(ด็อจ)
"คีเป็นห่วงด็อจจริง ๆ ไม่กล้าทิ้งให้อยู่คนเดียว"
คีตั้นมันพูดขึ้นหลังจากที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว จากนั้นมันก็เดินมานั่งลงข้างผม ผมมองหน้ามันอย่างไม่คิดเชื่อ จ้องมันอยู่แบบนั้นอย่างจับพิรุธ
"...มึงทำอะไรกูคี" ผมขยับตัวหนีห่างคีตั้นอย่างหวาดระแวง
"ไม่ได้ทำอะไร คีสาบานได้"
"แล้วทำไมสภาพกูอยู่แบบนี้"
"ก็......."
ผมย้อนถามมันเพราะสภาพของผมที่ตื่นมา ไม่ต่างไปจากการมีอะไรกันสักนิด เสื้อผ้าผมก็หายไปจนหมด คีตั้นมันยกยิ้มจ้องมองหน้าผมอย่างผิดสังเกต เนี้ยมันทำให้ผมคิดว่าต้องมีอะไรแน่ ๆ
"ไอ้คีตั้น!!" ผมตวาดมันเลยครับ คนยิ่งกังวลอยู่กลัวจะพลาด
"อะไรด็อจ ทำไมต้องเสียงดัง เมื่อคืนด็อจเมามาก แล้วก็อ้วกใส่เสื้อผ้า เลอะทั้งคีและด็อจ สภาพด็อจโคตรเหี้ยบอกเลย คีก็จัดการเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ไง...นี่ไม่คิดจะสำนึกเลยว่างั้น"
"มึงไม่ได้ทำอะไรกูแน่นะ"
"แล้วมีอาการเจ็บตูดไหมล่ะ?"
ผมฟัง
