“เดินช้า ๆ สิอิง เดี๋ยวก็ลื่นล้มไปหรอก” ฟรานเชสโกก้มลงกระซิบเมื่อเดินมาทันร่างบางที่เดินเร็ว ๆ จนเกรงว่าจะลื่นล้มเหลือเกิน
“ฟราน ไม่รอเอรีนเลยนะ แล้วทำไมต้องไปดูแลกันขนาดนั้นคะ” นางแบบสาวเริ่มเสียงขุ่นเมื่อเห็นว่าฟรานเชสโกแสดงอาการเมินเฉยใส่ตน และหันไปพะเน้าพะนอสาวน้อยร่างบางที่ถูกแนะนำตอนเดินออกมานอกร้านว่าเป็นพนักงานในบริษัท และออกมาประชุมกับเจ้านายเท่านั้น แบบนี้คงต้องมีอะไรมากกว่าแค่เจ้านายลูกน้องแน่ ๆ แล้วยังท่าทางหมางเมินและแววตาเฉยชาที่ฟรานเชสโกมองหล่อน ตั้งแต่เดินเข้าไปทักทายนั่น เอรีนมั่นใจแล้วว่าเธอไม่ได้รู้สึกไปเองจริง ๆ ฟรานเชสโกเปลี่ยนไป!
หลังจากแวะส่งเอรีนที่โรงแรมเรียบร้อยแล้ว ฟรานเชสโกพาอิงฟ้ากลับคฤหาสน์ทันทีเนื่องจากสังเกตเห็นคนตัวเล็กมีอาการนิ่งเงียบผิดปกติ แววตาสดใสที่เคยเห็นตลอดเวลาเปลี่ยนเป็นแววหม่นกังวล ใบหน้านิ่งเรียบไม่สนใจเสียงชวนคุยของเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อ
