินอย่างหนัก
“อาเหริน ขยับมาหาข้าสักนิดเป็นไร” น้ำเสียงที่เรียกขานนั้นทุ้มนุ่มและมากด้วยความห่วงใย
ดวงตากลมโตเบิกค้าง เด็กน้อยมองอ๋องแปดด้วยความฉงน
“มะ หมายความว่าเช่นไร ในนี้มีเพียงเราสอง อี้เหรินเกรงว่าจะไม่เหมาะสม หากต้องอยู่ใกล้ชิดกันมากกว่านี้” อี้เหรินหายใจหายคอไม่สะดวกนัก ในหัวคิดเลื่อนเปื้อนไปไกล ทั้งหมดนี้คงต้องโทษที่เขาเขียนบทให้สต
