"อย่าดื้อกับเราอีกเข้าใจไหม?" อานัสที่คลายความรุนแรงในการบีบแก้มสวย กลีบปากละออกห่างในระยะประชิด เอื้อยเอ่ยวาจาอย่างออกคำสั่งกับคนที่อยู่ในอาณัติ แต่.....
เพี๊ยะ!!!!
ฝ่ามือเรียวยาวฟาดลงแก้มสากจนเต็มแรง ทำให้ใบหน้าคมนั้นหันไปตามแรงตบ จนกระทุ้งลิ้นดันกระพุ้งแก้มเพราะเจ็บแสบ
"มือหนักใช้ได้เลยนี่ฟาติน" เขาไม่ด่าทอใด ๆ ใช้ลูบแก้มเบา ๆ ให้คลายบรรเทาความเจ็บแล้วยกยิ้มมุมปาก เอ่ยวาจาเรียบนิ่งมองหน้าฟาตินอย่างยั่วโทสะ
"ท่านมัน!...ไร้ความเป็นสุภาพบุรษ ชอบฉวยโอกาสทั้งที่ร่างกายตัวเองเปรอะเปื้อนราคี" คนที่ถูกลวนลามโมโหเลือดขึ้นหน้า ฟาตินที่หลุดจากพันธนาการ ชี้หน้าต่อว่าคนที่ยืนท่วมสูงอย่างเจ็บใจ ยิ่งเห็นรอยยิ้มร้ายนั้นยิ่งบันดาลโทสะเธอเป็นอย่างดี
"แล้วไงล่ะ?" อานัสย้อนถามตาใส ไม่ได้สะทกสะท้านต่อสายตาที่ดูไม่พอใจของฟาตินแม้แต่น้อย
"หน้าด้าน!" เธอหมดคำด่าจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนต่อว่า
"เราจะ
