เขาไม่อาจบรรยายได้ว่ายามนี้ตนเองรู้สึกเช่นไร
ระหว่างเสียใจที่ถูกหญิงต่ำช้าหลอกลวงตลอดมา
หรือว่าเสียใจในเรื่องของใครบางคนที่สายไปจนเกินกาล
ใบหน้าหล่อเหลาของเหอหยิ่งหมิงเคร่งขรึมเย็นชา
ทั่วร่างหนาใหญ่แผ่กลิ่นอายเย็นเยียบออกมา ราวกับจะแช่แข็งอากาศรอบกายได้
เสียงครวญครางแว่วหวานของเพ่ยจียังคงติดตรึงอยู่ในโสตประสาทของเขามิรู้ลืม
ยามอารมณ์กระสันของนางเดินทางมาเรื่อยๆ ท่ามกลางความมึนเมาจนพลั้งเผลอ นางครางเรียกนามของชายผู้หนึ่ง
อาเต๋อร์...
แน่นอนว่าเหอหย่งหมิงไม่รู้จักเจ้าของนามนี้ หากแต่ก็ได้ประจักษ์เห็นแจ้งแล้วถึงจิตใจนาง
ชายหนุ่มหัวเราะเยาะตนเองอย่างขมขื่น มองเพ่ยจีด้วยสายตาว่างเปล่าไม่ต่างจากมองคนงามในหอนางโลมเลยสักนิด
เขาพาลนึกไปถึงยามที่ตนเองเสพสังวาสกับหญิงคณิกา บางคราพวกนางก็ครางเรียกชื่อของชายอื่นเยี่ยงนี้
ไม่แปลกหรือแตกต่าง!
เหอหย่งหมิงเริ่มรับรู้ความรู้สึกแห่งความอัปยศอดสู
