ภายในตลาดกลางหมู่บ้านซื่อเจี้ยนจวง
หมู่บ้านแห่งนี้แม้อยู่ภายในหุบเขาแต่มีอาณาเขตกว้างมาก บ้านเรือนจึงมีหลายหลัง ชาวบ้านก็หนาตา ตลาดจึงคึกคักมีผู้คนสัญจรคลาคล่ำเต็มไปหมด
ลี่เหยาถึงถือโอกาสเอายาสมุนไพรมาส่งร้านยาขาประจำแล้วเดินเล่นไปเรื่อยๆ เพื่อทำใจในหลายๆ เรื่องราว
แต่กระนั้นนางกลับสับสนมึนงง ไม่รู้จะคิดการณ์อันใดไปในทิศทางไหนดี นางจึงทำได้เพียงแค่เดินเที่ยวตลาดด้วยสายตาว่างเปล่าสมองขาวโพลน
จวบจนย่ำค่ำ ตะวันใกล้จะลาลับขอบฟ้า
ลี่เหยาถิงจึงพาร่างระหงในชุดสีชมพูธรรมดา เดินจากมาหมายจะกลับเรือนไร้โรคา
ชั่วจังหวะที่ผ่านเรือนหลังสุดท้ายของหมู่บ้านผู้คนบางตา จนไม่เห็นใครเดินผ่านไปมาสวนทาง เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มผู้หนึ่งก็ดังขึ้นแหวกอากาศมา “นี่มิใช่เหยาถิง คนงามของจางเหว่ยหรอกหรือไร?”
เสียงนั้นลี่เหยาถิงจำได้ เขาคือจางเหว่ย ชายหนุ่มรูปงามร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้าน
จางเหว่ยผู้นี้ที่มักจะเ
