กว่าจะรู้ว่ารัก

ตอนที่1 สู่ขอ

ปริมระตา

“แม่อยากมาสู่ขอปริมให้ตาคิม” เสียงของหญิงวัยกลางคนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่และใจดี

“เอ่อ ปริมว่าไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ค่ะ” ฉันปฏิเสธออกไปอย่างเกรงใจ และไม่อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ด้วย

“ไม่ได้ บุญคุณที่ช่วยลูกสาวแม่ไว้ แม่ต้องตอบแทนให้ถึงที่สุด” คุณนภายังคงยืนยันคำเดิม เรื่องมันก็ไม่มีอะไรมาก แค่วันนั้นครีมโดนผู้ชายฉุด แต่ฉันผ่านไปเห็นก่อนและได้ช่วยเธอไว้ จนตัวเองได้รับบาดเจ็บจากมีดจนต้องนอนโรงพยาบาล แต่ดีที่แผลไม่ได้ลึกและโดนจุดสำคัญอะไร

“ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงก็คนกันเอง” ฉันบอกออกไปอย่างไม่คิดอะไรมาก

“ไม่ได้หรอกลูก ยังไงตอนนี้หนูก็อยู่กับแม่แค่สองคน ถ้าหนูมีคนดูแลแม่หนูจะได้สบายใจด้วย” คุณนภายังคงพูดขึ้นอย่างแน่วแน่พร้อมกับหันไปมองหน้าแม่ฉันด้วยรอยยิ้ม

“แม่แล้วแต่ลูกตัดสินใจเลย” ฉันหันไปมองหน้าแม่ตัวเองที่ยิ้มให้อย่างเอ็นดูพร้อมกับตอบฉันกลับมา

“ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ ปริมเต็มใจช่วย” ฉันถามออกไปเพราะถ้าเกิดเราเห็นคนอื่นเดือดร้อน เราพอช่วยได้เราก็ช่วย ยิ่งเป็นคนกันเองกันด้วย

“นะปริม แม่ขอร้อง ถ้าปริมไม่ยอมรับน้ำใจจากแม่ตรงนี้ แม่ต้องรู้สึกติดค้างและไม่สบายใจแน่” คุณนภาพูดขึ้นอย่างไม่สบายใจและกดดันฉันทางอ้อม

“แต่...” ฉันกำลังจะหาข้ออ้างขึ้นมา แต่ก็ถูกดักขึ้น

“นะลูก ปริมก็รู้ว่าแม่อยากได้หนูเป็นลูกสะใภ้แค่ไหน เอาเป็นว่างานจะมีขึ้นเร็วๆนี้แน่นอน” คุณนภาพูดออกมาพร้อมกับสรุปทุกอย่างเรียบร้อยจนหมด

“ก็ได้ค่ะ” ฉันตอบออกไป เพราะในใจลึกๆของฉัน ถึงแม้ว่าจะกลัว แต่ฉันก็ไม่ปฏิเสธหรอก ว่าอยากให้มันเป็นแบบนี้ แล้วผู้ใหญ่จะคุยกันต่ออีกหน่อย

ปริม หรือปริมระตา ตอนนี้อายุ 26 ปี นิสัยก็เป็นคนทั่วๆไป มีดีมีร้าย เป็นไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆจนกว่าจะพยายามจนถึงที่สุด

เป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน ตอนนี้อยู่กับแม่สองคน พ่อกับแม่เลิกรากันไปนานแล้ว และก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับพ่ออีก ตอนนี้ทำงานเป็นพนักงานบริษัทแห่งหนึ่ง สถานะของตอนนี้โสดสนิท(ลืมรักเก่าไม่ได้) ไม่เปิดใจให้ใคร จนกว่าจะได้บอกความจริงกับแฟนเก่าที่เลิกรากันเพราะความเข้าใจผิดอย่างหนัก และสถานการณ์นั้นมันทำให้เหตุผลเป็นเพียงคำแก้ตัว และฟังยังไงก็ไม่ขึ้น

“ปริมจะเอาแบบนี้จริงๆหรอลูก” หลังจากครอบครัวของคุณนภากลับไป แม่ก็หันมาถามฉัน

“ค่ะแม่” ฉันยืนยันออกไปอย่างหนักแน่น

“แม่ยอมรับการตัดสินใจของลูกนะ แต่แม่เป็นห่วง” แม่พูดออกมา ซึ่งฉันก็รู้ว่าแม่เป็นห่วงฉันเรื่องอะไร

“แม่ไม่ต้องห่วงปริมนะคะ อย่างน้อยปริมก็จะใช้โอกาสนี้พูดทุกอย่างที่มันค้างคาให้หมด แต่ถ้าพยายามแล้วมันไม่มีอะไรดีขึ้น ปริมจะถอยออกมาแน่นอน” ฉันบอกให้แม่สบายใจขึ้น จนแม่ยิ้มออกมาได้

คิมหันต์

“แม่ก็รู้ว่าผมคบกับไข่มุก แล้วแม่จะมาบอกให้ผมแต่งงานคืออะไรครับ” ผมถามแม่ออกไปอย่างไม่เข้าใจและไม่พอใจ

“คิมก็รู้ ว่าหนูปริมช่วยน้องแกไว้ ถ้าไม่ได้หนูปริมป่านนี้น้องจะเป็นยังไง” แม่ผมพูดออกมา

“เราก็ตอบแทนเขาอย่างอื่นสิครับ ทำไมต้องให้ผมแต่งงาน” ผมถามออกไปอย่างไม่พอใจเหมือนเดิม ผู้หญิงแบบนั้นใครจะอยากแต่ง ผ่านมาตั้งเท่าไหร่ก็ไม่รู้

“แต่แม่เห็นว่านี่มันดีที่สุดแล้วที่จะตอบแทนเขา เงินทองบ้านนั้นเขาก็ไม่ได้ขัดสนอะไร สิ่งของแม่ก็คิดว่าให้อะไรไปมันก็คงไม่พอ” แม่พูดอธิบายออกมา

“แม่ก็รู้ว่าผมรักไข่มุก และที่สำคัญผมเกลียดเธอ” ผมยืนยันความรู้สึกตัวเองออกไปอย่างหนักแน่นให้แม่ได้รู้ ซึ่งแม่ก็รู้ด้วย ว่าผมเกลียดเธอมากแค่ไหน

“แม่รู้ แต่ว่าแค่ปีเดียวนะลูก อย่างน้อยให้ได้ตอบแทนเขาไปจนคิดว่าพอ แล้วถ้าลูกจะหย่าแม่ก็ไม่บังคับ” แม่พูดออกมาอย่างขอร้อง

ซึ่งเวลาหนึ่งปีสำหรับผมที่ต้องอยู่กับผู้หญิงแบบนั้น มันนานไม่ต่างกับสิบปี แค่วันเดียวหรือแค่นาทีเดียวผมก็ไม่อยากอยู่ใกล้เธอ

“แม่ขอร้องนะลูก แม่รู้ว่าคิมรู้สึกยังไง แต่ว่าแค่ปีเดียวแม่สัญญา หรือถ้าระหว่างนี้หนูปริมเขาขอหย่าเองโดยไม่ต้องรอให้ถึงปี อันนั้นก็เป็นสิทธิ์ของคิมเลยลูก” แม่พูดขึ้นอีกครั้ง

“ก็ได้ครับ” ผมที่ไม่มีทางปฏิเสธก็ได้ตอบแม่ออกไป เพราะแม่ผมอยากได้ปริมระตาเป็นลูกสะใภ้ตั้งแต่แรกแล้ว และมันดันเกิดเหตุที่ผมกับเธอเลิกกันกัน จนมาตอนนี้ที่มีเรื่องที่ต้องตอบแทน แน่นอนว่าเหตุผลนอกจากอยากจะตอบแทน แม่ผมคงจะใช้โอกาสนี้ในการสานสัมพันธ์ให้ผมกับปริมระตาแน่นอน แต่บอกไว้เลย ว่าแม่ต้องผิดหวัง

และหนึ่งปีที่ผมจะได้หย่ากับเธอ แต่ไม่ต้องห่วง ระหว่างนี้ผมจะทำให้เธอเจ็บปวดจนต้องขอหย่าจากผมตั้งแต่อาทิตย์แรกเดือนแรกแน่นอน

คิม หรือคิมหันต์ ตอนนี้อายุ 29 ปี นิสัย ขรึม พูดน้อย เป็นคนอบอุ่นกับคนรักและครอบครัว แต่ก็เป็นดั่งซาตานกับคนที่เกลียด พร้อมจะร้ายและเลวได้อย่างไม่ปราณี

เป็นพี่ใหญ่ของบ้าน มีน้องสาวคนหนึ่งบอบบางอ่อนแอ ที่บ้านทำธุรกิจหลายอย่าง เป็นประธานบริษัทแทนพ่อ ส่วนเรื่องที่ต้องแต่งงานอย่างไม่พอใจนั้น เพราะว่าตอนนี้มีคนรักแล้ว ที่สำคัญคนที่ต้องแต่งงานด้วยคือคนที่ เกลียดมากที่สุดในชีวิต

“ขอบใจมากนะลูก” แม่พูดขึ้นอย่างดีใจ ซึ่งต่างจากผมตอนนี้มากที่เหมือนต้องตกนรกทั้งเป็น

แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อเธออยากจะเข้ามาในชีวิตผมอีกครั้ง ผมก็จะทำให้รู้ว่าการอยู่กับคนที่เกลียดเธอ มันทรมานแค่ไหน สิ่งที่ผมทรมานที่ต้องอยู่กับเธอในอีกไม่นาน มันจะต้องไปตกอยู่ที่เธอแทน เธอจะได้จำไปจนวันตาย