ดวงใจข้า

ตอนที่6 เพราะรัก1

บนเชิงเขาที่กำลังมีหญิงสาวสองคนยืนจ้องหน้ากันด้วยสายตาดุเดือดปะทะกันกลางอากาศ

หนึ่งคือสตรีรูปโฉมงดงามมั่นใจในตนเอง ท่าทางสูงส่งไม่เคยลงให้ใคร กับอีกหนึ่งเป็นเพียงสตรีรูปร่างธรรมดาแต่ท่าทางอ่อนหวานแลดูอ่อนโยนจริงใจ

ทั้งสองยืนมองกันด้วยประกายตาคล้ายมีขุมพายุโหมกระหน่ำที่บ่งบอกได้ว่าเป็นศัตรูกันมาเนิ่นนาน

เหตุที่เป็นเช่นนี้ สืบเนื่องมาจากทั้งสองเคยเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กในพระตำหนักของไทเฮา และยิ่งสนิทสนมเมื่ออยู่นอกเขตพระราชฐาน ยามดำเนินมายังวังข้างนอกเพื่อไหว้พระ

และเชิงเขาแห่งนี้ พวกนางก็เคยมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

เพ่ยจีเป็นบุตรสาวของนางกำนัลคนสนิทของไทเฮาที่พระนางทรงรักดั่งน้องสาว พระนางจึงมอบพระเมตตาให้มารดาของเพ่ยจีแต่งงานกับชายคนรักได้อย่างใจกว้างเมื่อถึงวัยเพียงยี่สิบปี

ซึ่งเดิมทีตามกฎแล้วนางกำนัลจักได้ออกไปแต่งงานได้นั้น ต้องอายุยี่สิบห้าปี

แต่กระนั้นชีวิตคู่กลับไม่ราบรื่น มารดาของเพ่ยจีถูกชายคนรักนอกใจทิ้งกันไปหลงใหลเพียงภรรยาใหม่ หลายวันที่หายหน้าเขากลับมาพร้อมหญิงแพศยา ทั้งๆ ที่สามารถรับเป็นอนุหรือภรรยารอง หากแต่นังนั่นกลับไม่พอใจ ต่อมาสามียังรวมหัวกับภรรยาใหม่คิดไม่ซื่อต่อสองแม่ลูก หมายยกฐานะขึ้นแทนที่กันในขณะที่เพ่ยจียังอยู่ในครรภ์มารดา

เมื่อความล่วงรู้ถึงไทเฮา พระนางจึงรับตัวมารดาของเพ่ยจีเข้าวังมาเป็นนางกำนัลคนสนิทดังเดิม เพ่ยจีจึงได้เข้ามาอยู่ในความดูแลของไทเฮาจนกระทั่งถือกำเนิด

นางเกิดก่อนลี่เหยาถิงเพียงไม่นาน เมื่อลี่เหยาถิงได้เข้ามาอยู่ในตำหนักของไทเฮาด้วยอีกคน ทั้งสองจึงเป็นเพื่อนกันนับแต่นั้นเป็นต้นมา

พวกนางเติบโตด้วยกันก็จริง แต่ทว่าลี่เหยาถิงมักจะได้ทุกสิ่งยิ่งกว่าเพ่ยจี ด้วยน้ำหนักในพระทัยของไทเฮาย่อมแตกต่าง

ถึงแม้จะมิได้มีเรื่องยศถาบรรดาศักดิ์มากั้นกลางระหว่างสายสัมพันธ์เช่นมิตรสหาย ทว่าทุกคนล้วนคิดได้ว่าเพราะเหตุใด

หากแต่เพ่ยจีกลับคิดไม่ได้ด้วยมีใจริษยาซุกซ่อนอยู่ล้นใจ นางมีนิสัยอ่อนหวานกิริยาอ่อนโยนกิริยาดีงามก็จริง หากแต่ก้นบึ้งในจิตใจนั้น แม้แต่ตัวนางเองก็ยังไม่ตระหนักว่าเลวร้ายปานใด

กระทั่งวันหนึ่ง เหวินเต๋อซึ่งเป็นบุตรชายของราชองครักษ์ส่วนพระองค์ของไทเฮา ที่มักจะได้รับอภิสิทธิ์ให้เป็นเพื่อนเล่นกับสตรีทั้งสองตั้งแต่เด็กในฐานะพี่ชายคนสนิท ในทุกครั้งที่ไทเฮาเสด็จมายังวังฤดูร้อน หรือยามที่พำนักยังอารามนอกวัง เกิดรู้ใจตนเองขึ้นมาเมื่อได้อายุสิบเจ็ดหนาว ว่าชมชอบลี่เหยาถิงในวัยสิบสามปี

เหวินเต๋อในวัยคึกคะนอง ทั้งยังมีนิสัยเปิดเผยไม่เคยเก็บข่มหรือยับยั้งชั่งใจ

จึงแสดงออกชัดเจนถึงความรักที่มีต่อลี่เหยาถิง

และนั่นจึงทำให้เพ่ยจีเปิดเผยธาตุแท้ออกมา

แน่นอนว่าไม่มีผู้ใดล่วงรู้ถึงปีศาจร้ายที่ซุกซ่อนอยู่ในตัวของเพ่ยจี

นางสามารถเก็บงำเอาไว้ได้เป็นอย่างดีไร้ใครสังเกตเห็น

ทั้งสามเติบโตขึ้นมาท่ามกลางวังวนแห่งความรักฉันมิตรสหายที่เริ่มเปราะบางลงเรื่อยๆ เมื่ออายุมากขึ้น...

เพ่ยจีชอบเหวินเต๋อร์ และชอบมากยากจะตัดใจ

ส่วนเหวินเต๋อร์ชอบลี่เหยาถิง เขาชอบนางมากยากจะตัดใจเช่นกัน

แต่ทว่าลี่เหยาถิงมีชายในดวงใจมาเนิ่นนานแล้ว นางจึงไม่อาจเปิดใจให้ชายใดได้อีก

หญิงสาวมีนิสัยตรงไปตรงมา เปิดเผยจริงใจ ไม่เคยปิดบังหรือหลวกลวงใคร นางจึงบอกกล่าวเหวินเต๋อร์ไปตามสัตย์ ว่าหากนางถึงวัยออกเรือนแล้ว นางจะแต่งงานกับเหอหย่งหมิงเท่านั้น ไม่ว่าเมื่อไหร่นางก็จะรอเป็นภรรยาของเหอหย่งหมิงเพียงผู้เดียว ไม่มีสายตาเหลียวแลผู้ใดอีก จากนั้นก็ตัดรอนเหวินเต๋อร์เพื่อมิให้เขาหวังอันใดในตัวนางอีก

ทำให้เหวินเต๋อร์เสียใจมาก เขาดื่มเหล้าเมามายทุกวัน ไม่เป็นอันฝึกเพลงดาบ ร่ายตัวอักษรแม้ครึ่งตัว

จนกระทั่งถูกบิดาลงโทษขั้นรุนแรง โดยการขับไล่ออกจากบ้าน ให้ไปเรียนรู้ความยากลำบากในใต้หล้า ใช้ชีวิตเองเพียงลำพังจนกว่าจะตระหนักว่าสิ่งใดควรมิควร

นับแต่นั้นเหวินเต๋อร์ก็เหมือนหายสาบสูญไป

นั่นจึงทำให้เพ่ยจีที่ชอบเหวินเต๋อร์มาก ไม่อาจได้พบหน้าชายในดวงใจได้อีกเลย

หญิงสาวจึงเอาความผิดทั้งหมดมาลงที่ลี่เหยาถิง

เพ่ยจีเคือดแค้นลี่เหยาถิงเหลือจะกล่าว เพราะลี่เหยาถิงเป็นตัวการที่ทำให้นางดูด้อยกว่าทุกทาง ไม่ว่าจะเป็นรูปโฉมหรือสิ่งของมีค่ามากมาย ทุกสิ่งล้วนเป็นของลี่เหยาถิง ไม่เคยเลยที่เพ่ยจีจะได้อาจเอื้อม

งามกว่าแล้วอย่างไร? มีคนที่รักมากกว่าแล้วอย่างไร? สูงส่งกว่าแล้วอย่างไร? ไหนเล่ายศศักดิ์ที่มี! เฮอะ!

นั่นคือคำถามท้าทายในใจของเพ่ยจีที่มีมาเนิ่นนาน

กระทั่งมารดานางยังเอ็นดูลี่เหยาถิงมากกว่านางที่เป็นลูกสาวแท้ๆ คอยพร่ำใส่หูนางเสมอมาว่านางเป็นเพียงบ่าวไพร่ ต้องคอยรับใช้ลี่เหยาถิงให้ดีตลอดไป อย่าได้ผยองถือตัวว่าเป็นสหาย

หึ! หากมารดาต่อสู้แย่งชิงบิดาจากนังแพศยาของบิดา นางก็คงไม่ต้องมาเป็นเพียงบ่าวไพร่ชั้นต่ำเช่นนี้หรอก

ทุกสิ่งเป็นเพราะมารดาของนางไม่ได้เรื่องเองแท้ๆ ยังจะกล้าสอนสั่งนางอีกรึ?

เพ่ยจีจึงเก็บงำความอิจฉาริษยาเอาไว้ภายในอกจนสุมทรวงคับแน่นไปหมด รอเพียงเวลาที่จะได้สำแดงฤทธิ์เดชออกมาให้สาแก่ใจ เพื่อระบายความน้อยเนื้อต่ำใจที่มีมาตั้งแต่เกิด

หากเป็นสตรีที่มียศศักดิ์มิอาจเทียบชั้นแน่นอนว่าเพ่ยจีย่อมไม่กล้า ทว่ากับลี่เหยาถิงที่เห็นกันมาตั้งแต่เกิด ทั้งยังเป็นเพื่อนกันไร้ซึ่งการแบ่งแยกชนชั้นด้วยอีกฝ่ายมอบความสนิทสนมให้มากกว่าใคร กลับกลายเป็นดาบสองคมอย่างไม่น่าให้อภัย

นอกจากตีตนเสมอกันยังอาจหาญมีความคิดเทียมฟ้าที่จะเหนือกว่า

เพ่ยจีจึงมีความคิดจะแย่งทุกอย่างของลี่เหยาถิงมาเป็นของตน แม้กระทั่งชายในดวงใจ...

อันที่จริงเพ่ยจีเคยได้เจอกับเหอหย่งหมิงแล้วโดยบังเอิญที่ตลาด และก็มิใช่เรื่องยากหากนางจะใช้มารยาเจอกับเขาอีกมาโดยตลอด

ในขณะที่ลี่เหยาถิงมัวแต่เก็บตัวอยู่ในห้องหอเพื่อทำตัวเป็นสตรีที่เพียบพร้อมเพื่อเขา

นางฝึกดีดพิณปักผ้าร่ายกลอนร่างภาพ หมายมั่นที่จะเป็นภรรยาที่ดีของเหอหย่งหมิงจนกว่าจะถึงวันออกเรือน

เพ่ยจีสร้างสถานการณ์ทำทีบังเอิญเจอกับเหอหย่งหมิงบ่อยๆ ใช้ความอ่อนโยนอ่อนหวานกิริยางดงามเข้ามัดใจ แม้แต่ความอ่อนแอเพื่อให้บุรุษปกป้อง นางก็นำมาใช้

ชายชาตินักรบที่มีนิสัยหยาบกระด้างเติบโตมากับค่ายทหารจนอายุยี่สิบปี ไม่เคยได้สัมผัสมารยาแห่งสตรีวังหลังอย่างเหอหย่งหมิงจึงหลงกลโดยง่าย

กระทั่งไม้ตายที่จักทำให้เขากลายเป็นคนรักนางก็สามารถทำได้ไม่ยากเย็น