...กาลเวลาที่ผันผ่านไปอีกคนเฝ้ารอใจจดจ่อ คะนึงรอคอยแม้ไม่รู้ว่าจะพบเจอกันอีกเมื่อใด แต่ยังไงก็ยังไม่เคยทิ้งเธอออกไปจากความทรงจำแม้เพียงเสี้ยววินาที นับตั้งแต่ที่เลือกมอบอิสระเสรีให้แก่เธอ ความขมขื่นในใจก็ยังไม่เคยจางหาย แอบมองเธออยู่ห่าง ๆ ด้วยคำสัตย์ที่ให้ไว้ ว่าจะไม่วุ่นวายและคุกคามการดำรงชีวิตของเธอ
*เราอย่าพบเจอกัน แม้ประจันหน้ากันก็ทำเพียงคนที่ไม่เคยรู้จัก อย่าได้คุกคามชีวิตของกันและกัน ทุกอย่างขอให้เหมือนตายจากนับจากวันที่ฉันก้าวขาออกไปจากที่นี่...หากยังก่อกวนใจจนฉันทนไม่ไหว ฉันจะหนีหายโดยที่ท่านจะไม่มีวันหาเจอ*
คำสั่งห้ามสุดท้ายก่อนจากกันในวันนั้น ทำให้เขาไม่กล้าที่จะประจันหน้าต่อเธอ แม้จะไม่ได้เป็นอุปสรรคในการตามหา แต่ว่าก็ไม่ได้อยากให้เธอนั้นรู้สึกอย่างที่ผ่านมา จึงทำได้เพียงให้คนตามติดด้วยความห่วงใย และมองเธอจากภาพถ่ายเท่านั้น
"ตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้างอัมกาส" เสี
