กว่าจะรู้ว่ารัก

ตอนที่5 เพื่อนเก่า

คิมหันต์

“วันนี้ไปกินข้าวเย็นบ้านพี่นะ” ผมชวนไข่มุกออกมา ผมเป็นคนให้ไข่มุกมาทำงานกับผมที่บริษัทของผมเอง ถึงแม้ว่าเธอจะทำอยู่ฝ่ายบัญชี(เพราะเลขาคนนี้ทำงานมานานแล้ว ผมเลยไม่อยากเปลี่ยนเพราะความต้องการของตัวเอง) แต่เราก็มักจะกินข้าวเที่ยงด้วยกันเกือบทุกวัน

“จะดีหรอคะ ปริมเธอไม่...” ไข่มุกพูดออกมาอย่างลำบากใจ แต่ผมก็แทรกขึ้นก่อน

“เธอจะเป็นอะไรก็เรื่องของเธอ มุกเป็นคนที่พี่รัก เป็นปัจจุบันของพี่ แล้วบ้านนั้นก็เป็นบ้านพี่ คนอื่นไม่มีสิทธิ์”

“ถ้าพี่คิมว่าแบบนั้น มุกไปก็ได้ค่ะ” ไข่มุกพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มสบายใจขึ้น ผมเลยยิ้มให้เธออย่างเอ็นดู

ไข่มุกเป็นคนอ่อนโยน อ่อนหวาน เรียบร้อย เธอดีกับผมมาตั้งแต่ผมคบกับปริมระตาแล้ว และคอยหวังดีกับผมมาตลอด จนผมหายโง่ ตอนนั้นผมอยู่กับเธอบ่อยจนสบายใจมาก และได้รู้ว่าเธอคิดกับผมมากกว่าพี่ ผมเลยตัดสินใจคบกับเธอ ตอนแรกเธอก็ปฏิเสธเพราะบอกว่ายังไงผมก็แฟนเก่าของเพื่อนเธอ แต่ผมบอกว่ามันไม่เกี่ยว ระหว่างผมกับผู้หญิงคนนั้นตัดขาดไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว และไม่มีวันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ไข่มุกเลยยอม

และที่ผ่านมาเธอก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง จนมันทำให้ผมลืมผู้หญิงคนนั้นได้ไม่อยาก อีกทั้งยังรักไข่มุกจากใจจริงอีกด้วย ถึงมันจะดูไม่ดีที่คบกับเพื่อนของแฟนเก่า แต่แล้วยังไง ก็บอกแล้วว่ายังไงผมกับผู้หญิงคนนั้นไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีก ฉะนั้นผมจะทำอะไรก็ได้ไม่ต้องเห็นแก่หน้าเธอ

หลังเลิกงาน ผมก็กลับบ้านตัวเองมาพร้อมกับไข่มุกเพื่อพาเธอมากินข้าวเย็นด้วยกันที่นี่ หรืออาจจะค้างกันที่นี่เลยก็ได้ ซึ่งปกติไข่มุกไม่ค่อยได้นอนบ้านผมเท่าไหร่หรอก ส่วนมากผมนี่แหละจะไปนอนที่คอนโดของเธอ

“มุกกลัวจังเลยค่ะ” ไข่มุกพูดขึ้นด้วยใบหน้ากังวลเมื่อถึงบ้านของผม

“ไม่ต้องกลัว พี่ไม่มีทางให้ใครมาทำอะไรมุกได้” ผมบอกพร้อมกับจับมือบางอย่างให้กำลังใจ

“ค่ะ” ไข่มุกตอบกลับ ก่อนจะลงจากรถ ผมเดินอ้อมมาหาเธอก่อนจะจับมือเธอเดินเข้าบ้าน และก็เจอกับปริมระตาที่เดินออกมารับผมด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะหุบลงเมื่อเห็นผมเดินจูงมือเข้ามากับไข่มุก

“ปริม...” ไข่มุกเรียกชื่อเพื่อน(เก่า)ของเธอออกไปอย่างเบาหวิว แค่ฟังก็รู้ว่าเธอคงจะกลัวปริมระตา เพราะนิสัยของปริมระตาที่ดูเหมือนจะนิ่ง หยิ่ง แต่เวลาเธอโกรธขึ้นมา ก็บ้าดีเดือดเอาเรื่องเหมือนกัน

“แกมาทำไม!” เสียงแข็งเอ่ยถามออกมาอย่างไม่พอใจทันที ทำให้ไข่มุกบีบมือผมแน่นก้มหน้างุดขยับไปหลบหลังผมทันที

“ฉันจะพาใครมาต้องขออนุญาตเธอหรือไง!” ผมหันไปพูดเสียงแข็งกับปริมระตาทันทีที่แสดงกิริยาแบบนี้กับแขกของผม และยังเป็นแขกคนสำคัญด้วย

“พี่อย่าลืมว่าพี่กับปริมแต่งงานกันแล้ว พี่ไม่ควรพาผู้หญิงมาบ้านแบบนี้!” ปริมระตาพูดเสียงแข็งอย่างไม่ยอมแพ้เหมือนกัน

“อย่าลืมว่านี่มันบ้านฉัน เธอมันแค่ผู้อาศัย” ผมย้ำให้เธอรู้สถานะตัวเองให้ชัดว่าไม่มีสิทธิ์มาออกสิทธิ์ออกเสียงกับผมแบบนี้

เมื่อพูดจบผมก็เดินจูงมือของไข่มุกสวนเธอไปทันที เพราะตอนนี้ดูไข่มุกจะกลัวเธอมากๆเลยแหละ

“ไม่ต้องกลัว พี่บอกแล้วว่าไม่มีใครทำอะไรมุกได้” ผมบอกกับไข่มุกหลังจากนั่งลงที่โซฟาด้วยกัน เพราะตอนนี้ตัวเธอสั่นนิดๆด้วย

“ขอบคุณพี่คิมมากนะคะ ที่ปกป้องมุก” ไข่มุกบอกพร้อมกับสวมกอดผม ผมก็กอดเธอตอบ

“ถ้าพี่ไม่ปกป้องผู้หญิงที่พี่รัก จะให้พี่ปกป้องใคร”