บนชั้นสองของโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งกลางเมืองหลวงต้าเจี้ยน
มองจากหน้าต่างชั้นสองลงไปยังพื้นดินเบื้องล่าง ผู้คนยังคงสัญจรไปมาไม่ขาดสาย ให้รู้สึกคึกคักยิ่งนัก ถึงแม้ว่าเวลานี้จะล่วงเข้ายามซวีสองเค่อ[1]แล้วก็ตาม เห็นได้ชัดว่าในเมืองหลวงเช่นนี้น่ารื่นรมย์มากกว่าหมู่บ้านซื่อเจี้ยนจวง[2]เสียอีก
เซียนเซียน จ้องมองไปรอบทิศทางอย่างตื่นตาตื่นใจ รู้สึกชื่นชอบเหลือเกิน
หญิงสาวร่างระหงท่าทางปราดเปรียวนามว่าเซียนเซียน มิได้เข้าเมืองบ่อยนัก
ตั้งแต่จำความได้ก็ต้องฝึกเพลงกระบี่ทุกวัน เข้าเมืองนับครั้งได้เพียงสามครั้งกระมัง ยามนี้อายุย่างเข้าสิบเจ็ดหนาวแล้ว ถึงได้มาพร้อมสามีเป็นครั้งที่สี่นี่ล่ะ
เซียนเซียนผินใบหน้าจิ้มลิ้มหันไปมอง เหวินเต๋อร์ ที่ยืนยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ข้างๆ แล้วเอ่ยปากว่า “นี่! สามีข้า!”
“หืม...” เหวินเต๋อร์ขานรับเสียงทุ้มนุ่ม
“ท่านแน่ใจนะ ว่าจะแก้แค้นให้พี่เหยาถิง” ประโยคนี้เซียนเซียนกระซิบ
