~ Chapter 6 ~
1892 คำ
@Sky House
“พาย โทรศัพท์มึงอ่ะ”
“ทำไมเหรอ”
“ยืมหน่อย โทรหาเบอร์กู”
“โทรศัพท์โยหายเหรอ” ผมยื่นฝ่ามือออกไปรับเอาโทรศัพท์จากพระพายมาโดยที่ไม่ได้ตอบอะไรเธอไป วันนี้ทั้งวันผมใช้เวลาอยู่กับพ่อแม่กว่าจะปลีกตัวกลับมาที่นี่ได้ก็ล่อไปค่อนวัน และตอนนี้ผมกำลังจะไปตามหาโทรศัพท์ ไม่หรอก ผมอยากไปเจอปลายฝนต่างหากล่ะ
ตื๊ดดด~
รอนานพอสมควร เหมือนจะไม่มีคนรับเลยแฮะ ซึ่งก็ไม่มีจริง ๆ แบตก็ไม่น่าจะหมดแต่คงไม่มีใครรับจริง ๆ
“ห่าโย เที่ยวปะ” ผมหันหน้าไปตามเสียงเรียกชื่อสุดไพเราะของไอ้ห่าพอตเตอร์ ที่กำลังเดินออกจากห้องซ้อมดนตรีพร้อมกับไอ้วิลล์
“ไม่ละ” ผมตอบกลับทันควัน เพราะผมกำลังคิดว่าควรจะไปหาปลายฝน ซึ่งตอนนี้ผมอยากเจอเธอมาก แต่ก็ไม่รู้ว่าเธออยู่ไหน ตอนนี้ก็ค่ำแล้วงานที่คลับนั่นเธอก็คงไม่ได้ไปทำ
“มึงติดหญิงเหมือนไอ้ห่าเหนือ?”
“เปล่า”
“หึ เขารู้กันหมดบ้านละพี่” ผมหันหน้าไปมองไอ้วิลล์ ซึ่งปกติมันจะไม่พูดอะไรออกมานะ แสดงว่าพวกห่านี่รู้เรื่องผมจากไอ้ห่าเหนือแน่ ๆ
“แล้วไอ้เหนือไม่ไป?” ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง
“ถามพายสิ”
“ก็พี่จะไปเที่ยวร้านแบบนั้นอ่ะ” พระพายหันหน้าไปมองไอ้เหนือที่กำลังเดินออกจากห้องซ้อมก่อนที่มันจะเดินมากอดคอพระพาย
“มึงกลัวพระพาย?”
“กลัวห่าไรเขาเรียกให้เกียรติ”
“ถุ้ย!” ทุกคนในบ้านต่างส่ายหน้าให้กับคำพูดสวยหรูของไอ้ห่าเหนือ ก่อนที่ผมจะหันหน้าไปหาไอ้พอต
“ร้านไหน”
“ตกลงไป?” ผมถอนหายใจออกมา ใจหนึ่งก็อยากไปเจอปลายฝน แต่ก็ไม่อยากกวนเธอ ผมอยากให้เธอได้พักผ่อน
“อืม รถมึง” ผมยังไม่ได้รถใหม่ เพราะต้องทำเรื่องนานหน่อยด้วยราคาของมัน ผมยื่นโทรศัพท์คืนพระพายก่อนจะเดินตามหลังไอ้พอตกับไอ้วิลล์ไป
ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่บนรถเบาะหลังคนขับ รู้สึกเซ็ง ๆ ไงไม่รู้ คงเป็นเพราะผมรู้สึกอยากเจอหน้าปลายฝนมั้ง ก็เลยรู้สึกแบบนี้
“มึงเงียบจังวะ” ผมเงยหน้าขึ้นมองไอ้พอตผ่านกระจกรถ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
“หึ คงอกหัก” ผมไม่ได้สนใจคำพูดของไอ้วิลล์ เอาจริงรู้สึกเหมือนคนอกหักจริง ๆ หรือว่าปลายฝนเธอรู้ว่าผมจะใช้มุกนี้เพื่อได้เจอเธออีก เธอก็เลยไม่รับโทรศัพท์ เศร้าจังวะ
เอี๊ยด!
“คลับนี้เขาบอกว่าแจ่ม” ผมเงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ก่อนจะชะงักเล็กน้อยเพราะมันเป็นคลับเมื่อวานที่ผมเจอปลายฝน แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเพราะว่าเธอคงไม่ได้มาทำงานที่นี่แล้ว
แกร็ก~
“เห้อ…”
“เป็นห่าไรทำหน้าเหมือนจะตาย” ผมมองหน้าไอ้พอตเพียงครู่ก่อนจะยื่นมือไปเอาซองบุหรี่ที่อยู่ในมือมันออกมาพร้อมกับเคาะเอาแท่งบุหรี่มาสูบเป็นเพื่อนมัน ขณะที่ไอ้วิลล์กำลังเดินไปคุยกับการ์ดหน้าคลับ
เขาว่ากันว่าช่วงวัยรุ่นเป็นช่วงที่มีความสุขที่สุดเพราะถ้าเราอยากลองอะไรก็ได้ลอง ไม่ต้องสนไม่ต้องแคร์อะไรเหมือนกับตอนนี้ที่เราสามคนกำลังลักลอบเข้าคลับของผู้ใหญ่แบบนี้
“กูไปละ” ผมพยักหน้าให้ไอ้พอตให้มันเข้าไปก่อนหลังจากที่เห็นไอ้วิลล์ยกฝ่ามือให้ สองตัวนี้มันชอบเที่ยวอะไรแบบนี้มากเห็นเงียบ ๆ แบบนี้พวกนี้มันเรี่ยราดจะตาย ซึ่งผมไม่ค่อยชอบหรอก ผมคนดี แค่มาด้วยเฉย ๆ
และตอนนี้ผมกำลังยืนพิงรถพร้อมกับพ่นควันสีขาวออกมา แต่แล้ว...สายตาของผมกลับมองเห็นร่างบางของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอกำลังเดินมาทางนี้ ปลายฝนเธอมาที่นี่ทำไมกัน
-ปลายฝน-
กึก!
“นั่นมัน...” ฉันชะงักฝ่าเท้าพร้อมกับมองตรงไปยังผู้ชายร่างสูงที่กำลังมองมาทางฉัน ในมือของเขามีบุหรี่ที่ควันมันกำลังลอยฟุ้งออกมา ก่อนที่ฉันจะรีบสาวเท้าเข้าไปในคลับด้วยความรวดเร็วเพราะเหมือนว่าเขากำลังจะเดินมาทางฉัน ฉันกลัวว่าเขาจะมาทวงโทรศัพท์ ซึ่งเป็นมันเป็นต้นเหตุให้ฉันมาที่นี่
ก่อนหน้านี้เจ๊น้ำหนึ่งโทรมาบอกว่าฉันไม่ต้องมาทำงานแล้ว เพราะหนี้นอกระบบที่ป้าเอมอรติดไว้มันหมดแล้ว ซึ่งฉันก็ยังงง ๆ อยู่ แต่ก็คิดว่าคงเป็นเพราะทิปเมื่อวานมั้งที่ทำให้หนี้หมดเร็วและตอนนี้ฉันกำลังจะมาเต้นเหมือนเดิมเพราะต้องการเงินไปซื้อโทรศัพท์แทนเขาคนนี้
หมับ!
พรึ่บ!
“เธอ…มาทำอะไรที่นี่” ด้วยแรงของผู้ชายทำให้ร่างของฉันที่ถูกคว้าข้อมือเหวี่ยงเข้าหาเขาทันที หน้าฉันเกือบชนแผงอกเขาแหนะ
“หือ?” ฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะมาถามอะไรแบบนี้กับฉันทำไม และเขาก็คงรู้ว่าฉันทำงานที่นี่เพราะเมื่อวานฉันเห็นว่าเขาดูฉันเต้นอยู่
“_” เขาไม่ได้ตอบฉัน เพียงแค่ขมวดคิ้วเหมือนกับสงสัยอะไรบางอย่างก่อนที่เขาจะยิ้มออกมา
“ดีใจจัง ที่ได้เจอ”
“ห้ะ…” ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหมหรือว่าเขา
“เห็นโทรศัพท์ฉันไหม” โอเค เขาคงดีใจที่ได้เจอฉันเพราะว่าต้องการเอาโทรศัพท์สินะ
“อยู่บ้านค่ะ ฉันไม่ได้เอามาด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเอามาให้ค่ะ” ฉันโกหกออกไป ถ้าวันนี้ได้ทิปเยอะก็คงสามารถให้เงินเขาแทนได้
“ปล่อยมือด้วยค่ะ” ฉันมองฝ่ามือหนาที่ยังคงจับข้อมือฉันอยู่ ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ คลายมือออก ในใจลึก ๆ แล้วฉันรู้สึกว่าที่โทรศัพท์ของเขามาอยู่กับฉันมันเป็นฝีมือเขาเอง ฉันพยายามที่จะไม่คิดว่าเขาทำแบบนี้เพราะหวังอะไรหรือเปล่า ซึ่งสิ่งที่ฉันคิดมันเป็นความคิดที่เพ้อเจ้อที่สุด ฉันคิดว่าเขาคงกำลังหาเรื่องมาเจอฉัน เห็นไหม เพ้อเจ้อจริง ๆ
“ขอตัวนะคะ ฉันต้องทำงาน”
“ทำงาน?” ฉันไม่ตอบอะไรเขา เพราะว่ามันไม่ใช่เรื่องของเขาสักหน่อย ก่อนที่ฉันจะเดินเลี่ยงผู้ชายคนนี้เข้าไปในคลับ วันนี้เขาใส่แค่เสื้อยืดสีดำ แต่มันกลับดูดีมาก ฉันไม่เคยชมใครเลยนะ แต่ต้องยอมให้เขาคนนี้จริง ๆ
ฉันเดินเลี่ยงผู้คนเข้าไปหลังคลับเพื่อแต่งหน้า และเตรียมตัวขึ้นเต้น จะเรียกว่าโคโยตี้ก็ไม่ผิด ฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้เงิน ทำมาตั้งแต่เรียนม.ปลาย ตั้งแต่ที่ป้าเอมอรเอาฉันมาขัดดอก แต่กลับได้เงินเยอะมากจากขัดดอกธรรมดาจึงกลายเป็นการผ่อนจ่ายหนี้ไปด้วย และวันนี้หนี้คงหมดแล้ว แต่ฉันต้องการเงินก็เลยมาโทรบอกเจ๊น้ำหนึ่งว่าฉันจะมาเต้นวันนี้ ซึ่งเธอตกลงกับฉันว่าจะให้ฉันห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ไม่มั่นใจว่าจะพอซื้อโทรศัพท์ให้คุณวาโยหรือเปล่า ถ้าไม่พอฉันคงต้องเอาเงินเก็บของฉันซื้อคืนเขา ซึ่งมันเป็นเงินที่ฉันเก็บเอาไว้เพื่อเรียนหนังสือ แต่ทำไงได้ล่ะ เห้อ…
-ปลายฝน จบ-
เวลาต่อมา…
แสงไฟสีแดงสลัวภายในคลับแห่งนี้มันสาดส่องออกมาท่ามกลางเหล่าผู้คนนักท่องราตรี หญิงสาวหลายคนนุ่งผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยเดินกรีดกรายไปทั่วทั้งคลับ โซฟาหลายตัวที่ตั้งไว้มีชายหญิงหลายคู่กำลังนัวเนียกันโดยไม่สนผู้คนรอบกายเลยสักนิด สถานที่แห่งนี้เป็นที่รู้ ๆ กันว่ามันมีไว้ทำไม
“…อึก” แม้นว่าวาโยจะเป็นคนที่ดื่มได้ไม่เก่งนัก แต่สิ่งที่ได้รู้มาจากเจ๊น้ำหนึ่งเรื่องที่ปลายฝนมาทำงานที่นี่อีกนั้น มันทำให้เขายกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม
ปลายฝนเธออยากมาเต้นเพื่อหาเงิน…
เขารู้มาแค่นี้หลังจากที่ไปถามเจ๊น้ำหนึ่งมา ชายหนุ่มนั่งอยู่คนเดียวไร้ซึ่งเพื่อนของเขา เพราะทันทีที่เขาเข้ามาก็เห็นว่าเพื่อนเขาสองคนนั้นพาผู้หญิงไปเปิดห้องเสียแล้ว
ขณะที่ปลายฝนเธอกำลังเตรียมขึ้นโชว์ ก่อนที่ไฟสีแดงจะถูกปิดและเปิดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงเพลงแดนซ์ชวนสยิวเหมือนกับทุกครั้ง รูปร่างหน้าตาของเธอยังคงเรียกเสียงฮือฮาให้แขกในคลับได้เป็นอย่างดี วันนี้ชุดของเธอมันวาบหวิวกว่ารอบที่แล้วที่วาโยเห็น หญิงสาวใส่ถุงน่องสีดำลายตาข่ายพร้อมกับใส่ชุดที่ไม่ต่างกับวันพีซ เธอยังคงเต้นยั่วยวนได้ดีดังเดิม
“น้อง!” ชายหนุ่มรุ่นใหญ่แต่งตัวภูมิฐานเอ่ยเรียกพนักงานเสิร์ฟเครื่องดื่ม ขณะที่สายตาของเขายังคงจ้องมองโชว์ของปลายฝนอยู่
“มีไรหรือเปล่าคะเสี่ย”
“ดีลผู้หญิงที่อยู่บนเวทีให้ฉัน” เขาใช้มือที่ถือแก้วเหล้ายกขึ้นก่อนจะชี้นิ้วไปทางปลายฝนที่กำลังเต้นอยู่บนเวที
“อ้อ คงไม่ได้ค่ะเธอคนนี้ไม่รับแขก” สิ่งที่ได้ยินทำให้ชายรุ่นใหญ่คนนี้แสดงสีหน้าไม่พอใจ ต่างจากชายหนุ่มที่นั่งหันหลังอยู่ใกล้ ๆ ชายรุ่นใหญ่คนนี้
วาโยยกยิ้มที่มุมปากด้วยความดีใจ เพราะเขาก็แอบคิดเหมือนกันว่าปลายฝนเธอทำงานแบบนั้นด้วย ถึงแม้ว่าเขาจะคิดแบบนั้น แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้นึกรังเกียจอะไรเธอเลยสักนิด ก่อนที่เขาจะเอี่ยวใบหน้าหน้าไปมองชายรุ่นใหญ่เจ้าของเสียงนั้น ซึ่งวาโยก็เห็นว่าผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อเขานี้กำลังกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับพนักงานเสิร์ฟ ซึ่งเขาก็ไม่ได้เอะใจอะไรก่อนจะหันหน้ากลับไปมองปลายฝนอีกครั้ง
ทุกท่วงท่าการเต้นของเธอมันทำให้ก้อนเนื้อข้างซ้ายของเขาเต้นผิดจังหวะ และยิ่งได้ยินคนอื่นพูดถึงเธอแบบนี้ เขาก็ยิ่งอยากครอบครองเธอ
เป็นเวลาชั่วโมงกว่าที่ปลายฝนได้เต้นโชว์ ร่างบางค้อมศีรษะให้กับผู้ชมและเหมือนกับทุกครั้งที่ธนบัตรจำนวนมากจะถูกโปรยลงมาจากแขกวีไอพีชั้นสอง และชั้นหนึ่ง
ปลายฝนกลับมายังห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนชุด และล้างหน้า วันนี้เธอจะรอรับเงิน ซึ่งดูจากผลตอบรับแล้วมันน่าจะได้เยอะพอสมควร
- ผู้เขียน
