Kiss เยอะ
1232 คำ
(ด็อจ)
ผมพาน้องอันดามาหาขนมกิน เธอค่อนข้างจะติดผมนะ และเธอน่ะชอบบอกว่าผมเป็นแฟน น้องอันดาเธอน่ารักมาก พูดก็เก่ง ร่าเริงสดใสมาก ผมเลยหลงเธอ หลงในความออดอ้อนที่ไร้เดียงสาแบบเด็ก ๆ
ทุกอย่างได้ตามที่เธอต้องการ จนผมจัดเก็บของทุกอย่างเข้าที่ แต่ว่ามือไม่รักดีมันเหวี่ยงไปโดนมืดที่วางข้าง ๆ
"โอ๊ะ!!" ผมสะดุ้งเพราะความเจ็บ
"พี่ด็อจเป็นอะไรคะ" น้องอันดาเธอเดินมาใกล้ แล้วเงยหน้าถาม
"ไม่เป็นอะไรครับ"
"พี่ด็อจมีเลือด เลือดไหลเยอะแยะเลย น้องอันดาจะไปเรียกคนมาช่วย พี่ด็อจรอตรงนี้นะ"
"อันดาเดี๋ยว!"
ผมตอบอันเราไป แต่ดูเหมือนเธอจะตกใจกับเลือดที่ค่อย ๆ ซึมออกมา แค่จะบอกว่าเล็กน้อย แต่เด็กน้อยของผมก็วิ่งออกไปด้วยความตื่นตูม มันเป็นแผลเล็กน้อยมาก แต่ก็ไม่ทันเธอครับเพราะเธอวิ่งเร็วออกไปละ
"อ่าแสบ" ผมจัดการเปิดน้ำล้างแผล เมื่อน้ำสัมผัสลงกับรอยบาดแผล มันทำให้ผมแสบจนสะดุ้ง
(ไอ้ด็อจ!! ด็อจ! ไอ้ด็อจอยู่ไหนวะ!)
ผมได้ยินเสียงเรียก จึงหันหลังไปมอง เป็นไอ้ศิลาครับที่มีนวิ่งหน้าตั้งเข้ามา สีหน้าของมันดูตกอกตกใจ แต่ผมไม่เข้าใจมันจะตกใจทำไม?
"อะไรของมึงเรียกซะเสียงดังเชียว" ผมถามพลางล้างแผลไปด้วย
"มึงเป็นอะไรวะ"
"แค่โดนมีดบาด"
ไอ้ศิลามันถามผม ประกอบกับปรี่เข้ามาใกล้
"มีดบาด!! ไหนเอามาดูดิ แล้วแม่งทำอะไรไม่ระวังวะ มึงชอบเจ็บตัวนักหรือไง" คำพูดของไอ้ศิลา กับสีหน้าท่าทางของมันตอนนี้ ทำให้ผมเกิดความไม่เข้าใจ มันจับมือผมไปดูจับพลิกหน้าพลิกหลังไปมา แววตาและสีหน้าของมันเหมือนกับห่วงผมยังไงไม่รู้ หรือว่าผมจะคิดไปเอง เอ๊ะ!! หรือมันจะห่วงจริง ๆ แต่ท่าทางมันเหมือนห่วงแบบแปลก ๆ
"ไปนั่ง ๆ เดี๋ยวกูทำแผลให้" มันพูดแล้วก็จับมือพาผมมานั่งลงตรงเก้าอี้ ผมก็ทำตามด้วยความงง ๆ ไม่เข้าใจ ไอ้ศิลาลากเก้าอี้มานั่งใกล้ผม ใกล้มากจนแทบจะสิงกันเลยก็ว่าได้
"ทำไมไม่ระวังเลยวะด็อจ" ไอ้ศิลามันก้มหน้าดูแผลของผมแล้วบ่นครับ จะบ่นทำไมก็แค่แผลมีดบาดนิดเดียว ผมคิดในใจและมองหน้ามัน ผมกำลังจะพยายามทำความเข้าใจในสิ่งที่คนตรงหน้าผมทำ
"อุบัติเหตุปะวะ มา ๆ แค่นี้กูทำเองได้" ผมบอกมันครับ พร้อมกับชักมือกลับ แต่ว่าไอ้ศิลามันก็รั้งมือผมจับไว้ แถมยังส่งสายตาข่มขู่ผม ก่อนจะก้มจัดการแผลให้ต่อ
"กูแค่....แค่...เป็นห่วง" ไอ้ศิลาเงยหน้าแล้วพูดเว้นวรรค แต่จังหวะนั้นมันทำให้ใบหน้าของผมกับมันใกล้ชิดกันมาก ผมมองสบตาของมัน แววตานั้นที่แอบซ่อนความอ่อนละมุนอบอุ่น เราสองคนต่างมองตากันไม่ละสายตา เหมือนกับผมถูกสายตาคู่นั้นสะกดด้วยเวทมนตร์
ตุบ ตุบตุบ ตุบ! ยิ่งมองหน้ามันใกล้ ๆ ทำไมหัวใจของผมยิ่งเต้นผิดจังหวะวะ ทำไมมันต้องใจเต้นแรงที่ได้สบตามัน ทั้งที่ก่อนหน้าก็ไม่เป็นมากมายขนาดนี้ คิดแล้วเหตุการณ์คืนที่ผ่านมา ก็ผุดภาพนั้นเข้ามาในหัว มันทำให้ผมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันที....ยิ่งร้อนเพิ่มเข้าไปอีกเมื่อใบหน้าของไอ้ศิลาค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ผม
(ศิลา)
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมขยับหน้าเข้าไปใกล้ หัวใจของผมก็เต้นแรงเมื่อได้สบตากับไอ้ด็อจ มันเต้นแรงแปลก ๆ จนแทบจะกระเด็นออกมาจากอก
ใบหน้าและลมหายใจอุ่นที่สัมผัสกับหน้าของผม มันเหมือนกับเรียกร้องให้ผมเข้าไปใกล้ เหมือนหัวใจมันสั่งการ
แล้วผมก็ไม่สามารถอดทนได้!!
จ๊วบ ผมแตะจูบปากของไอ้ด็อจเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เพิ่มน้ำหนักเน้นลง มือของผมก็จับประคองท้ายทอยของมันไว้ อีกมือก็จับข้อมือข้างที่เป็นแผล แล้วค่อย ๆ สอดประสานกัน
"อื้ม" จ๊วบ~~ ยิ่งจูบก็ยิ่งรู้สึกดี มันยิ่งมีแรงให้จูบต่อ มันไม่อยากพอหยุดแค่นี้ เสียงของไอ้ด็อจแค่นเบา ๆ ในลำคอ นั่นยิ่งทำให้ผมอยากไปต่อ ไม่อยากพอเพียงแค่นี้
มือของผมเริ่มเลื้อยไปตามแขนและร่างกายของไอ้ด็อจ ทุกอย่างเป็นไปตามอารมณ์ที่พัดพา และมันก็ไม่มีทีท่าจะหยุดได้ ยิ่งไอ้ด็อจเหมือนอำนวยความสะดวกให้ นั่นยิ่งทำเอาผมหยุดไม่ลง ปากมันก็โคตรนิ่ม ยิ่งจูบยิ่งหวาน ผมสอดลิ้นควานเข้าไปในปากของมัน
เราสองคนแลกลิ้นกันอย่างเมามัน!
ผมยิ่งได้ใจดันลิ้นเกี่ยวลิ้นของไอ้ด็อจอย่างหนักหน่วง เสียงจูบดังเป็นระยะ
แต่นี่มันในครัว! เชี้ย! ผมเพิ่งรู้ตัวว่าไม่เหมาะ ดึงสติคืนกลับมา แล้วผละริมฝีปากออก แม้ความรู้สึกบอกว่ายังไม่อิ่มพอก็ตาม
"ไอ้ด็อจคือกู....." ผมมองหน้ามันที่นิ่งมาก ๆ นิ่งและมองหน้าผม หรือมันจะโกรธ?
แล้วคือไม่รู้จะพูดอะไรออกไปไง ทุกอย่างที่ทำมันตามอารมณ์และแรงดึงดูด
"ทำไมมึงจูบโคตรดีเลยวะศิลา"
"!?"
ทั้งตกใจทั้งงงครับงานนี้ เชี้ย!! นึกว่ามันจะด่าแล้วตั๊นหน้าผมซะอีก สรุปเป็นผมที่ตั้งหลักไม่ทัน ไอ้ด็อจมันไล้มือเช็ดปากแล้วยิ้ม ๆ ยิ้มกริ่มที่ทำผมใจเต้นแรงมาก
หรือผมจะเป็นโรคหัวใจวะ??
"ขอ Kiss เยอะ ๆ ได้ปะ กูไม่ชอบ Kiss น้อยกูไม่อิ่ม" ดูมันพูดสิครับ ไอ้ห่านี่ทำผมตกใจแทบตกเก้าอี้ สรุปนี่ยังไงวะผมตั้งตัวไม่ทัน
"ไอ้ด็อจ...นี่มึงเมาจูบกูปะ? มึงยังเป็นด็อจเพื่อนกูไหม หรือตัวอะไรสิงมึงใช่ไหม...ตัวอะไรสิงออกจากตัวเพื่อนกูเดี๋ยวนี้นะเว้ย!!" คือผมตกใจจริง ๆ กับสิ่งที่ไอ้ด็อจพูดออกมาตาใส นี่มันไม่รู้สึกอะไรหรือตกใจเหมือนผมเหรอวะ ทุกอย่างที่ทำมันเป็นการพลั้งเผลอลืมตัว
ผมเขย่าไอ้ด็อจที่เอาแต่ยิ้ม มันดูไม่สะทกสะท้าน ต่างจากผมที่เหมือนเสียสติอยู่คนเดียว
"พอ ๆ กูเวียนหัวแล้ว หยุดเขย่ากูก่อน ไม่มีอะไรสิงกูทั้งนั้นแหละ แล้วกูก็มีสติดี" มันพูดออกมาแบบว่าไม่สะท้านจริง ๆ มันยิ้มครับจะยิ้มอะไรนัก
"ด็อจคือกูไม่ได้ตั้งใจนะเว้ย ก็แค่ฟิลมันได้ อารมณ์มันพาไป มึงไม่โกรธกูใช่ไหม?" ผมหยุดเขย่ามันแล้วถามจริงจัง คือกลัวมันโกรธครับ ผมไม่ชอบให้เพื่อนโกรธมันอึดอัด
"กูไม่โกรธมึงหรอก....กู ชอบ นะ"
"!!!"
สิ่งที่ได้ยินเน้น ๆ ชัดเจนสุดในสามคำหลัง มันทำให้ผมนิ่งเหมือนถูกไฟซ๊อต มันคือความหมายเดียวกันกับที่ผมคิดไหมวะ!?
- ผู้เขียน
