ปึง!!
(“โถ ๆ จุ๊ ๆ น่าสงสารเธอจริง ๆ”) เสียงใครวะ แม่งตอนนี้ผมแทบเสียการควบคุมตัวเองไปหมดแล้ว เพราะสารที่ก้อยเอามาตอนนี้มันเข้าสู่ร่างกายของผมโดยการสูดดม
ก้อยผละห่างจากผมเมื่อได้ยินเสียงปริศนาดังมาทางประตู ที่ตอนนี้มีใครบางคนที่ผมไม่รู้จักยืนพิงขอบประตู แล้วจ้องมองหน้าก้อยอย่างดูแคลน
“ริกะ”
“ขอบใจที่ยังจำฉันได้”
เธอชื่อริกะ แล้วแม่งริกะไหนวะ ผู้หญิงที่มาใหม่เธอมีรูปหน้าคล้ายกับคนญี่ปุ่น จากชื่อแล้วคงจะเป็นลูกครึ่ง ร่างกายของผมตอนนี้ไม่ต่างไปจากคนเมา สติที่ผมมีพยายามต่อต้านกับสารที่สูดดมเข้าไป ความต้องการของผมมันเริ่มเพิ่มมากขึ้น แต่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อย
“แกเข้ามาในนี้ได้ยังไง?” ก้อยถามผู้หญิงที่ชื่อริกะด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ ผมได้แต่ยืนมองผู้หญิงสองคนจ้องมองหน้ากัน แล้วมันจะไม่มีใครช่วยอะไรผมเลยหรือไงวะ!
“เดินเข้ามาสิ ถามอะไรโง่ ๆ แค่หน้าโง่ก็พอแล้วมั้งสมองหัดมีซะบ้าง”
“นังริก
