ค่ำคืนเดียวกัน เติ้งไห่หลงจำต้องรุดเข้าไปหาหวงไท่จื่อ ฝ่ายนั้นมีเรื่องเครียดให้เขาต้องช่วยสะสางอย่างเร่งด่วน
“พี่ใหญ่มีสิ่งใดให้ข้าช่วยเหลือ”
เติ้งเทียนหลิวสีหน้าเคร่งขรึม และผู้ที่นั่งไม่ห่างจากเขาคืออ๋องหก เติ้งกันซี่ ฝ่ายนั้นดูไม่ทุกข์ร้อนกับความเครียดขององค์รัชทายาทสักเท่าไร
“ท่านข่านหู่เจิ้นให้บุตรชายคนโตมาที่เมืองหลวง ปกติข้าเห็นเพียงองค์หญิงซู่ลี่ที่เที่ยวเล่นสนุกสนาน แต่เหตุการณ์นี้ดูไม่ชอบมาพากล อีกทั้งเสด็จพ่อร่างกายไม่สู้ดี เกรงว่าคนพวกนั้นอาจสืบรู้สิ่งใดจากฝ่ายของอมาตย์เยว่ เรื่องนี้เจ้าคิดเห็นเยี่ยงไร”
“เจียนเจาเข้ามาเมืองหลวงมีสิ่งชวนให้สงสัย ข้ารู้ว่ามันไม่ใช่คนดี แต่จะว่าไปมันก็มีความเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าจินเกออยู่มากโข” เติ้งไห่หลงหมายถึงลูกชายคนรองของอมาตย์เย่ว ฝ่ายนั้นไม่ชอบขี้หน้าเขาเป็นทุนเดิม นับแต่ที่พานซู่ลี่ประกาศชัดแจ้งว่านางมีใจให้เขา
“อย่างไรเสียเรื่องนี
