ตอนที่11 ปมชีวิต
=pl= **“****บร๊ะ! ดูท่าวันนี้ฝนฟ้าจะตกใหญ่ซะกระมัง** ลูกชายคนเดียวของฉันกลับมาบ้านได้”
=pl= เสียงทักทายที่ฟังออกอย่างแจ่มแจ้งว่าเป็นการเหน็บแนมแกมประชดรั้งเท้าของผมให้หยุดกึกอยู่บันไดขั้นแรกของบันไดวนภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ ผมถอนใจก่อนจะหันหลังกลับไปมองชายสูงวัยศีรษะขาวโผลนเจ้าของน้ำเสียงแหนบแนมแกมประชด เขานั่งอยู่บนโต๊ะไม้สักทองสลักลวดลายวิจิตรสวยงาม บ่งบอกสนนราคาค่างวดของมันได้เป็นอย่างดี จะว่าไปแล้วของประดับแทบทุกชิ้นในคฤหาสน์หลังนี้ แต่ละชิ้นราคาของมันแพงหูฉี่ ด้วยรสนิยมเกินธรรมดาสามัญของผู้ชายคนที่เอ่ยทักผม
=pl= “ผมแค่แวะมาเอาของแปบเดียวครับ”
=pl= ผมตอบชายผู้ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาบังเกิดเกล้าไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา ปกติแล้วเราสองคนไม่ค่อยจะลงรอยกันสักเท่าใดนัก มันคงเป็นเพราะเราสองคนมีนิสัยคล้ายกันกระมัง พูดน้อยไม่ค่อยแสดงออกถึงอารมณ
