EP.1 ขอให้เป็นเเค่ความฝัน
1622 คำ
ตอนที่ 1 ขอให้เป็นแค่ความฝัน
ทายาทตระกูลดังวันนี้มาทำตามคำสั่งบิดามารดา แม่สื่อเดินนำหน้าตะโกนก้องบอกว่ามาสู่ขอตบแต่งภรรยา แต่ข่าวลือบอกว่าเจ้าบ่าวมีเจ้าของหัวใจ งานแต่งงานครั้งนี้ ‘ไร้รัก’ ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ
‘คีย์ตะวัน’ สะดุ้งตื่นขึ้นมาในกลางดึกขนลุกชันไปทั้งตัว ภาพจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยังชัดเจนเหมือนพึ่งผ่านมาได้ไม่นาน แสงจากหลอดไฟในห้องพักผู้ป่วย เป็นห้องรวมซึ่งมีเตียงวางต่อๆ กันไปเป็นแถว ไม่ได้ทำให้คนที่รักหน้าถือตารู้สึกรังเกียจเลยสักนิด
หางตาเหลือบไปเห็นนางพยาบาลเดินมาวัดไข้และความดันทุกเตียง ปากหนัก ๆ ของเธอเหมือนจะเปิดไม่ออกแต่เพราะความอยากรู้จึงตัดสินใจถามออกไป
“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเหรอคะ?”
“มีชาวบ้านใจดีพาคุณมาส่งโรงพยาบาลค่ะ โชคดีที่มีบัตรประชาชนของคุณติดกระเป๋ามาด้วย แต่ทางโรงพยาบาลโทรหาทางครอบครัวให้แล้วนะคะ แต่ไม่มีใครรับสายเลยรวมถึงเบอร์ที่บันทึกชื่อว่า ‘สามี’ ก็ไม่รับค่ะ” นางพยาบาลท่าทางใจดีตอบออกมาเสียยาวเหยียด แต่มันกลับแทงใจคนฟังเหลือเกิน
“ขอบคุณค่ะ” คีย์ตะวันพยักหน้ารับเบา ๆ ทอดสายตามองออกไปไกล นาฬิกาตอนนี้บ่งบอกว่าจะเที่ยงคืนแล้ว อาการหวิว ๆ ในตอนนี้ไม่ใช่เพราะอยู่ที่โรงพยาบาลแต่เพราะหัวใจเธอต่างหาก
เธอผ่านความตายมาได้อย่างเฉียดฉิว!
คีย์ตะวันจำได้ว่าเมื่อวานเธอขับรถตาม ‘เขา’ มาที่ต่างจังหวัดเพราะนักสืบที่จ้างวานรายงานว่าใครคนนั้นกำลังจะไปหาหญิงสาวที่เขาแอบรักมานาน ด้วยความหึง หวง บวกกับความริษยาทำให้เธอเลือกที่จะขับรถตามเขาไป แต่ดูเหมือนพออีกคนรู้ตัวเลยพยายามจะสลัดรถเธอให้ตามไม่ทัน และมันก็เป็นอย่างนั้น
“มาดับอะไรตอนนี้” ด้วยความหัวเสียอย่างมากทำให้หล่อนทุบพวงมาลัยรถเพื่อระบายอารมณ์หงุดหงิดปนความร้อนรุ่มในใจ
เมื่อสตาร์ตรถยังไงก็ไม่ติด จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครคนนั้นยอมรับก็ได้ว่าแอบตามเขามา แต่โทรไปสายที่สิบก็ยังไม่มีคนรับสาย หญิงสาวนั่งอยู่บนรถในเส้นทางมืด ๆ ไม่มีแม้แต่รถยนต์ผ่าน เพราะใครคนนั้นตั้งใจพาเธอมาหลงทางแม้ตอนนั้นรู้อยู่เต็มอกแต่ไม่คิดว่ารถจะมาดับเอาตอนนี้
เต็มใจให้เขาหลอก เขาก็เลยหลอกแบบโคตรเต็มใจ!
“รถคีย์น้ำมันหมด มาช่วยคีย์หน่อยได้ไหม”
เมื่อสายที่สิบเอ็ดมีคนรับคีย์ตะวันจึงรีบกรอกเสียงไปตามสาย ผู้หญิงที่ไม่เคยกลัวอะไรอย่างเธอตอนนี้กำลังขนลุก มองไปทางไหนมันก็มืดสนิท แถมยังเป็นเส้นทางนอกเมืองอีกต่างหาก
(ผมไม่เชื่อคุณหรอก เลิกทำนิสัยแบบนี้สักทีได้ไหม รำคาญว่ะ)
“แล้วยังไงคะ ทีคุณยังแอบมาหาผู้หญิงคนนั้นถึงต่างจังหวัด ลำบากลำบนนั่งรถมาไกลหลายร้อยกิโลเพื่อมันเลย”
(ฉันยอมทำทุกอย่างเพื่ออังสุมา แต่ไม่ใช่ผู้หญิงร้าย ๆ อย่างเธอ เอาแต่ใจตัวเอง ชอบสร้างสถานการณ์)
“โธ่เว้ย แต่ตอนนี้คีย์ลำบากไม่ได้โกหก”
(แผนนี้มันไม่สามารถทำให้วนรถกลับไปได้หรอก เลิกพยายามเถอะ ไร้สาระ)
“กรี๊ด ๆ ๆ”
หญิงสาวกรีดร้องออกมาอย่างคับแค้นใจ นอกจากจะตามไปไม่ทันตอนนี้ยังไปไหนไม่ได้ บรรยากาศรอบตัวก็ชวนขนลุกเสียเหลือเกิน ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘สามี’ ยอมนั่งรถลำบากมางานวันเกิดของหญิงที่เขาแอบรักมานาน ไม่สิ ตอนนี้พวกเขาก็ยังรักกัน เพราะถ้าจองเครื่องบินเธอจะรู้ได้อย่างรวดเร็ว เขาเลยเลือกที่จะบอกกับคนในบ้านว่าไปทำงานแท้จริงแล้วเขากลับเดินทางมาต่างจังหวัด
ไอ้ผัวชั่ว!
ด้วยนิสัยร้ายกาจของตนเรียกว่าไม่มีเพื่อนคบเลยก็คงใช่ วัน ๆ ไม่สนใจใครหน้าไหนนอกจากวิ่งตามผู้ชายพยายามทำให้เขารัก เพื่อนก็ไม่มีเพราะส่วนมากคนที่เข้าหาเธอก็หวังจะเคลมผู้ชายที่เธอรักเขาหมดหัวใจคนนั้น คีย์ตะวันเลยตัดชอยซ์ออกไม่เลือกมีเพื่อนเป็นผู้หญิงเลย
ความร้อนใจเริ่มทำให้ลนลาน หล่อนมองซ้ายมองขวาไม่รู้จะโทรหาใครแล้ว เบอร์ในมือถือก็มีแค่เบอร์เขากับเบอร์ผู้ช่วยเขาเท่านั้น วินาทีนั้นทำให้หล่อนได้รู้ว่าหล่อนไม่มีเพื่อนคบเลยจริง ๆ น้ำตาเหมือนจะไหลความกลัวเริ่มเข้ามาครอบงำจิตใจ ตัดสินใจโทรหาเขาอีกครั้งแต่ครั้งนี้ต่อให้โทรนานแค่ไหนก็ไม่มีใครรับเลย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เฮือก! คีย์ตะวันสะดุ้งโหยงเมื่อกระจกด้านข้างเสียงดังขึ้นเหมือนมีคนเคาะมัน ค่อย ๆ หรี่ตามองอย่างเพ่งพินิจเมื่อเห็นเป็นผู้หญิงท่าทางใจดีหล่อนคล้ายจะหายใจโล่งขึ้นมาหน่อย คีย์ตะวันค่อย ๆ ลดกระจกลง
“รถเสียเหรอแม่หนู”
“ชะ...ใช่ค่ะ” กลืนน้ำลายลงคอก่อนจะตอบออกไปเสียงเบาหวิว ในวินาทีนี้แค่เจอผู้คนเธอก็ดีใจมากแล้ว
“ป้าออกมาหาจับแมลงแถวนี้เห็นรถหนูจอดอยู่นานเลยมาถามดู งั้นเอาอย่างนี้ไหมหนูไปพักที่บ้านกับป้าก่อนพรุ่งนี้เช้าค่อยให้คนมาเอารถไปซ่อม บ้านป้าไม่ไกลเดินพ้นโค้งนี้ไปก็ถึงหมู่บ้านแล้ว”
คีย์ตะวันมองตามก็พอจะเห็นราง ๆ ว่าตรงหน้ามันเป็นทางโค้งจริง ๆ เธอมองอย่างไม่ไว้ใจเท่าไหร่ แต่คนตรงหน้าเป็นผู้หญิงมีอายุ ไม่เหมือนพวกโจรเสียหน่อย อย่าระแวงไปหน่อยเลย
“ป้าส่องไฟดูเหมือนรถหนูจะเหยียบตะปูด้วย ยางแบนเลย เส้นทางแถวนี้มันอันตรายนะหนู ต่างจังหวัดถนนไม่มีไฟจราจรไม่มีบ้านคนก็อย่างนี้แหละ ถ้าหนูรออยู่อย่างนี้อาจจะเจอโจรเข้าจริง ๆ ก็ได้”
ท่าทางเป็นห่วงออกมาจากสายตาทำให้คีย์ตะวันค่อย ๆ พยักหน้ารับ หล่อนรอบนรถอาจจะไม่ปลอดภัยอย่างที่ว่าก็ได้ ลอบสังเกตป้ามีหน้าไฟและขวดพลาสติกด้านในมีแมลงที่หล่อนไม่รู้จักอยู่จริง ๆ
“งั้นหนูไปกับป้าดีกว่าค่ะ” อย่างน้อยก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ดวงเธอคงไม่ซวยไปกว่านี้อีกแล้ว “หนูเก็บของก่อนนะคะ”
“ได้ ๆ”
คีย์ตะวันเก็บของใส่กระเป๋าสะพายก่อนจะเปิดประตูรถลงมาบรรยากาศด้านนอกยิ่งทำให้เธอขนลุกมากกว่าเดิม ทั้งหนาวทั้งเย็นจนต้องยกมือมาโอบไหล่ตัวเองไว้ ชุดเดรสที่ใส่มาดูจะไม่เป็นใจกับสถานการณ์เท่าไหร่
“ทางนี้เลยหนูเดินตามป้ามาเลย”
“ค่ะ”
คีย์ตะวันเดินห่อไหล่ตามหลังป้าไปติด ๆ กันเพราะป้ามีหน้าไฟส่องทาง เดินผ่านโค้งมามีบ้านคนจริง ๆ แต่มันกลับไม่มีไฟส่องสว่าง
“คนในบ้านนอนหมดแล้ว แถวบ้านนอกเราดึกขนาดนี้ไม่ค่อยเปิดไฟกันหรอกหนู” เหมือนจะรู้ว่าหญิงสาวเมืองกรุงคิดอะไรอยู่เจ้าของบ้านปลอม ๆ เลยอธิบายให้เข้าใจ
“อ๋อค่ะ” คีย์ตะวันกระจ่างแล้วจึงเดินตามเข้ามาในซอยทางเข้าประมาณร้อยเมตรได้ข้างทางเต็มไปด้วยหญ้าขนาดสูง มีเพียงแสงจันทร์พอให้เธอได้เห็นอะไรราง ๆ ผ่านสายตา
“ถึงแล้ว นั่งรอตรงแคร่ก่อนนะป้าไปเปิดไฟหน้าบ้านก่อน”
“ค่ะ” คีย์ตะวันขานรับก่อนจะเดินไปนั่งลงบนแคร่ไม้แต่ทันทีที่มือเธอแตะลงกับแคร่ไม้ไผ่ก็รู้สึกถึงความผิดปกติ เพราะฝุ่นบนท้องนิ้วในตอนนี้ที่เธอเผลอไปจับโดน มันเหมือนไม่ค่อยมีคนมานั่งตรงนี้เลย
หมับ!
“กรี๊ดดดดด”
คีย์ตะวันกรีดร้องออกมาเสียงดังเมื่อโดนกระชากกระเป๋าออกจากลาดไหล่อย่างแรง
“อีโง่ นี่ใช่ไหมที่เขาบอกว่าผู้หญิงเมืองกรุงมีดีแค่ดูถูกคนบ้านนอก”
“อย่าเข้ามานะ” หล่อนถอยหลังกรูเมื่อหันไปเห็นผู้ชายสามคน ส่วนป้าคนที่เดินนำทางกลับหายไปแล้ว “ป้าคะ ป้าอยู่ไหน”
“จะไปถามหาคนหลอกมึงมาทำไม!”
“หละ...หลอกเหรอ” คีย์ตะวันเสียงสั่นขนลุกไปทั้งตัว น้ำตาร่วงเผาะออกมาอาบแก้ม เธอกลัวจนขาสั่นแล้ว
“เงินเจ็ดหมื่นเลยพี่”
เธอมองผู้ชายในความมืดค้นกระเป๋าตัวเองอยู่ตรงหน้าอย่างทำอะไรไม่ได้ ในตอนนี้เธอภาวนาในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ก็คืออยากให้ใครคนนั้นนึกถึงเธอบ้างแล้วโผล่มาช่วยได้ทันท่วงที
แต่เธอคงคิดไปเอง...ป่านนี้เขามีความสุขกับผู้หญิงที่เขารักไปแล้ว จะมาสนใจเมียแต่งที่ปราศจากความรักอย่างเธอได้ยังไง
ขอให้มันเป็นแค่ฝันตื่นหนึ่งทีเถอะ...แต่ไม่ใช่ที่เธอเจอโจร เป็นเขาที่ไปเจอคนรักขอให้มันอยู่แค่ในความฝันของเธอก็พอ ถ้าเป็นเรื่องจริง เธอคงจะเจ็บจนขาดใจตายแน่ ๆ
‘คุณใจร้ายกับฉันมากจริง ๆ ไต้คุณ!’
- ผู้เขียน
