อาทิตย์ต่อมา...
ก่อนหน้านี้ชีวิตในทุก ๆ วันของฉัน ฉันมักคิดว่าทำไมเวลามันถึงได้นานขนาดนั้น ไม่ว่าจะเป็นงานที่ฉันทำ ฉันมักจะภาวนาให้ถึงตอนเย็นสักที แต่รู้ไหม ตอนนี้น่ะ เวลามันเดินเร็วอย่างกับนั่งจรวด ราวกับว่าชีวิตนี้ของฉันมันมีความสุขได้แค่นี้
“จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ จะได้ไม่เสียเวลากลับรถ” ฉันเอ่ยปากพูดขึ้น ก่อนที่คุณแม่ของวาโยจะหันหน้ามามองฉัน
“หือ? ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่ได้ลำบากเลย” ฉันพยักหน้ารับอย่างนอบน้อม วันนี้คุณแม่ของวาโย เธอชวนฉันมาเดินห้าง ฯ และฉันก็ได้ของเยอะมาก เธอน่ารัก และรักฉันมากกว่าป้าแท้ ๆ ของฉันเสียอีก
“หนูกะจะเดินข้ามทางม้าลายสินะ รู้ไหม ไม่จำเป็นอย่าเดิน ถึงจะจำเป็นแค่ไหนก็อย่าเดินข้ามถนนด้วยทางม้าลาย ให้เดินไปขึ้นสะพานลอยนะปลายฝน” ฉันหันมายิ้มบาง ๆ ให้กับคุณแม่ เธอสดใส เธอร่าเริงเหมือนวาโยเลย แต่แล้วคำพูดของเธอ
“อุบัติเหตุไม่เลิกคน ไม่เลือกเวลาหรอกนะ แต่เราเลี่ยงได้” ฉันม
